ผมแค่รู้สึกว่า "ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ"
 
ตั้งแต่เรียนจบมาชีวิตผมก็รู้สึกเคว้งคว้างและ "ความสุข" ของผมมันหายไปจากชีวิต 
ผมมักจะเก็บตัวไม่ไปไหน ใช้ชีวิตแบบเดิมๆซ้ำๆวนลูป ตื่นนอน ทำงาน กลับห้องและอาบน้ำเข้านอน อยู่แบบนี้ในทุกๆวัน
เวลาผมเห็นคนอื่นเขามีชีวิตที่ดี ก็ดีใจกับเขานะไม่ได้รู้สึกอิจฉาแต่ผมกลับมีความรู้สึกว่า
ทำไมเราถึงพยายามไม่มากพอที่จะมีชีวิตที่ดีและมีความสุขบ้างนะ
ทำไมเราถึงอ่อนแอจัง
ทำไมเราถึงทนกับอะไรไม่ได้เลย
สิ่งเหล่านี้วนเวียนในหัวทุกๆวันตั้งแต่ตื่นจนนอนหลับ ตอนนอนหลับก็มักจะฝันร้ายอยู่เป็นประจำ
จากชอบทำงานอดิเรกประจำก็ไม่อยากทำ หมดความสนใจในทุกๆเรื่อง รู้สึกเหนื่อยขึ้นเรื่อยๆ ผมเศร้ามานานจนลืมไปแล้วว่ามีความสุขจริงๆครั้งสุดท้ายมันเมื่อไหร่ การที่มีวันสบายๆโดยที่ไม่มีเรื่องเครียดหรือฆ่าตัวตายในหัวมันเป็นยังไง

ผมคิดอยู่ทุกวันว่าถ้าเราหลับไปแล้วไม่ตื่นมาอีกเลยก็ดีสินะ จะหายไปได้ไหมนะ ถ้าตายจะทรมานรึเปล่า คนที่อยู่ต่อเขาจะอยู่ได้ไหมนะถ้าไม่มีผม
และในทุกๆครั้งที่ผมเห็นโอกาสเข้ามาในชีวิตหรือมีอะไรดีๆ ก็จะมีเสียงในหัวบอก ผมมันไม่คู่ควรหรอก กระจอก โง่ อ่อนแอ น่าสมเพช มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งทุกวันผมเหนื่อยกับการที่จะฟังสิ่งพวกนี้ในหัวตัวเองแล้ว ผมไม่ได้อยากมีชีวิตอยู่แต่ก็ไม่ได้อยากจะตายอย่างไร้ค่า หรือ ทรมาน
ทำไมคนเราถึงเลือกวิธีตายที่สบายไม่ได้ หรือ แค่อยากจะบริจาคร่างกายให้คนที่เขาอยากมีชีวิตอยู่ต่อ ก็ยังทำไม่ได้เลย
ผมไม่ได้อยากไปหาแพทย์ หรือ ได้รับการรักษาอะไรหรอก ผมแค่อยากจบชีวิตที่มันโศกเศร้านี้สักที

:"บางคนก็ไม่ได้อยากมีชีวิตอยู่หรอก"