ตามหัวข้อเลยค่ะ ตอนนี้เรา14แล้ว
มีพ่อ มีแม่ มีเพื่อน เหมือนจะดีใช่มั้ยคะ?
ไม่เลยค่ะ เรารู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว 
เพราะเวลาเรามีปัญหาอะไรก็ปรึกษาใครไม่ได้ บางทีเวลาพูดด้วยหรือปรึกษาอะไรก็ชอบเมิน เหมือนเค้าไม่อยากรับฟังหรือไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับเราอะค่ะ ก็ได้แต่เก็บไว้ในใจหรือบางทีก็วาดรูปเพื่อระบาย(ส่วนมากวาดแต่ผู้หญิงคนเดียว..ก็ฉันเหมือนอยู่ตัวคนเดียวนิ่.)
แต่บางทีมันก็น่าน้อยใจนะคะที่ถูกเมินเหมือนคนไร้ตัวตนแบบนี้ ไม่มีใครอยากเป็นแบบนี้หรอกว่ามั้ย ทุกคนก็อยากได้รับความรักกันหมดนั้นแหละ รวมกระทั่งเราด้วย  แต่ตอนนี้รู้สึกว่าความสุขของตัวเองเริ่มหายไป  เป็นคนที่ชอบทำหน้าเหมือนเบื่อชีวิตอยู่ตลอดเวลาไม่ค่อยแสดงอารมณ์จนบางทีก็ถูกมองว่าหยิ่ง จะให้ยิ้มจะให้หัวเราะมันก็ทำได้นะ เเต่เราฝืน...แต่บางทีก็ไม่อยากฝืนก็ทำหน้านิ่งๆไปเลยสิคะ...  บางทีก็ถูกมองว่าเอ๋อ
... มันเอ๋อยังไงห้ะ?  ก็แค่ชอบทำหน้านิ่งไม่ค่อยแสดงอารมณ์  และอีกอย่าง เราชอบเก็บตัวมากขึ้นและไม่ชอบอยู่กับคนหมู่มากค่ะเพราะถ้าอยู่ทีไรก็รู้สึกไม่ดีเพราะต้องฝืนยิ้มหัวเราะไปกับเค้าด้วยทั้งๆที่ข้างในโคตรเบื่อ(มันแบบ...ว่างเปล่า..อธิบายไม่ถูก)
..แล้วก็กลัวได้ยินสิ่งที่ไม่ดีแล้วเก็บไปคิดน่ะค่ะ ทำไมเราถึงกลัวทั้งๆที่มันยังไม่เกิดน่ะเหรอ ก็เพราะเราโดนแล้วไง โดนตลอด เกลียดการถูกบูลลี่ที่สุด..

ยิ่งโตยิ่งเหนื่อย ว่ามั้ย? เหนื่อยที่ต้องเก็บปัญหาไว้คนเดียวเพราะปรึกษาใครไม่ได้ เหนื่อยที่ต้องเก็บคำพูดคนอื่นมาคิดให้ทำร้ายจิตใจตัวเอง..... เป็นเพราะคนรอบตัวเราที่ทำให้เราเป็นแบบนี้....หรือเป็นเพราะเราที่ไม่เข้มเเข็งพอกับปัญหาที่เราเจอ?....เห้อ.. บางทีก็คิดอยากจะไปอยู่ที่ไหนซักที่คนเดียวเงียบๆ แล้วก็ร้องไห้ออกมาให้สุด.....

เราขอเล่าเรื่องของเราจบที่ตรงนี้นะคะ
ว่าแต่ให้รู้สึกว่าตัวเองเหมือนอยู่ตัวคนเดียวบ้างมั้ยคะ ถ้ามีก็ช่วยเล่าซักนิดหน่อยค่ะ เราจะได้รู้สึกว่า  เหมือนอยู่ตัวคนเดียวอยู่คนเดียว....