และในจังหวะนั้นธเนศก็เดินเข้ามาที่ร้านแปะกวงพอดี  

       “สวัสดีครับคุณเนตร ไม่คิดว่าจะมาเจอคุณที่นี่” ธเนศรีบเอ่ยทักอย่างตื่นเต้นที่มีโอกาสพบเนตริยาอีกครั้งอย่างที่เขาหมายมั่น 

      “อ้าว คุณธเนศ สวัสดีค่ะ” หล่อนทักทายอย่างแปลกใจเช่นกันที่พบเขาที่นี่ 

      ธเนศยังคงยิ้ม เขาเหลือบตาไปมองปกป้องที่ยืนห่างออกไป และยังเห็นหลินที่ยืนอยู่ตรงนั้นเช่นกัน

      “สวัสดีครับหมอ วันนี้พาคุณเนตรมาช้อปปิ้งหรือครับ”

      “ครับ” ปกป้องรับคำสั้นๆ ไม่อยากต่อความมากนัก

      “โชคดีจริงๆ นะครับที่ผมได้เจอคุณอีกครั้ง” ธเนศหันไปสนใจเนตริยา ทำเหมือนไม่มีปกป้องอยู่ตรงนั้น แม้ธเนศจะไม่ได้หันไปมองแต่ก็รู้ว่าความสนใจของเขาที่พุ่งตรงไปที่เนตริยาจะทำให้ปกป้องไม่พอใจ “คุณเนตรสบายดีนะครับ”

      “ค่ะ สบายดี คุณธเนศล่ะคะ” หญิงสาวต่อบทสนทนาไปตามมารยาท พลางเหลือบตามองปกป้องที่ยืนมองหาสินค้าในร้าน ใบหน้าเรียบเฉย 

      “ครับสบายดี เช้านี้อากาศสดใสน่าออกมาเดินตลาดซื้อของนะครับ ว่าไปแล้วผมเพิ่งเคยพบคุณเนตรที่ตลาดนี้ครั้งแรก ทั้งๆ ที่ผมมาเกือบทุกวัน”
คำพูดของธเนศ เหมือนจะละไว้ในฐานที่เข้าใจว่า ปกป้องไม่เคยพาเธอออกมาที่ตลาดนี้เลย

      ธเนศเห็นหลินยืนอยู่ตรงนั้นนานแล้ว และสีหน้าตึงๆ ของเด็กสาว เป็นสิ่งที่ธเนศอ่านออกทันทีว่าหลินกำลังไม่พอใจที่ปกป้องควงสาวสวยอย่าง
เนตริยามาซื้อของ เขาจึงแกล้งพูดให้หลินได้ยิน

     “ผมดีใจนะครับที่วันนี้คุณหมอพาคุณเนตรออกมาเปิดหูเปิดตาซะบ้าง อุดอู้อยู่แต่ในบ้านคงจะเป็นเรื่องน่าเบื่อสำหรับผู้หญิงสาวๆ”

      คำว่า ‘อุดอู้อยู่แต่ในบ้าน’ ราวกับจะกระพือโหมแรงหึงหวงของหลิน เพราะนั่นเท่ากับแสดงให้รู้ว่าทั้งคู่อยู่ร่วมบ้านเดียวกันมาตลอด 

      ดูจะเป็นสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ปกป้องเริ่มรู้สึกรำคาญคำพูดไร้สาระของธเนศ เนตริยาเองก็เริ่มอึดอัดไม่น้อย จึงพยายามเบี่ยงเบนประเด็นออกนอกตัวเธอว่า

     “วันนี้คุณธเนศตั้งใจจะมาซื้ออะไรหรือคะ”

    “ผมหรือครับ ตั้งใจมาอุดหนุนหลายอย่าง ที่นี่เป็นร้านขายของที่ดีที่สุดในตำบล ของคุณภาพดีราคาก็ไม่แพง” ธเนศอดพูดทำคะแนนให้ตัวเองไม่ได้  “แล้วคุณเนตรล่ะครับอยากซื้ออะไร”

     ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะตอบ ปกป้องก็เดินไปหยิบหมวกกันน็อกขนาดพอเหมาะสำหรับหญิงสาวมายื่นให้ เขาควรรีบซื้อแล้วรีบไปจากที่นี่

     “ลองดูหมวกใบนี้ คุณคงใส่ได้” ปกป้องบอกแล้วก็ค่อยๆ บรรจงสวมหมวกให้หญิงสาว ซึ่งเป็นภาพที่บาดตาหลินไม่น้อยกับกิริยาที่ปกป้องเอาใจใส่
หญิงสาวผู้นั้น

     “อ้อ มาซื้อหมวกกันน็อกนี่เอง” ธเนศยังคุยต่อ แล้วชะเง้อไปที่หน้าร้านที่มีมอเตอร์ไซค์จอดอยู่ “ดีครับปลอดภัยไว้ก่อน” 

     ปกป้องกับเนตริยายังคงลองขยับปรับสายรัดหมวกเพื่อดูความพอดีและความสบายของผู้สวมใส่

     “ลองใบนี้ไหมคะ ราคาถูกหน่อย” เจ้าของร้านอย่างหลินพยายามเข้ามาดูแลลูกค้า

     “ถูกแพงไม่สำคัญ ผมขอใบที่แข็งแรงปลอดภัยที่สุดดีกว่า” 

     คำพูดของปกป้องยิ่งเน้นย้ำว่าเขาห่วงใยเนตริยาเพียงใด มันทำให้หลินสะท้อนใจ หล่อนเม้มปากอย่างพยายามสะกดกลั้นความรู้สึก

      “ตกลงผมเอาใบนี้” แล้วปกป้องก็จัดการจ่ายเงิน แล้วหันมากล่าวลาทุกคน “ขอตัวนะครับ เดี๋ยวเราต้องไปที่อื่นต่อ”

     “ไปล่ะค่ะ” เนตริยากล่าวลาธเนศตามมารยาท 

      “ครับเดินทางปลอดภัย แล้วถ้าเมื่อไหร่ที่คุณเนตรมีโอกาสมาเที่ยวตลาด เราคงได้เจอกันอีกแน่นอน” ธเนศกล่าวพร้อมจ้องสบตากับหญิงสาว ราวกับจะเน้นย้ำถึงความหมายบางอย่าง

      ธเนศยังคงยืนยิ้มขณะมองตามคนทั้งคู่เดินออกไปพร้อมกัน เขาชำเลืองมองดูหลินที่ตอนนี้ทำสีหน้าบึ้งตึงออกมาอย่างชัดเจน ธเนศมั่นใจว่าท่าทางเช่นนั้นคงเป็นเพราะหึงหวงในตัวของปกป้องนั่นเอง ธเนศไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดลอยไป เขารีบเติมเชื้อไฟให้อารมณ์คุกรุ่นของหลิน

     “คุณเนตรเธอเป็นคนน่ารักจริงๆ สวยก็สวย เก่งอีกต่างหาก แบบนี้หมอป้องเขาถึงได้เลือกมาเป็นผู้ช่วย ผมเห็นทั้งคู่ทำงานด้วยกันแล้วเข้าขากันดีจริงๆ” ผู้พูดพยายามสังเกตสีหน้าของสาวน้อยที่ยังไม่คลายอาการผิดหวัง “ผมว่าพวกเขาเหมาะกันดีนะ หลินว่าไหม”

     สาวน้อยได้ยินดังนั้นก็ดึงสติกลับคืนมา จึงเถียงออกไปว่า “เขาไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย คุณหมอบอกว่าเธอเป็นนักศึกษามาทำวิจัย”

