(1)

ทำไมผู้ปกครองถึงทำเหมือนกับว่าเขาเหนื่อยเป็นแค่คนเดียวในบ้าน คือผมก็เป็นเด็กคนนึง อายุปีหน้าก็จะ18แล้วอยู่ในช่วงม.5-6ที่ต้องเตรียมตัวเพื่อเข้ามหาลัยซึ่งทางเลือกที่ผมเลือกคือการเข้าในรอบพอร์ต ซึ่งผมก็ได้สร้างผลงาน ไปแข่ง ไปอบรม หลายรายการซึ่งแน่นอนมันทำให้ผมเหนื่อยมากๆ ซึ่งตอนนี้ผมมีงานในListที่ต้องทำ รวมๆถึง3งานใหญ่ (2งานระดับจังหวัด 1งานระดับชาติ) งานสเกลใหญ่แบบนี้ผมก็ต้องเครียดและโดนกดดันจากฝ่ายครูที่ปรึกษา และกดดันตัวเองมากๆอยู่แล้ว 

แต่ผู้ปกครองของผมก็ทำเหมือนมันเป็นเรื่องเล็กๆสำหรับผมมันสำคัญมากๆ ผมอดนอนหรือนอนดึกอยู่หลายวันเป็นอาทิตย์ๆ แต่แม่ก็ทำเหมือนมันไม่ได้เหนื่อยอะไร ยังคงให้ผมทำงานบ้านเหมือนเดิม ผมลืมบอกว่าครอบครัวผมเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ผมต้องเป็นพ่อบ้านที่ทำทุกอย่าง คือทุกอย่างจริงๆ แม่เขากลับมาจากทำงานก็จะนอนอยู่บนเตียงผมก็จะเป็นคนที่ต้องทำอาหารในทุกๆวัน ล้างจาน ทำนู้นนี้นั้นตามสไตล์พ่อบ้าน ซึ่งปกติมันก็ไม่ได้เหนื่อยหรอกแต่ในช่วงนี้มันต้องมารวมและแบ่งเวลาไปทำโปรเจคและโครงงานอีก ทำให้มันเหนื่อยเกินไปสำหรับผมแต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ยกเว้นโหมงานต่อ

คือผมก็เข้าใจนะ ว่าเขาก็ทำงานเหนื่อย แต่อย่างหัวกระทู้นี้ครับเขาทำเหมือนเหนื่อยอยู่คนเดียว ผมเองก็เหนื่อยเป็นแต่ไม่มีสิทธิจะพูดอะไรเลย ถ้าพูดขึ้นมาเขาก็จะอารมณ์เสียแล้วก็เหวี่ยงแบบสุดๆ เอาความเป็นแม่มาพูด ยาวๆ แต่ความรู้สึกจริงๆผมอะ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมรู้สึกว่าเขาเป็นแม่ผม หรือเป็นผู้มีพระคุณเฉยๆ ตั้งแต่เกิดมาผมจำแทบไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาชมผมเรื่องอะไรบ้าง เขาชอบพูดเหมือนผมมาเกาะเขากิน มาเป็นภาระให้เขา 

(2)

อย่างที่ผมพิมพ์ใว้ตั้งแต่ตอนแรกว่าผมไปแข่งมาหลายรายการ เคยชนะงานเขียนโปรแกรมที่กรุงเทพ เข้ารอบชิงหลายรายการ เป็นอับดับที่ 51 จาก 700กว่าคนของรายการแข่งระดับประเทศ แต่ทุกอย่างที่ผมทำมาทั้งหมดผมไม่เคยได้คำชมจากแม่ผมเลยสักครั้ง แถมยังซ้ำเติมผมถ้าผมแพ้ ผมก็ไม่รู้ว่าเขาตลกหรือมุขขำๆแต่ผมไม่ำด้ตลกแบบนั้นเลย บนโลกออนำลน์เขาก็มีแชร์โพสต์ที่ผมไปลงแข่งอยู่บ้าง แต่ในชีวิตกลับไม่ได้ทำเหมือนภูมิใจขนาดนั้น ผมเลยสงสัยว่าเวลาเป็นพ่อแม่คนแล้วมันชมลูกตัวเองยาดขนาดนั้นเลยหรอครับ