กระทู้เดิม
https://ppantip.com/topic/40778613
https://ppantip.com/topic/40958064
https://ppantip.com/topic/41669672
ล่าสุดผมคุยกับภรรยาว่าถึงเขาจะรักผมน้อยลง ถึงจะมีอะไรกันไม่ได้ แต่ถ้ายังรักอยู่เรามาทำดีกันให้มากกว่านี้ได้ไหม
เขาบอกว่าเขาทำได้แค่นี้แหละมันไม่มีวันดีกว่านี้แล้ว เขาโอเคกับทุกวันนี้ ถ้าผมโอเคเราก็อยู่กันไป
พอผมถามว่าเราอยู่กันในฐานะอะไร เขาบอกว่าก็ผัวเมียในนามตราบที่ยังไม่หย่ากัน แต่ทางพฤตินัยพี่ก็รุ้จะนิยามให้ตัวเองเจ็บทำไม ผัวเมียกันต้องมีอะไรกันได้แต่เขามีกับผมไม่ได้ ความรุ้สึกมันไม่เหมือนเดิม
ถ้าผมจะมีคนใหม่เขาก็ไม่ห้าม เขาไม่อยากขังผมไว้ ผมบอกว่าเสียดายเวลา 15 ปี เขาบอกให้ผมเลิกจมกับอดีตและเอาแต่ขังตัวเองไว้
ผมถามถึงลูกทั้ง 2 คน เธอบอกเด็กๆสมัยนี้เข้าใจ ทำที่พี่คิดว่าตัวเองจะมีความสุขเถอะ
ผมบอกว่าถ้าผมให้อิสระกับเธอไม่บ่นไม่ว่าให้เธอไม่พอใจล่ะ เธอบอกว่าทุกวันนี้พี่ก็ทำอยู่ ถ้ามันจะดีขึ้นมันดีขึ้นนานแล้วพี่ แต่มันก็ไม่ดีขึ้น ความรุ้สึกเขามันไม่เหมือนเดิมแล้ว มันทะเลาะกันบ่อยจนไม่เหมือนเดิม มันไม่มีทางจะดีไปกว่านี้ได้แล้ว
ผมถามว่าทำไมเธอตัดผมขาดได้ขนาดนี้ เธอบอกไม่ได้ตัดขาด ถ้าขาดต้องไม่อยู่ด้วยกัน นี่ยังอยู่ด้วยกัน แต่มันดีได้แค่นี้แหละ เธอไม่อยากให้ผมหวัง และไม่อยากคุยเรื่องนี้อีก
ผมเสียใจมาก มองรูปครบรอบที่ผนังแล้วร้องไห้ออกมาไม่หยุด ตั้งแต่ที่รุ้จักกัน แต่งงานกัน มีลูก ลำบากมาด้วยกัน เคยไม่มีเงิน ขนาดแค่ซื้อผ้าอ้อมลูกยังลำบาก จะหาค่าเทอมให้ลูกยังแทบแย่ จนเธอจากพนักงานธรรมดา มีกิจการบริษัทของตัวเอง ผมก็ก้าวหน้าในหน้าที่การงานจนเป็นผู้อำนวยการ มีบ้าน มีรถ ส่งลูกเรียน รร. ดีๆได้ ทุกอย่างกลับมาจบลงแค่นี้ เหลือแค่เป็นพ่อแม่ให้ลูก รอยยิ้มที่เคยยิ้มให้ผมจากใจในรูป ตอนนี้ไม่ยิ้มให้ผมอีกแล้ว คุยกับผมแค่เท่าที่จำเป็น ทำตัวเป็นพ่อแม่ที่ดีต่อหน้าลูก
เธอมองผมที่ร้องไห้แล้วก็บอกผมว่า พี่อย่าคิดมากเลยเราก็อยู่กันแบบนี้แหละ แล้วก็ออกจากห้องไป ผมนั่งร้องไห้อยู่ 2 ชม. ก่อนจะเดินลงไปเล่นกับลูกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอก็ไปอาบน้ำให้ลูกก่อนจะเดินออกไปทำงาน เธอพูดกับผมว่า ปะป๊าไปทำงานแล้วนะ เหมือนเรายังเป็นครอบครัวเดิมที่อบอุ่น ก่อนที่ผมจะยิ้มแล้วบอกเธอว่า พยายามเข้านะ แล้วกอดลูกมาเล่น แต่ในหัวผมมันตื้อไปหมด ใจมันสลาย เจ็บทรมานมาก
ผมหมดหวังแล้วใช่ไหมครับ?
ตอนนี้ผมทรมานมากอยากจะอ้อนวอนให้เธอกลับมารักผม กลับมาเริ่มกันใหม่ แต่คิดว่าทำไปคงไม่มีประโยชน์อะไร นอกจากทำให้เธอสมเพชผม
ทำไมคนเราถึงหมดรักกันได้ง่ายขนาดนี้ เธอเคยบอกว่าจะจูงมือกันจนแก่นอนกอดกันจนตาย บอกผมว่าห้ามตายก่อนเธอ เราจะอยู่ด้วยกันไปตลอด ทุกอย่างมันจบแล้วใช่ไหมครับ มันจะไม่มีวันกลับมาเหมือนเดิมแล้วใช่ไหม?