     “นักศึกษามาทำวิจัย ?” ธเนศทวนคำ “ผมเคยคุยกับคุณเนตรตอนเจอกันครั้งแรกที่บ้านดงใส เธอไม่เห็นบอกกับผมแบบนี้นะ แปลกจริงๆ” ธเนศทำสีหน้าครุ่นคิด “แต่ผมไม่เชื่อหรอก นักศึกษาที่ไหนจะมาทำวิจัยในบ้านป่าแบบนี้ ผมว่าพวกเขาแค่ยังไม่เปิดตัวเท่านั้นเอง”

      “ไม่จริงหรอก ดูท่าทางคุณเนตรเธอเป็นคุณหนูออกจะตาย เธอคงไม่คิดจะมาจมปลักในบ้านป่าแบบนี้หรอก เป็นไปไม่ได้” หลินให้เหตุผลเข้าข้างตัวเอง หล่อนจะต้องไม่ถอดใจยอมแพ้ตั้งแต่ยกแรก แล้วก็เดินหนีออกไปโดยไม่สนใจใยดีลูกค้าที่จะมาใช้บริการ หล่อนไม่อยากรับฟังคำพูดบาดหูบาดใจจากธเนศอีกต่อไป

      ธเนศได้แต่ยิ้มเย็น เขาจะต้องพยายามยุแยงให้หลินเกลียดปกป้องให้ได้ และหากเนตริยากับปกป้องมีความรู้สึกให้กันจริง หลินจะต้องผิดหวังแล้วหันมาซบอกเขา เช่นนี้แล้วสมบัติของแปะกวงจะไปไหนเสีย ถ้าไม่ตกมาที่หลานเขยอย่างเขา 

      แต่ผู้ชายอย่างธเนศ ไม่มีวันจบลงที่ผู้หญิงเพียงคนเดียวหรอก ผู้ชายอย่างเขาหมายสูงกว่าการเป็นแค่หลานเขยเจ้าของร้านขายของชำ ใครจะรู้ว่าสักวันเขาจะโชคดีได้ใกล้ชิดกับผู้หญิงระดับเนตริยาก็ได้ 

      ธเนศคิดพลางยกมือขึ้นลูบไรหนวดบางๆ เหนือริมฝีปาก 

      “ผมซื้อหมวกกันน็อกให้คุณ เพราะเราจะยังต้องขี่รถไปอีกไกล” ปกป้องยื่นหมวกกันน็อกที่ซื้อมาจากร้านแปะกวงให้กับเนตริยา

      “ขอบคุณค่ะ” เธอรับหมวกและลองสวมได้อย่างพอดี เธอไม่ลืมที่จะคาดสายรัดใต้คาง “เราจะไปที่ไหนกันคะ”

      “ผมคิดว่าคุณจะต้องชอบ คุณมาภาคใต้แล้วยังไม่ได้เห็นทะเลเลย วันนี้ผมอยากจะพาคุณไปชมทะเลสวยๆ หรือถ้าคุณอยากจะเล่นน้ำก็ได้ ชายหาดที่นี่น้ำตื้นปลอดภัย”

     “จริงหรือคะ” หญิงสาวร้องเสียงดังอย่างลืมตัวเหมือนเด็กน้อยที่ตื่นเต้นดีใจที่จะได้ไปเที่ยวทะเล
  
      ปกป้องขี่รถไปตามถนนเส้นหลักเพื่อไปยังหมู่บ้านนาพญาซึ่งอยู่ติดทะเลอันดามัน ที่จริงเขาตั้งใจจะไปที่รีสอร์ตแห่งนั้นอยู่แล้วเพื่อที่จะติดต่อกับวิษณุและรับส่งข่าวสารกัน แต่เมื่อเนตริยาขอตามมาด้วย เขาจึงถือโอกาสพาเธอมาเที่ยวรีสอร์ตริมทะเลเสียเลย 

      และหากหูตาของสะมะแอมารู้เห็นเข้า จะได้เป็นเครื่องยืนยันถึงเหตุผลที่เขามาที่นี่...พาแฟนมาเที่ยว