“หยุด” เสียงทุ้มดังขึ้น “พวกเขาอยู่ที่นี่แล้ว”

ฉันกะพริบตา ก่อนที่จะมองเห็นชายร่างสูงคนหนึ่งในชุดสูทตัวเนียบ ใบหน้าคมสันจ้องมองฉันมานิ่ง ริมฝีปากหยักที่อยู่ภายใต้หนวดที่ถูกตัดแต่งมาอย่างประณีตนั้นคล้ายจะส่งยิ้มมาให้เล็กน้อย

“ฉันมองไม่เห็นหล่อน” เสียงทุ้มคล้ายจะดังมาจากที่ไหนสักแห่งที่อยู่ไกลออกไป

“มองให้ดี” อีกเสียงหนึ่งกระซิบตอบ “หล่อนอยู่กับผู้หญิงคนนี้”

ตอนนั้นเองที่ฉันเห็นหญิงร่างเล็กที่กำลังยืนอยู่ข้างชายตรงหน้า

ใบหน้าเรียวเล็กที่ขาวซีด หากแต่แต่งแต้มไปด้วยสีแดงสดใสนั้นขยับตัวเข้ามาใกล้ จนฉันมองเห็นแววตาอันอ่อนโยนนั้นได้อย่างชัดเจน ริมฝีปากอิ่มจุมพิตที่แก้มฉันอย่างแผ่วเบา พร้อมกับกระซิบอะไรบางอย่างคล้ายกับคำว่ายินดีออกมา

“หล่อนมาแล้ว” เสียงทุ้มดังขึ้นอีกครั้ง

แล้วฉันก็มองเห็นร่างๆหนึ่งเดินเข้ามาใกล้

หญิงร่างบางผู้มีเรือนผมสีดำขลับจรดเอวคนนั้น -- เธอมองฉันนิ่ง ก่อนที่จะขยับริมฝีปาก เปล่งเสียงออกมาว่า “ฉันรักคุณ”

ฉันรักคุณ --

เสียงนั้นคล้ายจะดังก้องกังวานไปมาในโสตประสาทของฉัน --

“นายควรให้แหวนเพชรเธอ” ชายในชุดสูทกระซิบมาจากทางด้านหลังฉัน “ไม่ใช่แหวนเงินนั่น”

ฉันหลุบตามองฝ่ามือของหญิงผมดำตรงหน้า -- มองแหวนเงินที่อยู่บนนิ้วนางนั้น ก่อนที่จะมองมายังฝ่ามือตนเอง

เราต่างมีแหวนเงินอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของตัวเอง

นี่คืองานแต่งงาน -- ฉันนึกในใจ -- 

“ฉันไม่เห็นเขา” เสียงทุ้มกระซิบอีกครั้ง

“เขาอยู่ด้านหลังหล่อน” อีกเสียงหนึ่งบอก

ฉันมองไปตามเสียงนั้น ก่อนจะเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงประตูห้อง --  เขาเอนร่างพิงขอบประตู มือข้างหนึ่งถือแก้วไวน์ ในขณะที่จับจ้องมองมาอย่างเงียบๆ

“นั่นเขา” 

“พวกเขาอยู่ที่นี่ทุกคน” เสียงทุ้มนั้นดังขึ้น คราวนี้คล้ายจะดังมาจากในกะโหลกของฉันเอง “นี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทุกอย่าง”

“เบาเสียงลงหน่อย” อีกเสียงปราม “นายกำลังจะทำให้เธอรู้สึกตัว!”

“เธอยังไม่พร้อมที่จะรู้สึกตัวตื่นขึ้นในตอนนี้” เสียงทุ้มกระซิบ “เราต้องทำให้เธอไม่ได้สติต่อไป!”

 “ระวัง!” อีกฝ่ายเตือน “เธอกำลังจะรู้สึกตัวตื่น!”