ปกติเสาร์อาทิตย์บ้านเรา เราจะได้ยินเสียงแม่บ่นทุกรอบ เราอยู่กับแม่และก็น้องอีก 1 คน พ่อเราไม่มี เราม.2 เรียน จ-ศ ส-อ เข้าใจว่าก็ต้องทำงานบ้านอย่างน้อย ก็คือซักชุดนักเรียน ปกติแม่เราจะซักให้ค่ะ แล้วเราก็จะตากกับน้อง แม่ก็ทำงาน แต่มันจะหนักบางวันคือแม่จะบ่นทั้งวันทั้งคืน ยิ่งวันที่ใกล้เทศกาล เช่น ปีใหม่ วันที่ญาติๆจะกลับมาคือแม่เราจะบ่นเรากับน้องหนักมาก เราไม่เคยโวยวายแม่กลับเลย ได้แต่ฟัง แล้วก็บ่นในใจ บางทีก็บ่นกับน้อง เราไม่เคยได้ใช้ชีวิตเสาร์อาทิตย์สบายเลย เราอยากไปเรียนอยากหนีจากเสียงบ่นน่ารำคาญ ปกติแม่เราเป็นคนที่บ่นอยู่แล้ว แต่มันหนักขึ้นก็ตอนที่พ่อเลี้ยงเลิกกับแม่ แม่เรามีแฟนใหม่ก็ทะเลาะกับแฟนทุกวันจนเราได้ยินทุกคืน ได้ยินเสียงของตกของแตก ( แม่เราคุยกับเขาในทรศ.นะคะ ) บางทีแม่ก็บ้า โวยวายอะไรเยอะแยะก็ไม่รู้ แม่เราเป็นแบบนี้ตลอด เรารักแม่มากนะ แต่บางทีก็อดไม่ได้ที่อยากจะไปจากเขา เราอายุ14 ไม่เคยได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นเลย มีเพื่อนกี่คน คนที่บ้านก็ไม่ชอบหมด แค่เราจะไปเซเว่นกับเพื่อนยังไม่ได้เลยค่ะ คือนี่อยากไปใช้ชีวิตในกทม.มาก แต่ที่บ้านคอเป็นห่วงหนักมาก ไม่อยากให้เราไปไกล แต่คือเราฝันอยากอยู่กทม.มานานแล้ว เราอยากไปอยู่ที่นั่นมากๆ เราไม่อยากเสียประสาทแล้ว เราไม่รู้ว่าเราเครียดไหมแต่คือมันไม่มีความสุขเลย ด้วยความที่เราขาดความอบอุ่นมาตั้งแต่เด็ก ไม่มีพ่อ เราอยู่กับเพื่อนมีความสุขมากๆเลย เราไม่เคยได้ไปเที่ยวกับครอบครัวเลย ไม่เคยเลยจริงๆ ตอนเด็กไปเที่ยวเยอะมาก แต่พอโตมาแทบไม่ได้ไปแตะที่ไหนเลยค่ะ เราโดดเดี่ยวมาตลอด แม่เราไม่เคยทำให้เรามีความสุข เราไม่เคยเล่าอะไรให้แม่ฟังเก็บไว้ตัวคนเดียวตลอด เราอยากจะไปเกิดในร่างคนอื่น ทำไมเราไม่วาสนาดีเหมือนคนอื่นบ้าง