สวัสดีค่ะ เราเองรู้สึกตัวเองได้ว่าเราเริ่มรักใครจริงๆจังๆก็ตอน ม.1-3 พอรู้ตัวได้เค็มที่ว่าเราเริ่มอยากมีความรักแบบจริงๆจังๆแล้ว ก็เลยหาคนที่คิดว่าเขารักเราน่ะค่ะ เริ่มเข้าหาเพศตรงข้าม เริ่มรักใครรักจริงไปหมด แต่ก็โดนทิ้งอยู่บ่อยๆ จนมาเจอคนนี้ แฟนคนปัจจุบันของเราเอง วันนี้แน่นอนว่าจะมาแชร์ประสบการณ์สุดแปลกในชีวิตของคำว่ารัก มันคงแปลกสำหรับคนที่ยังไม่เคยได้รับมันแบบเรานี่ละค่ะ จนพึ่งมาได้เจอ เขาเป็นผชที่เรียนเก่งทำงานก็เก่ง อายุเขาก็23แล้ว ฉันแค่15เอง อายุของเราต่างกันอย่างกับฟ้าเหว แต่เรารักกันมาก เขาอายุเท่าน้าของฉันเลยด้วย แต่ทำไมนะ ถึงอายุต่างกันลิบลับ แต่ก็รักมาก สนิทมาก เข้าใจกันอย่างกับอยู่รุ่นเดียวกันเลย เขาเลี้ยงเราตลอด อยากได้อะไรซื้อให้ อยากเติมเกมก็เติมให้ ตังหมดก็ให้ โอนให้ไวด้วย บางทีก็โอนให้โดยไม่ได้ร้องขอ ท้องฟ้าจะฝนตกแดดออก หรือจะสดใส เขาก็ขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปซื้อข้าวให้ตลอด อยากกินอะไรก็แค่เอ่ยปากบอก เค้าก็หามาให้กิน  แต่ใช่ว่าจะไม่เคยผิดใจต่อกัน เรา2คนต่อให้รักกันมาก ยังไงก็มีทะเลาะกัน เขาเป็นผู้ชายที่แฟรี่เกินไป บางอย่างที่ควรแยกว่าไกล้ชิดเกินไป เขาก็แยกไม่ออก เขาเป็นคนไม่ค่อยเข้าใจเรื่องละเอียดอ่อนสักเท่าไหร่ เขาไม่อินกับอะไรที่ " ถ้าคนรักของเราร้องไห้ ด้วยคำพูดหรือการกระทำของเรา ไม่ว่าจะยังไง หากนั้นเป็นการกระทำของเรา หรือคำพูดเรา หากไม่อยากเห็นคนรักมีน้ำตาหรือเสียความรู้สึก ก็ควรขอโทษไป เพื่อรักษาไม่ให้มันหนักกว่าเดิมและฟื้นฟูจิตใจที่เสียไป ให้กลับมา พร้อมเลิกทำกิริยาและคำพูดแบบนั้นให้ได้ " เขาไม่อินเลย เขาเป็นคนที่ต้องมีเหตุผลเท่านั้น ถ้าจะบอกแค่ว่า "ก็เธอพูดถึงเพื่อนเราแบบนั้นเราก็เสียใจ ถึงจะยังไม่ได้ว่าหรือด่าก็เถอะแต่คำพูดมันดูลบไปหน่อย เค้าไม่โอเค " แต่แค่คำว่าไม่โอเคเป็นคู่อื่นที่เขารู้เรื่องละเอียดอ่อนก็คงเข้าใจไปแล้วว่า คำว่าไม่โอเคของคนที่เรารักคือเขาเสียใจและรู้สึกแย่ เพราะงั้นก็ควรหยุดไม่ใช่ทำมันต่อ และตอกย้ำมันเรื่อยๆ ใช่ค่ะนั้นคือสิ่งที่แฟนเราเป็น และเขาเป็นคนเดือดเก่ง อารมณ์ร้อนหน่อยๆ แต่ก็มีความใจเย็นอยู่มากกว่า แค่เป็นคนใช้เหตุผลเยอะไปหน่อย ทั้งที่ความรักในเรื่องบางเรื่องมันไม่จำเป็นต้องใช้เหตุผลค่ะ และอีกอย่างที่รู้สึกอึดอัดหน่อยๆ แต่ก็รู้สึกดีในเวลาเดียวกัน ใช่แล้วที่แฟนเราเป็นคนที่เรียนเก่ง ความจำดี พูดจีนได้ ฟังจีนออก อดีตเดือนคณะ แถมยังสมัครงานที่ไหนก็รับเพราะมีประสบการณ์มาก และ จากการทำงานแล้วในหลายๆที่เขาก็บอกว่ายอดเยี่ยมหมด ฉันรู้สึกดีใจมากๆเลยนะ ที่ได้เขามาเป็นแฟน ไม่เสียใจเลย แต่เมื่อฉันได้ฟังมามากเท่าไหร่ ว่าเขานั้น เป็นผู้ชายที่ดี เป็นผู้ชายเรียนเก่ง เกรดดี หรือจะ ทำงานดี มีแต่คนเข้าหาและสนใจ หรือแม้แต่ลูกค้าที่รับการบริการจากแฟนของฉันที่ไปส่งอาหารทุกๆวัน ก็ยังอยากจะจีบแฟนของฉันเลยค่ะ บางคนก็ชมเขาว่าหล่อต่อหน้าฉัน หน้าตาดีบ้างละ เก่งบ้างละ อดทนเก่ง ทำงานเก่ง เรียนเก่ง ฉันไม่อิจฉาเขาหรอก ฉันดีใจที่เขาเป็นแบบนี้ .... แต่ .. เขาใจรู้มั้ย ว่าฉันกดดันมากแค่ไหน อึดอัดขนาดไหน ...