ผมไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น

เป็นครั้งแรกที่ผมไม่รู้เลยจริงๆ

นั่นไม่ใช่เพราะผมคำนวณไม่ได้ -- แต่มันเป็นเพราะผมอาจจะอยู่ไม่ถึงวันที่ได้เห็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นหลังจากนี้

แต่ถึงอย่างนั้นแล้ว ผมก็แอบหวังไม่ได้ว่าผมจะทำสำเร็จ -- ผมคิดแบบนั้น ต่อให้โอกาสเป็นไปได้แทบจะไม่มีเลยก็ตาม

“คุณแน่ใจนะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลังผม

ผมพยักหน้า ก่อนที่จะสูดลมหายใจเข้าลึก -- หลับตาลงแน่น -- พยายามควบคุมปลายนิ้วของตนเองให้หยุดสั่น

มันใช้เวลาเสี้ยววินาทีหนึ่ง มือของผมจึงกลับมานิ่งอีกครั้ง

ผมจะไม่พลาด --

“คุณอาจจะทนได้อีกไม่นานนัก คุณอาจจะหมดสติ -- และตายได้ทุกเมื่อ” ร่างนั้นเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น “สภาพคุณในตอนนี้ อ่อนแอเกินไป --”

ผมรู้

แต่ผมพร้อมที่จะเสี่ยงเพื่อเธอ

“ถ้าหากฉันทำสำเร็จ” ผมกระซิบ “ฉันอยากให้นายทำอะไรให้ฉันอย่างหนึ่ง”

ร่างนั้นนิ่งไปเล็กน้อย “นี่คือการเจรจาหรือ” เขาถามเสียงเรียบ

ผมส่ายหน้า “นี่คือการขอร้อง” ผมตอบ “เป็นการตัดสินใจของนาย --”

คลิ้ก -- เสียงไฟแช็กดังขึ้น ก่อนที่ควันสีเทาจะลอยผ่านหน้าผมไป

“ผมฟังอยู่”

ผมนิ่งไปอึดใจหนึ่ง ก่อนที่จะพูดขึ้นช้าๆว่า “ฉันอยากให้เธอจดจำฉันได้” ผมกระซิบ “ฉันอยากให้เธอจดจำช่วงเวลาหนึ่งได้ -- ช่วงเวลาที่เงียบสงบครั้งแรก และครั้งเดียวนั่นในชีวิตของฉันและเธอ --”

เกิดความเงียบขึ้นภายในห้อง ร่างนั้นนิ่งไปนาน ก่อนจะขานรับกลับมาว่า “ผมและคนของผมจะลองดู” เขาบอก

แค่นั้นก็มากเกินพอสำหรับผมแล้ว

“หยุด” ผมพูดขึ้น พร้อมกับเอื้อมมือไปคว้าบุหรี่ออกมาจากริมฝีปากของเขา ดับมันด้วยฝ่ามือของตนเอง ไม่สนใจว่ามันจะร้อนฝ่ามือผมมากแค่ไหน

“ฉันเกลียดกลิ่นบุหรี่” ผมบอก “มันทำให้ฉันไม่มีสมาธิทำการผ่าตัด”