https://ppantip.com/topic/43122386/comment6 (1)
https://ppantip.com/topic/43125951 (2)
https://ppantip.com/topic/43126275/comment7 (3)
https://ppantip.com/topic/43131801/comment5 (4)
https://ppantip.com/topic/43133484/comment8 (5)

25 พฤศจิกายน 2567
  ตามคาดหมายวันนี้ใช้เวลาเดินบนกำแพงเมืองทั้งวัน ว่าจะไปได้แค่ไหน (ความจิงคือรอเวลาจะไปหัวซานกลัวฝนจะตก)  ดูพยากรณ์อากาศแล้วพรุ่งนี้ค่อยไป  เดินชิลล์วันนี้ไม่มีอะไรมาก ได้เท่าไหร่เท่านั้น เดินไม่ยาก  ห้องน้ำมีเป็นระยะ  พวกเราวนซ้ายไปเรื่อย ๆ  ไม่ได้คาดหมายอะไร  อีกอย่างที่ตั้งใจจะไปคือหอระฆังหรือหออะไรสักอย่างอยู่กลางเมืองดูจากแผนที่แล้วน่าจะเดินบนกแพงได้ ครึ่งหนึ่งพอดี แล้วจะเดินไป และเดินเลยกลับที่พักเลย ว่างั้นนะ
ที่นี่ห้ามบินโดรนนะ  ซึ่งก็เข้าใจได้แหละ
เอาตรงวันนี้ได้แค่นี้แหละ   เอาตรงเดิน ๆ ไปวันนี้ร่วม 10 กิโลเมตรเหมือนกัน  **ตั้งใจว่าทริปหน้าถ้ามีโอกาสได้มาแวะและมีเวลาสัก1 วันจะเดินให้รอบเลยเอาตรง*****   วันนี้ก็หมดแรงเป็นปกติ    กลับที่พักและหาอะไรตุนไว้สำหรับพรุ่งนี้เพราะจะต้องออกเช้า และต้องใช้พลังงานเยอะ  คืนนี้ฝันดีคะ

26 พฤศจิกายน 2567

วันนี้ตื่นตั้งแต่ตี 4 ไม่รู้เพราะอะไร ทั้ง ๆ ที่เมื่อวานก็แสนเพลีย  คงตื่นเต้นแหละเพราะวันนี้คือสิ่งที่คาดหวังมาจากบ้านเลยจะต้องสักครั้ง จากข้อมูลล่าสุดคือกระเช้าทางที่ยอดนิยมปิดคะ.....เราต้องขึ้นจากทางที่เราหวังจะลง  วันนี้จะเป็นทั้งทางขึ้นและทางลง แค่นี้ก็เหนื่อยละนิ  เริ่มไม่มั่นใจว่าจะได้ถึงไหนเหมือนกัน มองหน้ากันแล้วก็ประมาณว่าไหน ๆ ก็มาละ  แค่ไหนก็แค่นั้น...ไปคะนั้งรถไฟไปจากซีอานลงสถานีหัวซานเป่ย  ลงรถไฟมาก็เห็นวิวไกลลิปๆ ละ  ออกมาก็จะมีแท๊กซี่และคนขายไม้เท้า เยอะมาก  บางทีก็รู้สึกว่าต้องใช้คำว่าตื้ออะ  แอบบขมวดคิ้วนิดๆ นะ (ที่อ่านรีวิวมาคือจะมีบัสฟรีไป....แต่ความจริงคือต้องจ่ายคนละ 5 หยวน คือมันไม่มีป้ายบอกแน่นอนอะ ถ้าไม่ได้ศึกษามาคือต้องเรียกแท๊กซี่เอาอะ แต่ถ้าคนละ 5 หยวนก็โอเครนะ  
ณ ตรงนี้  ก็จะมีคนมาขายตั๋วเข้าอุทยานให้เรา (ไม่รู้เชื่อได้เแค่ไหนอะ เขาว่าเขาเป็นเจ้าหน้าที่อุทยาน ต้องสแกนวีแชชเข้าอุทยานเท่านั้น )  ก็เห็นคนจีนสแกนนะ สำหรับพวกเราไม่ได้เพราะวีแชชใช้ยาก คุยกันก็ไม่รู้เรื่อง  เราพยายามเดินหาจุดขายตั๋ว  ซึ่งมันต้องมี  ไม่น่าจะมีแค่ยายนี่คนเดียวมายืนขายตั๋ว  วัน ๆ คนเข้าตั้งเท่าไหร่  นางจะทำงานคนเดียวได้ไง  ไม่ใช่ละ  (กลัวโดนหลอก) เดินไปตามป้ายแหละ นั่นไงเจอแล้ว สนง. เจ้าหย้าที่พูดภาษอังกฤษได้ด้วย  ไม่ได้ยากอย่างที่คิดเลย  (เกือบไปแล้วไหมละ ไร้สาระจิง ๆ ) เขาบอกเราว่าขึ้น-ลงได้ทางเดียวนะ ไปกันเลย ตาม ๆ กันไปขึ้นบัสเพื่อไปขึ้นกระเช้า  คนไม่เยอะนะ จะต้องไปซื้อตั๋วขึ้นกระเช้าอีกที พวกเราซื้อทั้งขาขึ้นและขาลงพร้อมกันเลยเพราะมันได้แค่นี้ ....(คงต้องซ่อมอีกสักครั้งถ้าได้มาเส้นทางนี้อีกที)  เมื่อขึ้นเขามาแล้วแม่เจ้าหิมะตกสะสม น้ำแข็งเดินไม่ได้แน่ ๆ  (ป้าแอบกลัว ๆ เพราะจ้ำเบ้าที่จิ่วจ้ายโกวมาแล้ว)