ที่มีคนเก่งอยู่ข้างๆ แต่ตัวฉันเองกลับต่างจากเขาโดยสิ้นเชิง มันทำให้ฉันพยายามบีบตัวเอง ให้ได้สักเซี้ยวนึงของเค้าในความเก่งที่เขามี ไม่ว่าจะเรียน ทำงาน หรือความอดทนต่อสภาพแวดล้อมต่างๆ เพราะว่า ถ้าฉันยืนข้างๆเค้า แล้วคนข้างนอกมองมา เห็นว่าฉันเป็นแค่ผญที่ไม่มีอะไรเลย เขาอาจโดนมองลบได้ ว่าทำไมถึงเอาผญแบบฉัน ทำไมถึงมองคนแบบฉัน เรียนก็บ้วย ทำงานก็ไม่ได้ โง่ก็โง่ ความจำก็แย่ อยู่ห้องท้ายสุดตั้งแต่อนุบาลจนตอนนี้  ตอนนี้ถึงฉันจะอยู่ห้องคิงได้แล้ว แต่.. ก็คือท้ายสุดของห้องคิง ไร้ตัวตนในห้อง แฟนฉัน มีแต่คนสนใจ และรู้จักอยากเข้าหาเขามากมาย ฉันมีคนรู้จักไม่มากเท่าเขา และ ฉันเอง เรียนไม่เก่ง ภาษาอย่างแย่เลย คณิตทำไม่ได้ วิทย์แค่เคยได้เกรด4 ปัจจุบันตกแล้วตกอีก พละนี่อย่าหวังเลย ปกติเป็นวิชาที่คนโง่ก็เรียนได้ แต่ฉันมีโรคประจำตัว ไม่สามารถเล่นกีฬาได้เหมือนกับคนทั่วไป ทุกวันนี้แค่จะทำงาน ไปสมัครงาน ถ้าเป็นแฟนฉันก็คงผ่านในครั้งเดียวไปแล้วละ แต่ฉัน ฉันเป็นผญตัวเล็ก ผอมบาง แค่ผู้จัดการร้านนั้นๆออกมาเห็นสภาพว่าตัวเล็ก ผอมบาง ดูไม่มีแรง จะยืนงานไหวหรอ ฉันก็หมดสิทธิ์ในการทำงานตรงนั้นไปแล้ว พอจะขายของ บ้านเมืองตอนนี้ก็ตกต่ำ เงินไม่หมุนเวียนในประเทศ ถ้าจะขายของก็คงขายไม่ออก เคยลองขายแล้ว ไม่ออกเลยสักชิ้น ความสามารถฉันมีแค่ร้องเพลงเท่านั้นละ ฉันเลยลองไปสมัครเป็นวีเจดู แต่ที่ปัจจุบันดูๆอยู่ก็.. คนเปย์ฉันน้อยมาก ไม่พอให้ฉันถอนเงินออกมาใช้ และ ฉันเอง จะถอนได้หลักพัน ก็ต้องได้แต้มสำหรับถอนเงิน(ถั่ว)ถึง 14,200กว่า ฉันถึงจะถอนเงินได้ 2000บาท แล้วกว่าจะได้ละฉันจะตายก่อนมั้ย ฉันเองก็ไม่อยากเป็นตัวที่ทำให้แฟนโดนคนอื่นมองไม่ดี และตัวฉัน ก็ไม่ชอบที่มีคนมามองฉันไม่ดีเหมือนกัน ฉันยิ่งเปลี่ยนตัวเองมากเท่าไหร่ ก็เหมือนทุมเทมากเกินไปทุกที ฉันเสียความเป็นตัวเองไปเยอะมาก ฉันเปลี่ยนไปเป็นอีกคน แต่ฉันก็ยังรู้สึกว่ายังไม่พอแบะเป็นตัวถ่วงของเค้าอยู่ ฉันเหนื่อย อยากให้เขารู้จังว่าฉันอึดอัดเรื่องนี้ แต่แค่เขาเลี้ยงฉัน ดูแลฉัน ทำงานทุกวัน ก็เหนื่อยจะแย่แล้ว ฉันเลยไม่อยากเพิ่มเรื่องไร้สาระของฉันไปในหัวสมองของเขา ไม่อยากให้เขาคิดมากแล้ว อยากให้เขาพักผ่อนเยอะๆ มีความสุขมากๆ แม้ว่าตอนนั้นฉันเองก็ มองตัวเองแล้วรู้สึกสมเพชมากๆก็เถอะ เจ็บ เหนื่อย ทรมาณ แต่ก็อยากอยู่ซัพพอร์ตเค้าในมุมเล็กๆที่เราพอจะช่วยเขาได้ ฉันรักเขามากแบบที่ไม่เคยรักใคร เขาเป็นคนแรกที่ดูแลฉันได้ขนาดนี้ ส่วนฉันเอง ก็เป็นคนแรกที่เขารักมากขนาดนี้เหมือนกัน ฉันไม่อยากเสียเค้าไปเลยจริงๆนะ ความรักที่มีค่าแบบนี้ ต่อให้เจ็บอีกรอบฉันก็ยอม