ผมเก็บรุปถ่ายนี้ไว้หลังมือถือผมตลอด จริงๆในรุปมันมีมือของแฟนเก่าผม กับ มือผมเอง ตอนนั้นเราสองคน ยังไม่เลิกกัน เราถ่ายเก็บไว้เพราะเราคือความสุขของกันและกัน เรามีหัวใจดวงเดียวกัน แต่มันต่างจากตอนนี้ ตอนนี้ผมกับเธอ เราเลิกกันมาเป็นปีแล้ว จากวันนั้นที่เลิกกันจนวันนี้ผมยังไม่เคยลืมเธอได้เลย ทุกๆวันผมเอาแต่คิดถึงเธอ ไม่ว่าผมจะทำอะไร สมองผมมันก็ยังมีแต่เรื่องราวของเธอ ทุกๆคืนมันไม่เคยมีคืนไหน ที่ผมจะไม่คิดถึงเธอ ไม่นึกถึงเธอ ผมต้องอยู่กับความเจ็บปวดนี้มาตลอด ผมต้องจมอยู่กับความรุ้สึกนี้มาตลอด มันโครตทรมาน และโครตแย่ บ้างครั้งผมร้องจนไม่เหลือน้ำตาให้ไหล รู้ไหมผมโครตเกลียดความรุ้สึกนี้มาก เพราะมันทรมานสุดๆ ผมพยายามจะลืมเธอไป แต่สุดท้ายผมก็ลืมเธอไม่ได้ ผมพยายามไม่คิด ผมพยายามไม่นึกถึง ผมอยากหลุดพ้นจากความรุ้สึกนี้ เอาจริงๆมันไม่มีใครอยากจมอยุ่กับความรุ้สึกที่โครตทรมานแบบนี้หรอก แต่เพราะผมไม่ใช่ผู้วิเศษ ผมไม่สามารถเสกให้สมองผมหยุดคิดเรื่องเธอ หยุดนึกถึงเธอ ผมเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง ที่ไม่สามารถสั่งสมองให้หยุดคิดได้ ถ้าผมสั่งสมองได้ มันคงดีกับตัวผม ผมคงไม่ทรมานแบบนี้ ผมคงไม่เจ็บปวดอยู่กับความรุ้สึกนี้ ผมคงสั่งให้สมองมันลบภาพเธอและเรื่องราวของเธอไปแล้ว แต่ทำไงได้ ในเมื่อผมไม่สามารถสั่งความคิดให้หยุดคิดได้ ผมเลยตัดสินใจเอารุปภาพที่ผมกับเธอที่ทำมือเป็นหัวใจ มาเก็บติดตัวไว้ตลอด ผมเอามาดูทุกครั้งที่คิดถึง มันทรมานดีนะ แต่ผมเลือกที่จะยิ้มให้กับ       รุปนั้น ยิ้มทั้งน้ำตา ก็ถ้าในเมื่อผมสั่งสมองให้หยุดคิดไม่ได้ นั้นก็เอาตามสมองเลย คิดถึงแล้วก็ให้มันสุดๆ อยู่กับความเจ็บปวดและทรมานนี้ให้มันสุดๆ ผมทำได้แค่นี้ ผมได้แค่หวังว่าสักวันผมจะชินกับมันและหวังว่าความรุ้สึกนี้มันจะหายไปจากผมในสักวัน