อีวานเจลีนโกหกฉัน

ฉันไม่เคยไว้ใจเธอเลย
 
 
ตอนนั้นฉันลืมตาตื่นขึ้น มองเห็นบานหน้าต่าง และม่านที่ปิดทึบอันคุ้นตากลับตาลปัตรอยู่ตรงหน้า

ศีรษะของฉันกำลังห้อยอยู่ตรงขอบโต๊ะไม้ -- ฉันบอกตนเอง

ฉันหมดสติไปงั้นหรือ --

ฉันมองไปตามหยดเลือดที่ไหลมาตามขอบโต๊ะ และพื้นไม้เบื้องล่าง จากนั้นจึงมองไปยังอุปกรณ์เปื้อนเลือดที่อยู่ในเป้หนังข้างโต๊ะ

ฉันพยายามขยับท่อนแขน และท่อนขาทั้งสองข้างของตนเอง -- เมื่อพบว่าไม่สามารถขยับได้แม้สักนิด ฉันจึงพยายามขยับนิ้วมือของตนเอง

ทว่ามันขยับได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น --

นี่ฉันหมดสติมานานแค่ไหนกันแล้วนะ

ฉันพยายามขยับศีรษะให้ผงกขึ้นมาอย่างช้าๆ ก่อนจะพบว่าตนกำลังนอนอยู่กลางโต๊ะไม้ตัวหนึ่ง

นี่คือโต๊ะครัว  -- ฉันบอกตนเอง -- จากนั้นจึงเพ่งมองผ่านภาพอันพร่าเลือนตรงหน้า

นี่มันเกิดอะไรขึ้น --

“เธอรู้สึกตัวแล้ว” ฉันแว่วได้ยินเสียงของอีวานเจลีนดังขึ้นมาจากทางข้างตัว

ฉันหันไปตามต้นเสียง มองเห็นดวงตาสีดำเข้มปรากฏขึ้นภายในความมืดสลัวนั่น

แทบจะในทันทีที่อีวานเจลีนรู้ว่าฉันมองเธออยู่ เธอขยับตัวเข้ามาใกล้ กระแทกร่างฉันอย่างรุนแรงด้วยอะไรบางอย่าง จนสติฉันดับวูบไปอย่างรวดเร็ว!

ฉันพยายามลืมตาตื่นขึ้น

พยายามเปิดตาให้กว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้ หากแต่เบื้องหน้าก็ไม่มีอะไรนอกจากความมืดเท่านั้น

ฉันครางออกมา เหงื่อไหลอาบไปทั่วใบหน้าและลำคอ ในตอนที่พยายามขยับร่างกายอันนิ่งสนิทของตนเอง

อีวานเจลีนทำอะไรกับฉันกันแน่!

ฉันรวบรวมสติตนเอง พยายามนึกให้ออกว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้

อีวานเจลีนวางแผนทำร้ายฉัน -- คือสิ่งที่แรกที่ฉันนึกออก -- เธอเป็นหญิงที่ร้ายกาจกว่าที่พ่อนึก

เธอไม่ใช่หญิงงามที่นิ่งขรึมอย่างที่พ่อคิดว่าพ่อรู้จัก

พลันภาพใบหน้าของพ่อก็ปรากฏขึ้นมาในห้วงคำนึงของฉัน

“ไม่” พ่อปฏิเสธ “ลูกกำลังเข้าใจผิด”

แต่ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้เข้าใจผิด

ฉันไม่เคยเข้าใจผิด

“เคยสิ” พ่อเสยผมหยักศกไปให้พ้นใบหน้าตนเอง “อะไรทำให้ลูกคิดว่าลูกรู้ทุกอย่าง”

แต่ฉันไม่จำเป็นต้องรู้ทุกอย่าง ในเมื่อมีเพียงเรื่องเดียวที่ฉันกับพ่อจำเป็นต้องรู้เรื่องในขณะนี้

อีวานเจลีนเป็นตัวอันตรายสำหรับเรา