สมัยยังเด็ก เคยอ่านกลอนบทหนึ่งของอาจารย์นภาลัย ฤกษ์ชนะ สุวรรณธาดา มีบทหนึ่งที่จับใจดิฉันมาก และจำได้จนบัดนี้คือ ป่าทั้งป่า ใบไม้ ร่วงเพียงหนึ่ง  คงไม่ถึง ใครมอง หรือหมองไหม้ แต่ใบไม้ ใบนี้ มีหัว

เหลือเพียงเศษเท่านี้       ธุลี  คืนสู่ธรณี                      แผ่นหล้า บางเศษสู่นที           &nb

เช้าวันเสาร์ที่ไม่อยากทำมื้อเช้าเอง ก็ขับรถปุเลงๆไปตลาดน้ำบางน้อย วันนี้มีอาหารพิเศษที่ร้านประจำเขาบอกตั้งแต่สุดสัปดาห์ที่แล้วว่าจะทำ แต่จะทำแค่วันเสาร์นะ ลูกค้าประจำอย่างหนอนฯก็แซะตัวเองลุกจากเตียง

"กระต่ายเพ้อ"(กลบทละลอกแก้วกระทบฝั่ง) #  ใจอาวรณ์  จิตอ่อนไหว  เพราะใฝ่ฝันหมายปองจันทร์  เหมือนปันจิต  หลงคิดเก้อฉันคนแพ้  ชมแค่พ่าย&nb

รักไม่รู้ดับ   ถึงสิ้นวิญญาณกี่ครั้ง    ยังรักใจที่ยังผูกสมัคร  ชิดใกล้หากไร้ซึ่งจันทร์ทัก  หาหวั่นเพราะว่ามีเธอได้   อยู่ข้างเคียงครอง&nbs

...ห้ามเท่าไหร่ใจเอ๋ยไม่เคยยั้ง กลับเผลอพลั้งรักเขาเฝ้าหวั่นไหว จึงต้องเก็บเจ็บช้ำระกำใน เพราะเขาไร้ซึ่งใจจะใฝ่ปอง เพียงเขาแสร้งแกล้งหลอกมาบอกรัก ก็ยอมพักพิงใจใฝ่สนอง หวังร่วมเรียงเคียงอยู่เป็นคู่ครอ

หัวใจเพ้อ #  หัวใจเพ้อ  เจ้อไกล  มิได้หวังตาก็พลั้ง  เผลอไผล  มิได้ห้ามหัวใจเพรียก  เรียกร้อง  ตาป้องปรามใจยังตาม  เตือน