สวัสดีค่ะ ช่วงนี้เป็นช่วงที่เราดิ่งมาก อาจเป็นเพราะความเปลี่ยนแปลงหลาย ๆ อย่าง บวกกับเราเป็นคนคิดมากและเซนซิทีฟยิ่งทำให้ดิ่ง

ต้องเล่าก่อนว่าแต่ก่อนเราเป็นเด็กที่เรียนดี ฟังผู้ใหญ่ มีเพื่อนไม่เยอะแต่ก็ไม่เคยอยู่ตัวคนเดียวค่ะ (อาจจะเล่าวกวนไปมา เพราะตอนนี้เรื่องมากมายมันอยู่ในหัว)

แต่ตอนนี้เรารู้สึกเหมือนทางตัน ไม่เหลือใคร ทั้ง ๆ ที่ทุกคนก็ยังอยู่รอบตัวเราแต่เรากลับโดดเดี่ยวมาก เรากลายเป็นเด็กมีปัญหา ไม่ยอมเรียน การงานไม่ทำ 
ใช้ชีวิตไร้สติมาก ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง เก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน กลายเป็นคนเกลียดการเข้าสังคมไปเลยค่ะ แม้แต่คนในครอบครัวเรายังไม่กล้าเล่าให้ฟังเลย 

เรื่องการเรียน เราเรียนจบม.6 แต่เราไม่ยอมต่อมหาลัย เหตุผลเพราะเราไม่ติดคณะที่เราต้องการ เราจึงบอกพ่อว่าเราจะหยุดอ่านหนังสือหนึ่งปี แต่ปัญหาก็คือ เราหมดไฟกับการเรียนไปเลย จนตอนนี้เราหยุดไปสองปีแล้ว ปีหน้าเราจึงอยากจะกลับไปเรียน แต่ก็เหลือเวลาไม่นาน เครียดมาก จะอ่านก็ไม่มีสมาธิเลย เพราะปัญหาหลายอย่าง

เรื่องการเงิน ช่วงปีแรกที่เราหยุดเรียน พ่อให้เงินเดือนเราเดือนล่ะ 3000 บวกกับเราทำงานกับพี่ชายไปด้วย ก็พออยู่ได้ค่ะ แต่เราไม่ตั้งใจทำงานสักเท่าไหร่ มักจะบอกกับทุกคนว่าเราไปอ่านหนังสือ แต่จริง ๆ เราทุ่มเวลาให้กับการดูหนังและเล่นเกมเป็นส่วนใหญ่ จนกระทั่งพ่อทนไม่ไหว ไล่เราไปหางานทำข้างนอก หยุดให้เงินเรา

ปรากฎว่าเราได้ไปทำโรงงาน สภาพแวดล้อมมันแย่มาก ๆ เราไปเจอเพื่อนที่ไม่ค่อยโอเคสักเท่าไหร่ ต้องทนอยู่กับการถูกเสี้ยมว่าเรื่องเป็นกิ๊กผัวเมียชาวบ้านเป็นเรื่องสนุกและปกติ นั่งกินข้าวที่พื้น ปัญหาเรื่องการขโมยตังก็เกิดขึ้นทุกวัน การนินทา หน้าไหว้หลังหลอก แม้แต่หัวหน้ายังโยนความผิดให้ลูกน้อง ทุกเรื่องทำเราดิ่งมากจนต้องออกจากโรงงานไป

สภาพจิตใจเราแย่มากค่ะ เราร้องไห้แทบทุกวัน เราอยากกลับไปเรียน เราแทบไม่มีตังใช้ แต่เราไม่อยากออกไปทำงานข้างนอก เราเข้าสังคมไม่เก่งเลย เป็นคนเงียบ ๆ คุยไม่สนุก ไม่มีมุขไร้อารมณ์ขัน ออร่ารอบตัวของเราในตอนนี้ก็คงเป็นหมอกดำ ๆ ไม่น่าเข้าหา 

หลังออกจากงาน เราเริ่มเคยชินกับการขอตังยาย เรากลายเป็นคนไม่เอาไหนเลยในตอนนี้ เราพยายามจะแบ็คตัวเองกลับมา แต่มันไม่ง่ายเลย เหมือนว่าเราฟังคนอื่นพูดซ้ำ ๆ ว่าเราไม่เอาไหน จนเราเชื่อฝังใจว่าเราไม่เอาไหนจริง ๆ เราไม่กล้าเริ่มทำอะไรใหม่ ๆ หมดความมั่นใจ อยากจะไปคุยเรื่องขายของออนไลน์กับพี่ชายยังไม่กล้าเลยค่ะ 

ตอนนี้ขนาดจะลงรูปเฟสเป็นหน้าตัวเองยังไม่กล้าเลย เรากลัวความคิดคนอื่นมากจนเครียดไปหมด กลัวการถูกวิจารณ์ แม้พยายามไม่สนใจคำพูดคนอื่น แต่พอได้ยินแล้วมันจึกเหมือนโดนความจริงปักอก พูดไม่ออกเลยค่ะ จะยิ้มรับทำให้เป็นเรื่องตลกยังทำไม่ได้เลย เราทำได้แค่เงียบ ไม่แก้ตัวเลยหนีออกมา เก็บตัวอยู่ในห้อง แม้แต่หน้าบ้านยังไม่อยากจะเดินออกไปเลยค่ะ

ปล.ตอนนี้พ่อกับแม่เราย้ายไปอยู่ที่อื่นเพราะติดงาน ทำให้เราอยู่บ้านคนเดียว มีตอนกลางคืนยายมานอนด้วยเพราะเป็นห่วง แต่บ้านมันเงียบเหงามากค่ะ การอยู่คนเดียวทำเราฟุ้งซ่านคิดมากไปหมด พยายามโฟกัสกับสิ่งที่ต้องทำไม่ได้เลย ได้ยินเสียงคนอื่นเล่นหน้าบ้าน เราอยากเข้าไปอยู่ด้วย แต่เราไม่รู้จะคุยอะไร ไม่รู้ต้องทำตัวยังไง

เราพอรู้ปัญหาของตัวเองค่ะ แต่เราเอาชนะตัวเองไม่ได้ เราขาดความเชื่อมั่นและความเคารพในตัวเอง และพอคนอื่นทำเหมือนเราไม่เอาไหนซึ่งมันก็เป็นความจริงยิ่งทำให้เราไม่กล้าสู้หน้าใครค่ะ