เราอยู่กับแฟนมา10กว่าปี มีลูก2คน

ย้อนกลับไปเมื่อ10กว่าปีที่แล้วเรากับแฟนคบหากันตั้งแต่สมัยเรียน
แม่แฟนไม่ชอบเราเพราะหวงลูกชายมาก แฟนเราเป็นลูกชายคนเดียว
มีพี่สาว1คน   พี่สาวแกก็ไม่ชอบเรา แต่ตอนนั้นเราไม่คิดอะไรมาก

พอแต่งงานเข้าบ้านแฟน (พี่สาวแฟนแต่งออกแยกบ้าน)
เหลือแค่แฟนเราที่ต้องดูแลพ่อแม่  เราก็เลยต้องย้ายมาอยู่กับแฟน
แรกๆคือบ่นเราทุกเรื่อง  ใส่สั้น ตื่นสาย (7โมง)คือสายแล้ว 
ทำอะไรคือเหมือนแกขัดตากับเราไปหมด  สายตาสั้น ก็ว่าเราไม่สมประกอบ
นินทาเราไปทั่วจนคนรอบข้าง ญาตเขาเกลียเราไปด้วย
ตอนนั้นเราเริ่มมีการพูดกับสามีแล้ว ว่ากลับไปอยู่บ้านเราไหม
เราอึดอัด สามีบอกทนก่อนนะ เดี๋ยวรอเราอยู่ตัวก่อน
เราก็ได้แต่อดทนไปวันๆ ไม่มีความสุขเลยค่ะ  สามีเป็นคนทำงานหาเงิน
ให้เราทำงานบ้าน ทำกับข้าว  แม่เขายิ่งเกลียดเรา หาว่าแฟนเรากลัวเมียลำบาก

พอเรามีลูกคนแรก คลอดมาก็มีปัญหาเลย บังคับเราอยู่ไฟแต่เอาน้ำร้อนมาราดหัวเรา ซึ่งเราไม่รู้ว่าแกตั้งใจรึป่าวคือน้ำร้อนเลยนะคะ
ไม่ใช่น้ำอุ่น  ซึ่งตอนนั้นเราเริ่มไม่ไหวกับสิ่งที่เขาทำแล้ว แกเริ่มมีคำพูดแปลกๆ เหมือนกลัวแฟนเรารักลูกและเรามากกว่า
เช่น ใช่สิ กูหมดคุณค่าแล้ว มีครอบครัวแล้ว กูแค่อีแก่
คือเรากับแฟนงงมากทั้งที่ไม่ได้ไปว่าไปด่าแก   และแกไม่ยอมให้ ลูกเราให้เราเลี้ยง
ไม่ให้เรานอนกอดลูก ต้องเอาลูกเราไปนอนด้วยตลอด  แฟนก็บอกแต่ว่าไม่เป็นไรหรอก
สงสารแม่ แกคงรักหลาน   เราเหมือนเป็นผู้ช่วยเลี้ยงเลยค่ะ คอยหยิบ ขวดนม ซักผ้า ชงนม
แต่แกไม่ให้ราอุ้ม   พักหลังๆมาบอกแฟนเราว่า  ให้เมียไปทำงานไปกลับไปอยู่บ้าน
เดี๋ยวลูกกูเลี้ยงเอง  อ้างว่าค่าใช้จ่ายไม่พอ  ตอนนั้นเราไม่อยากไปเลย เราคิดถึงลูก
บ้านแฟนอยู่ห่างไกลเมือง ถ้าทำงานต้องเข้าเมือง และต้องกลับมาอยู่บ้านเราเองค่ะเพราะบ้านเราอยู่เมือง
เราเข้ามาทำงาน เรานอนร้องไห้คิดถึงลูกตลอด บอกว่ารับลูกมานะ เราจะจ้างน้องสาวเลี้ยงให้กลางวัน
เราคิดถึงลูก  แฟนเรากลับบอกว่าสงสารแม่  แกจะเหงา  เราได้แต่นอนร้องไห้  แฟนบอกอดทนหน่อยนะเดี๋ยวลูกโตก็เข้ามาเรียนในเมือง

จนเวลาผ่านไป แกก็พยายามไม่ให้เรารับลูกไปเที่ยวหรือไปไหนพ่อแม่ลูก
กลัวลูกติดเรา กลัวอยากมาอยู่กับเรา เราสงสารทุกครั้งที่ลูกรัองไห้ตามเรา 
จนลูกถึงวัยเข้าเรียน  เราทวงคำที่แฟนพูด แต่แฟนกลับ บอกว่า ไม่เป็นไรหรอกให้ลูกเรียนน้นละ 
แม่จะได้ดูแลให้ด้วย  แต่ลูกเราคือนิสัยเอาแต่ใจมาก  เราเลยบอกว่าแบบนึ้ไม่ได้นะ ถ้าแม่ยังเลี้ยงหลานตามใจ
สุดท้ายคนที่เหนื่อยจะคือเรา  แฟนก็เฉย   เราพยายามรักษาคำว่าครอบครัวมาตลอดนะคะ 
อันนี้คนอื่นอาจจะคิดว่าเราทำไมไม่เลิกไปเลย เรายอมรับนะคะว่าตอนนั้นคิดแบบโง่ๆ
สงสารลูกกลัวไม่มีพ่อแม่แบบคนอื่น (เพราะเราโตมาในครอบครัวที่แตกแยก เราไม่อยากให้ลูกเจอแบบเรา)