ต้องซื้อกันลื่น คู่ละ 20 หยวน  หลีกไม่ได้มันต้องมีจิง ๆ ถ้าไม่มีคือเดินไม่ได้เลยนะ (รองเท้ากันลื่นยังเห็นเขาแอบใส่กัน) อีกอย่างคือเห็นบันไดที่ต้องปีนแล้ว  เอ่อ จะไหวไหมนี่  ทัวร์มีนะ  แต่ที่เห็น ๆ คือจีนกระเวียตนามเยอะ (อดทนเอาเพราะทัวร์เขามีเวลาไม่มาก  เดินไปลึก ๆ คนก็คงไม่เยอะแล้วแหละ)  เดินไปเรื่อง ๆ ไม่มีไร เท่าไหนเท่านั้น

วันนี้เป็นวันที่มีรูปน้อยที่สุด  ด้วยเหตุผลคือ  กลัว เกรง ลื่น  อย่างมาก  ไม่อยากที่จะถ่ายตัวเองก็ประมาณมเดินไปถ่ายคนอื่นไปบ้างตอนเหนื่อย ที่นี่ค่อนค้างหนาวกว่าที่อื่น ๆ เหตุเพราะลมแรงมากบินโดรนได้ แต่ด้วยลมแรงไม่มีใครกล้าอะ เห็นบินแป๊ปๆๆ แล้วก็เลิกคือลมแรงแบบดังมากอะ  ยิ่งปีนรูปสุดท้ายคือ ด้วยมันไม่มีอะไรบังอะ เสวเว้ยยยยยย    ในที่สุดรองเท้าก็เหลือหุดเท่านี้





วันนี้ได้แค่นี้แหละกลับถึงซีอานก็มืดละ  สิ่งที่ได้วันนี้คือเกรงน่องโคตร ๆ ต้องซ่อมทริปนี้แน่ ๆ มาแบบไม่มีหิมะคงจะเดินได้สนุกกว่านี้แยะ 
วันนี้เหน่ยละ  แช่น้ำร้อน แล้วก็หลับด้วยความเพลียไปเลย