... เมื่อเขา คือ คนที่เธอแอบปลื้ม เหมือนไอดอลคนหนึ่ง
...... เมื่อเธอ คือ คนที่จะมาเช่าบ้านเก่า ซึ่งเขาไม่ยอมรับ และต้องการไล่เธอออกไป
............ เธอ พบ 'เทวดา'  ในบ้านหลังนี้ และ ความฝันที่จะได้ทำงานกับ 'เขา' อาจจะไม่ราบรื่นอย่างใจหวัง
คนเห็นวิญญาณ เทวดา ผีสาง วิญญาณไม่ยอมกลับร่าง และ ผู้ชายกวนๆ



บทนำ + ตอนที่ 1 http://ppantip.com/topic/33402809
ตอนที่ 2 http://ppantip.com/topic/33409017
ตอนที่ 3 http://ppantip.com/topic/33418583
ตอนที่ 4 http://ppantip.com/topic/33428314
ตอนที่ 5.1 http://ppantip.com/topic/33434178
ตอนที่ 5.2 http://ppantip.com/topic/33446172
ตอนที่ 6 http://ppantip.com/topic/33464685
ตอนที่ 7.1 http://ppantip.com/topic/33468900
ตอนที่ 7.2 http://ppantip.com/topic/33472106
ตอนที่ 8 http://ppantip.com/topic/33495703
ตอนที่ 9 http://ppantip.com/topic/33500584
ตอนที่ 10 http://ppantip.com/topic/33503967
ตอนที่ 11 http://ppantip.com/topic/33508917
ตอนที่ 12 http://ppantip.com/topic/33513898
ตอนที่ 13 http://ppantip.com/topic/33527340
ตอนที่ 14 http://ppantip.com/topic/33532264
ตอนที่ 15 http://ppantip.com/topic/33534637
ตอนที่ 16 http://ppantip.com/topic/33541565
ตอนที่ 17 http://ppantip.com/topic/33561295
ตอนที่ 18 - 19 http://ppantip.com/topic/33595875
ตอนที่ 20 - http://ppantip.com/topic/33609351



  ตอนที่ 21

บ่ายวันอาทิตย์ ขณะที่มารดาออกไปซื้อของสักครู่นั้น อติภาพหย่อนเท้าวางกับพื้น แต่มันก็เหมือนเดิมอย่างทุกครั้ง คือเขาล้มลงไป ขาของเขาไม่สามารถใช้การได้อย่างปกติ เขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายแกมหงุดหงิดที่วันนี้เขาต้องกลายมาเป็นคนพิการแบบนี้

ชายหนุ่มทุบกำปั้นกับพื้นเสียงดังระบายอารมณ์ที่จะทำให้แทบบ้า เขาไม่รู้ว่าการที่ต้องทรมานกับโรคซึมเศร้า หรือทนทุกข์เมื่อไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้ดั่งใจ แบบไหนที่ทำให้เขารู้สึกแย่ได้มากกว่ากัน

... ความสมบูรณ์แบบที่พ่อแม่คาดหวังกับลูกชายคนเดียวอย่างเขา เคยบีบคั้นให้อติภาพทุกข์ทรมาน เมื่อเขาไม่สามารถเป็นได้ดั่งใจตรัย และปานวาด เขาชอบวาดรูป ถ่ายรูป ชอบงานศิลปะก็จริง แต่เขาก็ไม่มีหัวด้านออกแบบงานก่อสร้างเลย ที่จบมาได้ก็เพราะเขาพยายามทำเกรดการเรียนในวิชาอื่นให้ได้ดีที่สุด ยกเว้นวิชาออกแบบที่เขาไม่เคยจะทำได้ดั่งใจ

... ก็แค่ทำให้ครบ ทำให้เสร็จ แต่ไม่เคยมีไอเดียอะไรที่ประทับใจอาจารย์ผู้สอน หรือแม้แต่ตัวเขาเองสักชิ้นงาน

