ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดพ่อแม่แยกทางกันตอนผมอายุ15ต่างคนต่างมีครอบครัวใหม่ผมเลือกที่จะไม่อยู่กับใครไม่ติดต่อใครเพราะพวกเขาไม่เคยโทรหาผมเลยสักครั้งตั้งแต่พวกเขาเลิกกัน ผมคิดว่าสาเหตุที่เขาเลิกกันอาจเป็นเพราะผมก็ได้
(เพราะมีคนอย่างผมเขาเลยเลิกกันผมคือสาเหตุ) 
ผมมาทำงานที่กรุงเทพฯหาเลี้ยงตัวเองตอนอายุ15ไม่เคยกลับบ้าน(ไม่มีบ้านให้กลับ)ตอนนี้ผมอายุ18 ผมมีเพื่อนพี่น้องมากมายผมคิดว่าพวกเขาคือครอบครัว.....
จนวันนึงผมทำบางอย่างผิดพลาดไป(ทั้งๆที่ผมไม่ได้ตั้งใจเลยด้วยซ้ำ) ตอนนี้แม้แต่คนที่ผมคิดว่าเขาเป็นเพื่อนเป็นพี่น้องตอนนี้พวกเขาหายไปจากชีวิตผมหมด บางคนซ้ำเติมดูถูกเหยียบซ้ำผมแล้วก็หายไป และทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวกับความรู้สึกที่โคตรทรมานโคตรไร้ค่าหันไปทางไหนก็เจอแต่ความว่างเปล่านี่ผมสูญเสียสิ่งสำคัญไปอีกแล้วหรอรู้สึกว่าตัวเองโคตรไร้ค่าเลย แย่มากปัญหาต่างๆก็เข้ามาไม่หยุด เหนื่อยเหนื่อยมากๆ เหนื่อยจนเราไม่รู้จะหาคำไหน มาปลอบใจตัวเองได้เลย แตกสลาย.   เหมือนกับว่าฝนที่ตกลงมามันกำลังซ้ำเติมผมอยู่ มีกลุ่มเมฆดำ คอยติดตามผมแต่เพียงคนเดียว ตอนนี้ผมคิดว่าความตายไม่น่ากลัวเลยสักนิด หากโลกนี้ไม่มีผม ก้อนเนื้อที่ยังหายใจแบบไร้ชีวิตก็จะหายไป แค่นั้น...ต่อให้ตัวผมตายไปก็จะไม่มีใครเสียใจ ทุกคนใช้ชีวิตปกติเหมือนกับว่าผมไม่เคยมีตัวตนอยู่ในโลกใบนี้...ตายอย่างน่าสมเพชจริงๆนั้นแหละ....