เราไม่รู้เราคิดไปเองรึป่าวที่ว่าแม่รักน้องมากกว่าเราสอนน้องให้พูดดีๆเรียกเราดีๆแต่แม่ก็ด่าเราแทนทุกเช้าแม่จะมาทุบประตูห้องทุกวันแล้วด่าเราเพราะเราไม่มาทำงานช่วยแม่ชอบบูลี้การแต่งตัวเรามากจนทำให้เราเสียความมั่นใจเราขอแม่ให้ซื้ออะไรให้แกจะบอกว่าซื้อเองส่วนพ่อแกก็ไม่ค่อยสนใจเราตั้งแต่เด็กละค่ะพ่อสร้างปมในใจให้เราด้วยแหละแม่ไล่เราไปตายบ่อยมากแม่ไม่แคร์ความรู้สึกเราซะเท่าไหร่เราใส่กางเกงขาสั้นอยู่บ้านแกก็บอกทำตัวเหมือน หรือ ทุเรศ บ้างเรื่องงานบ้านเราช่วยแม่หมดเลยค่ะแต่แม่ไปบอกกับคนอื่นๆว่าเราไม่ทำอะไรเลยส่วนน้องเราก็ไม่ค่อยชอบมันซะเท่าไหร่เราเคยถามแม่ว่าทำไมไม่พูดดีๆกับเราบ้างแม่ตอบมาว่า ที่บ้านกูสอนมาแบบนี้ อะไรงี้อะค่ะ แม่ทำร้ายความรู้สึกเราบ่อยมากจนเราปิดกั้นตัวเองกับแม่และพ่อพ่อชอบตะคอกใส่เวลาพ่อแกเมาๆจนมันเป็นปมเลยเวลาโดนคนอื่นตะคอกใส่เราตัวสั่นไปหมดเลย  น้องอยากกินอะไรแม่พาไปหมดเลยค่ะยกเว้นเราเราจะโดนปล่อยไว้ที่บ้านคนเดียว แม่เอาใจน้องมากพ่อก็ด้วยเราเหมือนเด็กเหลือขอในบ้านหลังนี้แล้วแทบจะไม่มีความเป็นตัวเองเลยแหละค่ะเลยเคยโพสในเฟสว่าเราไม่ชอบแม่เวลาทำแบบนี้แม่ก็มาด่าเราว่า อะไรใครรังแก??ทำตัวเองนะ  แม่เราชอบพูดกูกับเราส่วนน้องก็พูด แม่-แล้วก็ชื่อน้องเราพูดกับแม่ดีๆมาตลอดแม่ก็พูดหยาบคายใส่เราเราทนไม่ไหวแล้วละค่ะไม่รู้จะแก้ปัญหายังไงดี🥲