อติภาพส่ายหน้าไปมาเมื่อรู้สึกว่าเขาได้เลือกเส้นทางที่แย่ที่สุด แย่กว่าเมื่อก่อนอีก ด้วยความคิดชั่ววูบโดยขับรถยนต์พุ่งใส่เสาไฟฟ้า คาดหวังว่าจะหนีจากความเศร้าในหัวใจที่ทำให้เขาไม่มีความสุขได้ ... แล้วดูสิ วันนี้เขาเป็นอย่างไร นอกจากจะไม่ตายแล้วยังกลายเป็นภาระให้พ่อแม่อีก เขานี่ช่างเป็นลูกที่เลวและแย่จริงๆ

คิดแบบนั้นก็ทำให้หัวใจชายหนุ่มปวดร้าว อติภาพโขกหัวตัวเองกับขอบเตียงข้างๆเพื่อจะให้เลิกคิดเรื่องที่รุมเร้าจิตใจเสียที พอดีกับประตูห้องพักฟื้นถูกเปิดออก ทำให้ร่างบางที่เพิ่งมาถึงตกใจจนต้องรีบเข้ามาดึงให้ร่างสูงกว่าเลิกทำแบบนั้น

“คุณอติภาพ! พอเถอะค่ะ!”

“คุณฟ้า" อติภาพหยุดทำร้ายตัวเอง หันมองเห็นว่าเป็นใกล้รุ่ง เขาก็ประหลาดใจ เขาไม่คิดว่าใกล้รุ่งจะยอมมาเยี่ยมเขาอีกหลังจากเขาตวาดใส่เธออย่างเสียมารยาทในวันก่อนนั้น

“ทำไมถึงลงมาอยู่กับพื้นแบบนี้ล่ะคะ" เธอถาม พร้อมกับพยายามพยุงชายหนุ่มขึ้นไปบนเตียง ซึ่งค่อนข้างทุลักทุเลมาก ยังดีที่เขามีแรงที่แขนมากกว่าเดิม เหลือเพียงการเดินที่เขายังไม่สามารถทำได้อย่างปกติ

อติภาพมองขาที่ไร้เรี่ยวแรงบนเตียง ใบหน้าเซื่องซึมกับสิ่งที่เขาเป็นอยู่ ...

“ผมอยากลองเดินดูครับ แต่ผมก็ทำไม่ได้" เขาตอบเสียงเศร้า ดวงตาคมหลุบมองต่ำ นึกละอายกับเรื่องง่ายๆแต่เขากลับทำไม่ได้แบบนี้

“ค่อยๆฝึกนะคะ อย่าหักโหม" ใกล้รุ่งพยายามให้กำลังใจเขา และนั่นทำให้เขามองเธอด้วยแววตาสงสัย

“คุณฟ้าไม่โกรธผมแล้วหรือครับ" เขาถาม "ทั้งที่ผมทำร้ายจิตใจคุณ" หลายวันมานี้เขาสำนึกผิดมาตลอด

“โกรธค่ะ" เธอตอบทันที ก่อนจะยิ้มใส่เมื่อแววตาชายหนุ่มฉายชัดว่าเขาเสียใจมากแค่ไหนที่ได้ยินแบบนั้น
“แต่พอคิดว่า คุณคงหงุดหงิดใจไม่น้อยที่จำฟ้าไม่ได้ แต่ฟ้าก็ยังมากวนคุณแบบนั้น ก็พอจะเข้าใจ"

ใกล้รุ่งพยายามอยู่จริงๆ เธอไม่อาจจะเอาชนะความห่วงใยที่เธอมีให้เขาได้ แม้ว่าเธออาจจะต้องเจ็บปวดที่อยู่ใกล้ๆเขาอีกครั้งก็ตาม ... จะรอให้อติภาพหายดี แล้วเธอจะซ่อมแซมหัวใจอีกครั้ง ใกล้รุ่งคิดว่า ... แม้จะยากแต่เธอก็คงต้องทำให้ได้

