ตอนนั้นประมาณป.3หรือ4 เป็นช่วงวัยที่เราได้รับคำหยาบมาจากที่โรงเรียนเพราะที่บ้านแม่จะไม่พูดคำหยาบให้ได้ยินบ่อยๆแต่เมื่อไปโรงเรียนจะได้ยินบ่อยมาก จนจำติดมา พอเราทะเลาะกับแม่เราก็จะหนีไปห้องเพื่อสงบสติตัวเองแล้วมาขอโทษแม่ แต่ช่วงนั่นเราเป็นคนที่ควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ค่อยจะได้ยิ่งทะเลาะกับแม่เราจะโกรธแม่ งอนแม่ก็เข้าห้องตัวเองตามเดิมแต่เราหลุดปากด่าแม่ออกมาเสียงเบามาก จากนั้นก็จะได้สติคืนมา บางครั้งเผลอคิดว่าตายๆไปก็ดีปต่เราก็ได้สติกลับมาแล้วรีบกลับความคิดตัวเองว่าคนที่ตายๆไปก็คือเรา จะได้ไม่ต้องทะเลาะกับแม่จนแม่เสียใจ พอเราได้สติกลับมาทุกครั้งจะว่าตัวเอง ว่าเป็นเด็กไม่ดี อกตัญญู เป็นลูกที่เลว เราเป็นอยู่4-5ครั้งจนเริ่มที่จะควบคุมอารมณ์ของตนเอง เราไม่กล้าบอกแม่เก็บไว้2หรือ3ปี เราก็กล้าที่จะบแกแม่ แม่ก็บอกว่าให้อภัย ถ้ารู้ว่าผิดก็อย่าทำอีก ถึงแม่จะบแกอย่สงนั่นแต่เราก็ยังรู้สึกผิด ยังรู้สึกแย่และกลัวบาปด้วยค่ะ ทำยังไงให้มันดีขึ้นบ้างคะ