ขอแนะนำตัวเองสักนิดนะคะ ฉันอายุ 40ปี มีลูก1คน อายุ17ปี เรียนมหาวิทยาลัยปี1 และมีสามีที่ดี (ตั้งแต่ที่รู้จักกันมาเราคิดว่าเขาเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีมาก)

เราและสามีแยกกันอยู่คนละบ้านค่ะ คนละจังหวัด สามีอยู่กับลูกและดูแลคุณพ่อคุณแม่ของสามี (พ่อแม่มีโรคประจำตัวและชราแล้วทั้งสองท่าน)

ส่วนตัวดิฉันอยู่บ้านของตัวเองอีกจังหวัด ต้องดูแลคุณแม่คุณแม่ของตัวเองเช่นกัน (พ่อแม่มีโรคประจำตัวและชราแล้วทั้งสองท่าน)

เราแยกกันอยู่แบบนี้มาได้ 13ปี  ปกติก็ใช้ชีวิตปกติ ไม่มีอะไรตื่นเต้นโลดโผน เรียกได้ว่าเราเลี้ยงลูกทางวีดีโอคอลค่ะ ก็คุยกันเป็นประจำทุกวัน 

แต่ตอนนี้ลูกเริ่มโตแล้ว เขาก็มีเวลาส่วนตัวมากขึ้นเราก็ไม่ได้คุยกันทุกวันเหมือนแต่ก่อน เราเลี้ยงลูกแบบปล่อยค่ะ ให้อิสระเต็มที่ แต่โชคดีของเราที่ลูกเป็นเด็กดี ไม่ติดเพื่อน ไม่เที่ยวกลางคืน จะขอไปไหนเราอนุญาตให้ไปตลอด ไม่เคยห้ามแต่ก็น้อยครั้งที่จะขอไป ส่วนตัวเราภูมิใจในตัวลูกมาก

แต่ปัญหาตอนนี้ไม่ใช่ที่ใคร แต่เป็นที่เราเอง เรารู้สึกอ่อนล้า รู้สึกหมดพลังงาน เราใช้ชีวิตประจำวันคือดุแลคุณพ่อคุณแม่ เรื่องงานบ้าน อาหาร และยา ดูแลทุกอย่าง บ้านเราทำสวน ทำไร่ และพี่น้องช่วยกันส่งเสียเรื่องเงินในการดูแลคุณพ่อคุณแม่ แต่มีเราคนเดียวที่อยู่ที่ต่างจังหวัด

ตอนนี้เราเหงา เราท้อ และก็เหนื่อยล้ามาก แต่เราไม่รู้จะทำยังไง หน้าที่ของเราก็สลับสับเปลี่ยนกับใครไม่ได้ ไปไหนมาไหนยาก จะไปหาลูกหาสามีก็ทำได้ยาก เพราะไม่มีคนเปลี่ยนอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ 1เดือน หรือ2เดือนอาจจะได้ไปหากันสักครั้งหนึ่ง ตอนนี้มันเริ่มตื้อ ตัน ฉันไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ แค่การคุยวีดีโอคอล มันไม่เพียงพอสำหรับฉันแล้ว แต่พอฉันเริ่มจะงอแง สามีก็บอกให้เราเข้มแข็ง ฉันเหงาค่ะ ปกติฉันก็ดูหนังฟังเพลง ไปคาเฟ่ ขับรถไปเที่ยวใกล้บ้านได้ค่ะ แต่ไม่สามารถไปนอนค้างที่ไหนได้ ก็เลยไม่สะดวกจะไปหาครอบครัวและนอนค้างได้ เพราะการเดินทางใช้เวลานาน 4ชม. ไปกลับ8ชม. ก็หมดเวลา

ฉันควรทำยังไงดีคะ  รู้สึกเคว้งคว้างมาก ถ้าใครจะด่าก็ด่าเบาๆนะคะ ตอนนี้อ่อนแออยู่