ถึงเวลาผ่านไปเรามีลูกคนที่2 เรายืนยันคำขาดเลยว่า เราจะจ้างเลี้ยง  เลิกงานมาเราจะเลี้ยงเอง
ไม่ยอมให้แม่แฟนเอาไปเลี้ยงอีก  แฟนปฏิเสธเราไม่ได้  และลูกคนเล็กเราเลี้ยงดูแลมาเองตลอด
แฟนเรากลับหาแม่ทุกอาทิตย์ ทั้งที่เราพึ่งคลอด แม่เขายังให้เขาทิ้งเลี้ยงคนเดียว ให้กลับไปหาลูกคนโต
ไปหาเขา  ซึ่งเราไม่รู้ว่าทำไมแฟนถึงใจร้ายกับเราจัง  ทั้งที่แผลเรายังไม่หายเลย เราต้องทำอะไรคนเดียว
เวลาพาน้องกลับไปเล่น ลูกคนโตร้องไห้ตามตลอด  แม่แฟนก็ดึงหลานไว้ ไม่ให้ไป ร้องไห้ จนแฟนเรายอมแม่เขา

และก็มีเรื่องเกิดขึ้นคือ แกป่วยเป็นโรคนึง ที่ต้องมีคนดูแลพาไปหาหมอทุกอาทิตย์  แฟนเราจึงมาคุยกับเราว่า
ขอกลับไปอยู่ดูแลแม่นะ  เราเลยบอกว่าและยังไง เขาขอร้องอ้อนว่อน ให้เรากลับไปอยู่ด้วย  พาลูกคนเล็กไปเลี้ยง 
บอกจะเป็นคนหาเงินเอง จะดูแลเรากับลูกเอง ตอนนั้นเราก็สงสารแม่เขานะคะ  และเราก็คิดด้วยว่าลูกคนโตเราจะอยู่ยังไง 
เพราะแม่เขานอนรพ.บ่อยๆ  เราจึงกลับไป และเราก็ทำหน้าที่เลี้ยงลูกทั้ง2คน อาบน้ำแต่งตัวไปส่งลูกเรียน กลับมาดูลูกคนเล็ก
ทำงานบ้าน ทำกับข้าว(ให้ทุกคนกิน) ซักผ้า(ของลูกผัว)
กวาดบ้าน ดูแลบ้าน และส่วนของลูกทั้งหมดโดยแฟนเราไม่ค่อยช่วยเราเลย 
แถมพ่อเขายังว่าเราเห็นแก่ตัวจัง (เราไม่รู้ว่าเห็นแก่ตัวเรื่องอะไร) แม่เขาก็คอยแซะเราตลอดที่มีโอกาส ด่าเราขี้ค้า เรียนไม่จบ

เราทนมาตลอด จนพอลูกเราโตขึ้น 6-7ขวบ  เราบอกแฟนว่าเราจะไปทำงานนะ  อยู่กรุงเทพ คือเราอยากมีเงินใช้ มีเงินเก็บให้ลูก
แฟนก็โอเค  แม่เขาก็เหมือนจะดีใจนะคะ  ที่เราไปทำงาน  จนเวลาผ่านไป เราอยู่กรุงเทพเกือบปี
พี่สาวแฟนคลอดลูก ไม่มีคนเลี้ยง   เอากลับมาให้แม่แฟนเลี้ยง   ตอนนั้นแฟนต้องยอมออกงานมาช่วยแม่เลี้ยงหลาน
เราเลยบอกว่า อ้าวแล้วเทอจะทำเพื่อไร แล้วครอบครัวเราละ  เขาตอบไม่ได้  เราเหนื่อยมากๆ 
เขาบอกเราว่ากลับมาอยู่บ้านได้ไหม มาดูแลลูกแบบเดิม จะไปทำงานหาเงินเอง อยากให้ลูกมีแม่

ตอนนั้นเราได้ยินข่าวว่าลูกเราไม่เรียน  จากเรียนดีร่าเริง นั่งเหม่อ เราสงสารลูกจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ 
เราเลยกลับไปหาลูก  แฟนก็ไปทำงาน   สมมุติเขาเงินเดือนออก20000 เขาให้เรา5000 เขาก็ต้องให้แม่เขา5000
เราเลยถามว่าไม่เก็บให้ลูกบ้างหรอ  ให้แม่1000-2000ก็ได้นิ  ตอนนั้นแม่แฟนมาขอให้เราช่วยเลี้ยงหลาน 
เราก็ช่วยนะคะ นิดๆหน่อย แต่เหมือนไม่พอใจอยากให้เราเลี้ยงนานๆ หรือดูแลเลย  คือเราก็ต้องดูลูกเรา2คน
พอหลังเริ่มหนักขึ้น  เราไม่ยอมค่ะ  เราเถียง เราพูดเลย หรือเดินหนีเลย  แม่แฟนกลับมาพูดดีทำดีกับเรา 
แฟนเราเลยบอกว่าลืมไปเถอะอดีตอะ เราเลยบอกว่าที่เขาคุยดีกับเราไม่ใช่ว่าเขาเลิกเกลียดราหรอก เขาต้องการใช้เรา
แฟนเราหาว่าเราอคติ พี่สาวแฟนก็บอกว่าเราอคติกับครอบครัวเขา   เราถามหน่อยนะคะ คนที่เราเกลียดไปแล้ว
เราไม่อยากยุ่งไม่อยากคุยด้วยซ้ำ  แบบนี้เรียกอคติหรอคะ เราเตรียมตัวพาลูกย้ายเรียนแล้ว ปีหน้า 
เราเบื่อกับการต้องมานั่งอึดอัดใจ ตอนนี้คำว่าครอบครัวเราก็ไม่อยากได้แล้ว เราเป็นนคนไม่อดทนรึป่าวคะ 
แล้วเรา อคติแบบเขาว่าจริงไหม???