ผมอายุ 27 ปี ทำงานบริษัท 
เหนื่อยกับงาน เหนื่อยกับคน เหนื่อยกับปัญหารอบตัว แต่กลับพูดกับครอบครัวตัวเองไม่ได้ มีปัญหาอะไร ปรึกษาครอบครัวไม่ได้ 
ผมออกมาทำงานตั้งแต่อายุ 23 ปี มาอาศัยอยู่กับ ลูกพี่ลูกน้อง มีเงินติดตัวมาทำงานตอนนั้น 1,000 บาท ต้องดิ้นรนหางานเพื่อที่จะหาเงินมากินมาใช้
ลำบากจนต้องนั่งร้องไห้อยู่ในห้องน้ำ ครอบครัวไม่เคยรู้ คนที่อยู่ด้วยกันไม่เคยรู้ โทรไปขอทางบ้าน กลับโดนด่า โดนว่า ว่าทำงานอะไรไม่มีเงิน ทำไมไม่รู้จักเก็บ ทำงานก็ต้องมีเงินสิ 
ครอบครัวไม่เคยสนใจ แม่สนใจแค่พี่คนโตว่าเค้าจะอยู่ยังไง กินยังไง แต่กับเราไม่เคยถามเลยว่าเป็นยังไง เหนื่อยบ้างมั้ย มีเงินใช้รึป่าว เอาแต่ถามว่าทำงานเอาเงินไปไหนหมด (ช่วงนั้นยังทำงานไม่เป็นหลักเป็นแหล่ง) 
ไม่มีเงินไปทำงาน ไม่กล้าขอคนที่อยู่ด้วย แต่เค้าก็ให้ตลอด ตอนที่ไม่มี เดือนละ2,000 
ตั้งแต่ออกมาทำงาน ขอเงินที่บ้านได้ครั้งแรก (เพราะไม่มีจริงๆ) เค้าให้มา 700 
ผมดิ้นรนสู้มาตลอด ปาดเหงื่อ ปาดน้ำตามาไม่รู้กี่ครั้ง 
ผ่านไป 2 ปี กับชีวิตที่ต้องหาเช้ากินค่ำ 
จนวันหนึ่งได้เข้าทำงานที่ที่หนึ่ง พอได้ตั้งตัว พอมีเงินเก็บ มีเงินใช่บ้าง 
ทางบ้านได้แต่โทรมาขอเงินทุกเดือน โบนัสทุกปี โดยที่ไม่เคยถามเลย ว่าเป็นยังไงบ้าง เหนื่อยมั้ยลูก มีเงินใช้มั้ย โอเครึป่าว เอาแต่ถาม เงินออกเท่าไหร่ จะโอนมามั้ย โบนัสได้เท่าไหร่ โอนให้เท่าไหร่  
ซึ่งไม่เคยถามเลย ว่าเราเป็นยังไงก็... 
เห็นครอบครัวคนอื่นแล้วได้แต่คิด ทำไมครอบครัวเราถึงไม่เป็นแบบเค้าบ้าง 
ครอบครัวคนอื่นเค้าคอยซัพพอร์ตกันตลอด แต่กับเราที่โทรกลับไปขอความช่วยเหลือ กลับโดนด่า โดนว่าสารพัดอย่าง 
ชีวิตแมร่งงงง🥺😭😭😭