“ขอบคุณที่ไม่เกลียดผมนะครับ"

อติภาพคว้ามือหญิงสาวมากุมไว้แน่น เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้อยากอยู่ใกล้ๆผู้หญิงที่เขาไม่รู้จักคนนี้มากขนาดนี้ ... ไม่เจอก็ฝันหา ลืมตาก็คิดถึง ... เสียงกระพรวนไม่กวนใจเขาแล้ว แต่เขายังห่วงเธอทุกลมหายใจอยู่ดี

แต่อติภาพมั่นใจบางอย่าง ...

“ผมคิดว่า ... ผมต้องชอบคุณแน่ๆ ... ชอบก่อนที่จะพบกันอีก คุณฟ้า" เขารู้สึกเช่นนี้จริงๆ แม้จะไม่รู้ว่าทำไมก็ตาม

และนั่นทำให้ใบหน้าขาวจนเกือบจะซีดเป็นกระดาษของคนฟังแดงระเรื่อ ... อีกครั้งแล้วที่อยู่ๆชายหนุ่มก็สารภาพความในใจออกมาแบบไม่ให้เธอตั้งตัว!

“คุณภาพ" ใกล้รุ่งใจเต้นรัวเร็ว สมองสั่งการช้ากว่าเดิม ได้แต่เพียงกระพริบตาปริบๆ เธอรู้สึกว่าเขายื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ทำไมเธอถึงได้ไม่ยอมหลบ หรือถอยออก มัวแต่หลงอยู่ในหลุมลึกของดวงตาสีดำที่ราวกับจะสะกดเธอไว้ ... เธอรู้ว่ามันไม่ดีแน่ๆถ้าหากเขาจูบเธอที่นี่ และตอนนี้

โชคดีที่เสียงเปิดประตูห้องก็ทำให้ทั้งคู่หลุดออกจากเหตุการณ์ที่อยากจะควบคุมตัวเอง พากันหันมองก็พบว่าปานวาดเดินเข้ามาพร้อมถุงกระดาษในมือใหญ่ๆสองถุง อติภาพปล่อยมือออกก่อนที่มารดาจะทันเห็น หลักฐานเดียวที่เหลืออยู่ก็คือหน้าแดงก่ำของหญิงสาวอีกคนในห้อง

“อ้าว หนูฟ้า ป้ากำลังคิดถึงหนูอยู่พอดีเลย ... ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมหน้าแดงขนาดนั้น" คนเพิ่งมาถึงเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“เปล่าค่ะ ฟ้าสบายดี ... สงสัยอากาศจะร้อนนะคะ" มือบางพัดเบาๆข้างใบหน้าตัวเอง เธอร้อนไปทั่วใบหน้าจริงๆ ยิ่งคิดว่าถ้าปานวาดมาช้ากว่านี้อีกนิด ... เธอก็ยิ่งรู้สึกเหมือนมีกองไฟมาตั้งอยู่ข้างๆจนแทบอยากเดินไปล้างหน้าด้วยน้ำเย็นๆเลยทีเดียว

“เหรอจ๊ะ" ปานวาดงุนงง นางคิดว่าในห้องค่อนข้างเย็นด้วยเครื่องปรับอากาศ หรือนางจะขี้หนาวไปเอง

“แม่ครับ ซื้ออะไรมาเยอะแยะครับ" อติภาพเอ่ยถาม ช่วยให้มารดาเลิกสนใจหน้าแดงก่ำเพราะเขาเป็นต้นเหตุ ถามถึงข้าวของมากมายในมือมารดา