ผมยังมีหวังให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิมไหมครับ
https://ppantip.com/topic/40778613
https://ppantip.com/topic/40958064
https://ppantip.com/topic/41669672
ล่าสุดผมคุยกับภรรยาว่าถึงเขาจะรักผมน้อยลง ถึงจะมีอะไรกันไม่ได้ แต่ถ้ายังรักอยู่เรามาทำดีกันให้มากกว่านี้ได้ไหม
เขาบอกว่าเขาทำได้แค่นี้แหละมันไม่มีวันดีกว่านี้แล้ว เขาโอเคกับทุกวันนี้ ถ้าผมโอเคเราก็อยู่กันไป
พอผมถามว่าเราอยู่กันในฐานะอะไร เขาบอกว่าก็ผัวเมียในนามตราบที่ยังไม่หย่ากัน แต่ทางพฤตินัยพี่ก็รุ้จะนิยามให้ตัวเองเจ็บทำไม ผัวเมียกันต้องมีอะไรกันได้แต่เขามีกับผมไม่ได้ ความรุ้สึกมันไม่เหมือนเดิม
ถ้าผมจะมีคนใหม่เขาก็ไม่ห้าม เขาไม่อยากขังผมไว้ ผมบอกว่าเสียดายเวลา 15 ปี เขาบอกให้ผมเลิกจมกับอดีตและเอาแต่ขังตัวเองไว้
ผมถามถึงลูกทั้ง 2 คน เธอบอกเด็กๆสมัยนี้เข้าใจ ทำที่พี่คิดว่าตัวเองจะมีความสุขเถอะ
ผมบอกว่าถ้าผมให้อิสระกับเธอไม่บ่นไม่ว่าให้เธอไม่พอใจล่ะ เธอบอกว่าทุกวันนี้พี่ก็ทำอยู่ ถ้ามันจะดีขึ้นมันดีขึ้นนานแล้วพี่ แต่มันก็ไม่ดีขึ้น ความรุ้สึกเขามันไม่เหมือนเดิมแล้ว มันทะเลาะกันบ่อยจนไม่เหมือนเดิม มันไม่มีทางจะดีไปกว่านี้ได้แล้ว
ผมถามว่าทำไมเธอตัดผมขาดได้ขนาดนี้ เธอบอกไม่ได้ตัดขาด ถ้าขาดต้องไม่อยู่ด้วยกัน นี่ยังอยู่ด้วยกัน แต่มันดีได้แค่นี้แหละ เธอไม่อยากให้ผมหวัง และไม่อยากคุยเรื่องนี้อีก
ผมเสียใจมาก มองรูปครบรอบที่ผนังแล้วร้องไห้ออกมาไม่หยุด ตั้งแต่ที่รุ้จักกัน แต่งงานกัน มีลูก ลำบากมาด้วยกัน เคยไม่มีเงิน ขนาดแค่ซื้อผ้าอ้อมลูกยังลำบาก จะหาค่าเทอมให้ลูกยังแทบแย่ จนเธอจากพนักงานธรรมดา มีกิจการบริษัทของตัวเอง ผมก็ก้าวหน้าในหน้าที่การงานจนเป็นผู้อำนวยการ มีบ้าน มีรถ ส่งลูกเรียน รร. ดีๆได้ ทุกอย่างกลับมาจบลงแค่นี้ เหลือแค่เป็นพ่อแม่ให้ลูก รอยยิ้มที่เคยยิ้มให้ผมจากใจในรูป ตอนนี้ไม่ยิ้มให้ผมอีกแล้ว คุยกับผมแค่เท่าที่จำเป็น ทำตัวเป็นพ่อแม่ที่ดีต่อหน้าลูก
เธอมองผมที่ร้องไห้แล้วก็บอกผมว่า พี่อย่าคิดมากเลยเราก็อยู่กันแบบนี้แหละ แล้วก็ออกจากห้องไป ผมนั่งร้องไห้อยู่ 2 ชม. ก่อนจะเดินลงไปเล่นกับลูกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอก็ไปอาบน้ำให้ลูกก่อนจะเดินออกไปทำงาน เธอพูดกับผมว่า ปะป๊าไปทำงานแล้วนะ เหมือนเรายังเป็นครอบครัวเดิมที่อบอุ่น ก่อนที่ผมจะยิ้มแล้วบอกเธอว่า พยายามเข้านะ แล้วกอดลูกมาเล่น แต่ในหัวผมมันตื้อไปหมด ใจมันสลาย เจ็บทรมานมาก
ผมหมดหวังแล้วใช่ไหมครับ?
ตอนนี้ผมทรมานมากอยากจะอ้อนวอนให้เธอกลับมารักผม กลับมาเริ่มกันใหม่ แต่คิดว่าทำไปคงไม่มีประโยชน์อะไร นอกจากทำให้เธอสมเพชผม
ทำไมคนเราถึงหมดรักกันได้ง่ายขนาดนี้ เธอเคยบอกว่าจะจูงมือกันจนแก่นอนกอดกันจนตาย บอกผมว่าห้ามตายก่อนเธอ เราจะอยู่ด้วยกันไปตลอด ทุกอย่างมันจบแล้วใช่ไหมครับ มันจะไม่มีวันกลับมาเหมือนเดิมแล้วใช่ไหม?