...ห้ามเท่าไหร่ใจเอ๋ยไม่เคยยั้ง
กลับเผลอพลั้งรักเขาเฝ้าหวั่นไหว
จึงต้องเก็บเจ็บช้ำระกำใน
เพราะเขาไร้ซึ่งใจจะใฝ่ปอง

เพียงเขาแสร้งแกล้งหลอกมาบอกรัก
ก็ยอมพักพิงใจใฝ่สนอง
หวังร่วมเรียงเคียงอยู่เป็นคู่ครอง
สร้างวิมานหอห้องประคองเคียง

แล้ว..ที่สุดต้องกลืนสะอื้นไห้
เมื่อเขาไม่เคยซึ้งไร้ซึ่งเสียง
สิ้นเยื่อใยเกี่ยวข้องจะมองเมียง
เหลือแต่เพียงน้ำตานั้นที่มาเยือน

ห้ามใจแล้วไม่ฟังยังดึงดื้อ
ควรแล้วหรือให้เขาเฝ้าเชือดเฉือน
ทำร้ายอยู่อย่างนี้มีลาเลือน
ไยมิเคลื่อนเลื่อนหลบ..เพื่อจบมัน

จะรอหวังใดเล่าทั้งเศร้าโศก
อยู่กับโลกระทมหมดปมฝัน
ลืมเสียเถิดใจจ๋า อย่ารำพัน
ทิ้งความฝันลางเลือนที่เปื้อนคาว

ตื่นเถิดนะดวงใจอย่าได้เผลอ
หลงละเมอคำหวานเขาขานกล่าว
เจ็บครั้งนี้หม่นมัวเพียงชั่วคราว
ซ่อนความร้าวรันทด"คราวหมดแรง"...

"สุนันท์ยา"