“นี่หรือจ๊ะ ไม่ได้ซื้อหรอก แม่ฝากให้คนขับรถที่บ้านเอามาให้ต่างหาก ... แม่เอาเสื้อผ้าลูกมาติดไว้ที่นี่บ้าง แล้วก็นี่จ้ะ กล้องตัวโปรดของลูก แม่กลัวลูกจะเบื่อ เผื่อลูกจะเอาไว้เล่นบ้าง"

  ปานวาดวางถุงกระดาษใบหนึ่งลงบนมือลูกชาย อติภาพก้มมองเห็นกระเป๋ากล้องของเขาในถุงก็ยิ้มอ่อนๆ
“แม่ ภาพยังไปไหนไม่ได้เลย จะถ่ายรูปได้ยังไง"

“ก็ต้องรีบหายไงจ๊ะ แม่อยากเห็นลูกไปเที่ยวเยอะๆมากกว่านอนเฉยๆ แม่เอามาให้ลูกเล่นแก้เบื่อ เผื่อลูกจะได้มีกำลังใจ" ปานวาดลูบแก้มลูกชายเบาๆ ก่อนจะผละไปยังเคาน์เตอร์อีกฝั่ง หยิบผลไม้ออกมาล้างและจัดใส่จาน

“คุณป้าดูร่าเริง มีน้ำมีนวลมากขึ้นนะคะ ตอนที่คุณยังไม่ฟื้น คุณป้าคงเป็นห่วงคุณมากเลยทานอะไรไม่ลง" ใกล้รุ่งขยับมายืนใกล้ๆ มองไปทางคุณปานวาดด้วยรอยยิ้มสบายใจ อติภาพมองตาม เขาซึมลงเมื่อนึกภาพตาม หญิงสาวจึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุย
“ในกล้องมีรูปไหมคะ เปิดให้ฟ้าดูได้ไหมคะ"

“ได้สิ ... เอ๊ะ เดี๋ยวผมเช็คก่อนนะ" คนพูดยกกล้องขึ้นมาแอบดูคนเดียวก่อน เพราะไม่แน่ใจว่าในเมโมรี่การ์ดที่ค้างอยู่ในกล้องตัวเก่งของเขานั้นมีภาพอะไรบ้าง และเมื่อเปิดไล่ๆดูก็พบว่าส่วนใหญ่เป็นภาพทริปท่องเที่ยว รวมถึงภาพดอกไม้ ต้นไม้ ไม่มีอะไรหวือหวาน่าหวาดเสียว

“มีรูปแฟน หรือคลิปเฉพาะหรือไงคะ ถึงต้องเช็คก่อน" ใกล้รุ่งแกล้งถามเสียงขุ่น ดวงตาเรียวสวยค้อนให้เขาวงใหญ่ อติภาพรีบดึงให้เธอมาอยู่ใกล้ๆแล้วยื่นหน้าจอกล้องให้เธอดู

“มีที่ไหน! ผมนี่นะจะมีแฟน ผมน่ะเด็กเรียนเรียบร้อยนะจะบอกให้" อติภาพรีบบอก ... ให้จีบสาวหรือ เขาทำไม่เป็นหรอก!

“เรียบร้อย? ... คุณน่ะทั้งก่อกวน และป่วนฟ้าที่สุดเลยต่างหาก" เธอเถียง และนั่นทำให้คนฟังเหวอไปทั้งหน้า เขาจำไม่ได้เลยว่าเขาเคยทำตัวซุกซนปั่นป่วนชีวิตใคร

“ผมนี่นะ ไปป่วนคุณ" ถามพร้อมชี้หน้าตัวเองไปด้วย ดวงตาคมกระพริบรัวๆครุ่นคิดว่าเขามีมุมแบบนั้นในชีวิตด้วยหรือ ... ทำให้ชายหนุ่มยิ่งอยากรู้มากขึ้นกว่าเดิมว่า ...ความทรงจำระหว่างเขากับหญฺิงสาวที่หายไป เขาทำตัวแบบไหนกับเธอกันแน่นะ?



+ มีต่อค่ะ