เราเป็นเด็ก ม.1 คนนึงค่ะ อายุ 12 กำลังจะ 13 ที่ผ่านมาเราโดนพ่อไล่ไปตายบ่อยครั้งหรืออาจจะตลอดทุกวันเลยก็ได้ ไม่รู้ว่าเราทำไรไม่ถูกใจเขา เพราะวันนี้เราแค่นอนเฉยๆก็ไล่ไปนอนบนห้อง เราแค่ถามว่าทำไมถึงนอนตรงนี้ไม่ได้พ่อก็ตะคอกใส่ว่าเงียบเสียงดังมาก เราอย่างรู้ว่าเขาคิดว่าเราไม่มีความรู้สึกหรอ ดอเราร้องก็หาว่าทำตัวชีวิตนางเอก เขาชอบพูดว่า ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกกูเลย เรามีพี่อีกคนนึงเป็นโรคออทิสติก ชอบตีเราด่าเราพ่อแม่ก็เห็นนะแต่ไม่ว่า มันด่าเราทุกวัน แต่พอเราสวนพ่อก๋หาว่าเราไปด่าพี่ก่อนทั้งที่ก็รู้ว่าใครเริ่ม เวลาเราให้พ่อขับมอไซค์ไปส่งที่โรงเรียนพ่อก็ชอบขี่ปาดหน้าบ้างไม่เปิดไฟเลี้ยวบ้าง เราเตือนพ่อ พ่อก็บอกว่า ข้บรถโง่ๆไม่ต้องมาสอนกู แต่อยากจะรู้จริงๆว่ายังเห็นเราเป็นลูกมั้ย กับอีกคนทำไมถึงรักมากกว่า ตอนเด็กเราก็โดนพี่เอาหัวโขกกำแพงโดนต่อยขมับผลักลงบันไดจากแรงคนหนัก 184กก. ถ้าเราโตขึ้นมาเราควรจะตอบแทนบุญคุณเขามั้ยคะ คำว่าพ่อก็คือพ่อมันใช้กับเราไม่ได้ เราสุดทนแล้ว เคยถามพ่อว่าถ้าไม่รักจะให้เกิดมาทำไม แต่พ่อไม่ได้ปลอบอะไรแต่บอกว่า ก็เกิดมาแล้วมันพลาดอ่ะ แล้วก็ชอบหาว่าเราทำนิสัยแบบโน้นแบบนี่เลยไม่มีเพื่อนแทนที่จะสอนเราให้เข้ากับเพื่อนได้ แต่ใช้คำดูถูกแทน จริงๆเราก็มีแต่ที่พ่อมาด่าเราแบบนี้เพราะเราเลิกคบกับเพื่อนสนิทที่เคยอยู่ด้วยกันตั้งแต่ ป.5 แต่เราไม่ได้เป็นฝ่านเลิกคบ เพราะเพื่อนคนนั้นอยู่ๆก็ไปคุยกับอีกคนแล้วนินทาเราลับหลังหรือใส่ร้ายเราทั้งที่เราไม่มีสิทธิ์จะเอ่ยอะไร  เราไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆพ่อก็มาเริ่มไล่ให้ไปตายกับตะคอกใส่ เราอยากให้พ่อเป็นพ่อที่คอยให้กำลังใจไม่ใช่พ่อที่ค่อยตัดกำลังใจ เราเคยคิดสั้นกับทำร้ายตัวเองมา 2 รอบแล้วเราไม่อยากกลับไปจุดนั้น เรายังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแค่เราไม่อยากมีพ่อแบบนี้