เราเป็นลูกคนโต มีน้องสาว 1 คน

ตอนเป็นเด็กอยู่กับปู่กับย่า มีคนบอกเรา ว่า เขาเลี้ยงเราไว้ เพื่อให้ขอเงินพ่อแม่เราง่ายๆ ตอนแรกก็ไม่เชื่อ จนโตขึ้นเรื่อยๆ แล้วเห็นด้วยตัวเอง

พอย้ายมาอยู่กับตายาย มีคนเอาเรื่องของเราไปนินทาหนักมาก เราสงสัยมากว่าใคร ด้วยความเป็นเด็ก เราคิดว่า เพื่อนที่โรงเรียนนั่นแหละ จนไม่กล้ามีเพื่อนเพราะกลัวเขาจะรู้เรื่องเราทุกอย่าง แต่พอย้ายโรงเรียนแล้วเรื่องที่นินทามันยังต่อเนื่อง สรุป ว่า ยายเป็นปล่อยข่าว

พอย้ายมาอยู่กับพ่อแม่ คือ มันเห็นชัดมาก เรื่องการเลี้ยงดู น้ำเสียงเวลาคุย

เราโตแล้ว เราต้องการเหตุผลเวลาคุย
แต่เราโดนเหวี่ยง จนเราไม่อยากคุยด้วย
ไม่อยากอธิบาย จนเราปล่อยให้คนเข้าใจเราผิด และไม่อธิบายอะไรเลย ตั้งแต่อยู่ ม.ปลาย

ตอนคุยกับน้อง ใจเย็น อารมณ์ดี ค่อยๆอธิบาย

จนแม่พูดออกมาเองเลยว่า
ใครก็รักลูกคนเล็กกันทั้งนั้นแหละ

เราจะถูกแนะนำบ่อยๆว่า นิสัยไม่ดี ดื้อ เถียง ขี้โกหก
ตอนแรกก็ไม่รู้ ว่าทำไมคนมองเราแปลกๆ จนได้ยินกับหู เพราะเราคิดเสมอว่า
" คนเป็นพ่อแม่ ยังไงก็รัก "

แต่ไม่ได้หมายความว่าเราเกลียดน้องนะ
เรารักน้องเรามากๆ

พอมีเพื่อนที่น่าจะไว้ใจได้ แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่ ตอนไม่มีเหมือนกันเราเป็นเพื่อนกัน
พอเราเริ่มมีบ้าง เขาไม่หวังดีกับเราแล้ว
เขาอยากได้แม้กระทั่งผู้ชายเรา

แล้วผู้ชายที่เราเจอก็ไม่ได้รักเรามากขนาดนั้น

ตอนนี้ไม่ไว้ใจใครแล้ว
และไม่กล้าไว้ใจใครเลย

แต่ พีคในพีค

ยิ่งโตหน้าเรายิ่งเปลี่ยน
สรุป หน้าเราไม่เหมือนคนในบ้านเลย

เราเคยพยายามหารูปบรรพบุรุษแล้ว
เท่าที่หาได้ ไม่เหมือนใครเลย

ไม่รู้จะตกใจอันไหนก่อนดี

แต่เราก็ตอบแทนเขาไปเยอะอยู่นะ
ทั้งเงิน ทอง เป็นธุระให้ในทุกเรื่อง
จนบางตัวเองลำบาก
นึกว่าเขาจะสงสารเราบ้าง
เปล่าค่ะ เขาต้องการมากกว่าเดิม