สวัสดีค่ะตามหัวข้อที่เกลิ่นไว้เลยค่ะ
เราโตมากับพ่อแม่แต่วันนึงตอนกำลังจะขึ้นป.4เราได้ย้ายจากสุราษฎร์ธานีขึ้นมาอยู่กับย่าที่พิจิตร ซึ่งย่านี่เป็นพี่สาวของปู่อีกทีนะคะ(ไม่ใช่แม่ของพ่อ) เค้าเป็นคนค่อนข้างมีถานะค่ะ เป็นครู เราก็ได้เข้าเรียนรรประจำจังหวัด(รรเดียวกับที่ย่าสอน) ไปรรพร้อมกันค่ะ แต่ย่าขับรถไปเราเดินไป (ออกจากบ้านพร้อมกันทุกวัน) บ้านอยู่ไม่ไกลจากรร.มากค่ะประมาน1กม
ไปเรียนอะไรก้ปกติค่ะเราจะเรียนไม่ค่อยเก่งเพราะมาจาก รร.บ้านนอก ย่าก็ส่งเรียนพิเศษแทบจะทุกวิชาเลยค่ะจนเราสอบติดท้อป4ทุกปี
มีเหตุการครั้งนึงเรื่องสตอเบอร์รี่ค่ะ มีสตอเบอร์รี่ที่ถูกกัดแล้วครึ่งลูกถูกแช่ในตู้เย็น(ซึ่งไม่ใช่เรากิน) แต่ย่าบอกว่าเราไม่ยอมรับและเขาก็เอาเราไปปล่อยทิ้งไว้หน้าเมรุในวัดค่ะประมาน2-3ชม ช่วง3-5ทุ่ม(ซึ่งตอนนั้นเรายังไม่รู้ค่ะว่าเมรุคืออะไรก็เลยไม่ได้กลัว)
เขาก็เหมือนจะรักเรานะคะแต่เราเข้าไม่ถึงค่ะ เราดูทีวีไม่ได้เล่นมือถือไม่ได้ต้องตั้งใจเรียน เรียนพิเศษอ่านหนังสือตลอดเวลา จนมีอะไรเราไม่กล้าบอกเขา อยู่กับเพื่อนรู้สึกมีความสุขไม่กดดัน พอมาบ้านกดดันมากทำอะไรก้ไม่เป็นตัวเอง จนตอนนี้เรากลายเป็นคนที่ไม่พูดไม่จา มีอะไรก้ไม่บอกไม่ปรึกษาใครเลยค่ะ (เพราะตอนอยู่กับย่าพูดอะไรไปย่าบอกว่าไร้สาระตลอด) เราเลยเป็นคนเก็บกดค่อนข้างเงียบมีอะไรเราจะไม่บอกใครเลยตอนนี้เรา21แล้วค่ะ เราก้ยังเปิดใจไว้ใจใครไม่ได้เลย เราควรมีวิธีเริ่มต้นให้ตัวเองมองโลกในเเง่ดียังใงบ้างคะ