เวลาคนเราเหนื่อยไปก็คงอยากกลับบ้านไปพักให้หายเหนื่อย
แต่นั่นไม่ใช่เรา เพราะเรา...กลับบ้านแล้วเหนื่อยก็กว่าเดิม

กลับไปทั้งแม่ทั้งพี่เอาแต่ทะเลาะกันเสียงดังโวยวาย พูดแต่ว่าจะหาเงินให้ได้เท่าไร ทั้งๆที่เราเพิ่งทำงานได้ไม่เท่าไร ไหนจะต้องปรับตัวกับที่ทำงาน ยังต้องมาเจออะไรแบบนี้ ความรู้สึกมันเหมือนเขาไม่ได้ห่วงเราเลย มีแต่เรื่องเงินที่เขาสนใจกัน
จริงๆมันเป็นตั้งแต่เราเป็นเด็กๆแล้ว เรารู้สึกว่าไม่มีใครเข้าใจเราเลย ไม่มีเซฟโซน บ้านของคนอื่นคือคนครอบครัว
แต่สำหรับเราบ้านคือสิ่งปลูกสร้างเอาไว้ซุกหัวนอนเท่านั้น
พอเรามีแฟน แรกๆเขาก็ดี ช่วยเหลือเรา ไปๆมาๆกลายเป็นเราต้องซัพพอร์ตทุกอย่าง ค่าใช้จ่ายในบ้านก็ต้องออก งานบ้าน ถ้าไม่เอ่ยปาก ก็ไม่คิดจะช่วย เราร้องไห้บ่อยมากกับครอบครัวและแฟนเรา เราอยากจะหนีไปให้ไกล อยากตัดขาดกับทุกคน แต่ติดตรงที่เราไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง ถ้าจะทำอะไรก็ต้องใช้เอกสารทะเบียนบ้านอยู่ดี เราพยายามหาเงินเยอะๆ จะได้กู้มีบ้านเป็นของตัวเอง จะได้หนีไปจากตรงนี้ แล้วเริ่มใหม่ทั้งหมด พาน้องหมาไปอยู่กับเรา
😭เราเหนื่อยและท้อมากกับทุกวันนี้ อยากไปๆให้พ้น ติดที่เราห่วงหมา เรากลัวไม่มีใครรักเขา ดูแลเขาได้ดีเท่าเรา
ถ้าเราไม่มีเขา เราคงตัดสินใจให้จบง่ายๆไปแล้ว

ใครที่มีครอบครัวที่เป็นกำลังใจให้กันได้ คุณโชคดีมากแล้วนะ
รักษาเขาไว้ให้ดีดี รักเขาให้มากๆ
เราคุยกับใครก็ไม่ได้ ถ้าเราเอาเรื่องแย่ๆไปคุยกับคนอื่นบ่อยๆ ก็คงไม่มีใครอยากฟังเรื่องราวที่มันมีแต่ทุกข์ของคนอื่นหรอก จริงไหม? เราขอยืมพื้นที่ตรงนี้นะ จริงๆรายละเอียดเยอะมากที่เราเจอ พูดเท่าไรก็ไม่หมด
ใครอยากพูดอะไรกับเรา ก็คอมเม้นได้เลยนะ
อยากได้ความคิดดีดีมาปรับใช้ให้ตัวเองไม่จมกับทุกข์มากเหมือนกัน🥺😭