สวัสดีค่ะ เราอยากเขียนกระทู้นี้ให้ดีที่สุด เผื่อมันจะเป็นกระท็เเรกเเละกระทู้สุดท้ายของเรา ในวัย 18ปี
ใครมีปัญหาเเบบเราบ้างไหมคะ เรียนอยู่ปี1 ต้องดูเเลค่าใช้จ่ายตัวเองมาโดยตลอด ทำงานตั้งเเต่อายุ16 งานเเรกก็โคตรจะหนักเลย เคยวิ่งหนีคนงานที่จะมาข่มขืนเรา เเต่ก็ดวงดีนะคะ รอดมาได้ทุกครั้ง ภาพที่เราต้องวิ่งเเบบสุดชีวิตในตอนเด็กยังติดตาเราอยู่เลย ตอนประถมก็โดนเพื่อนเเกล้งบ่อย เคยโดนบังคับให้เอามือไปถูกไฟที่รั่วอยู่ โดนตัดเสื้อผ้า เคยก้มกราบเพื่อนเพื่อขอไม่ให้เเกล้งเรา จำได้ไม่เคยลืมเลย เเต่เราบอกใครไม่ได้ เพราะเราไม่มีพ่อเเม่เหมือนคนอื่น เราเลือกที่จะไม่บอกใครเลย ตอนเด็กๆคนที่ทำให้เราเกิดมา ชอบทิ้งเราไว้ที่บ้านคนเดียว บางวันก็ไม่มีข้าวกิน เคยกินรสดีเปล่าๆก็เคยทำค่ะ น้ำก็อกก็เคยกิน เก็บเศษเหรียญตามพื้นไปโรงเรียนตอนประถม เรามีควมทรงจำที่ดีที่สุดกับพ่อ เเค่ตอนเค้าซื้อของเล่นกับเเทบเลตให้เราเเค่นั้นเองค่ะ ตอนเด็กๆ พอโตมาเค้าก็ไม่สนใจเราเหมือนเดิม ดีหน่อยที่ตอนโตเราไม่ลำบากมากเหมือนตอนเด็กๆเเล้ว เเต่ที่เหมือนเดิมคือไม่มีใครในครอบครัวซับพอตเราเลย ต้องหาเงินเรียนเองมาตลอด จนตอนนี้ เราอยู่มหาลัย ปี1ละ เรารู้สึกท้อกับการหาเงินมากๆเลย
ทำพาททามจนเราไม่ไหวเเล้ว ตลอดชีวิตเราเราดูเเลตัวเอง พยายามให้ตัวเองเป็นคนที่ไม่รู้สึกขาด หาเงินให้ตัวเองใช้ได้ดีมาตลอด โทรศัพท์ โน๊ตบุ๊ค
เสื้อผ้า อาหาร เรืองต่างๆ เเต่มาวันนี้มันเหมือนมีบางเรื่องที่เด็กเเบบเรามีความสามารถไม่พอ ที่จะหาให้ตัวเองได้อีก มันท้อมากๆเลยค่ะ เรามีเเค่ตัวเราเราก็ไม่รู้ว่าจะหันไปทางไหน เราเชื่อว่าตัวเองเป็นคนที่ทัศนคติดีมากๆคนนึง เเต่เวลามองไปที่เพื่อนเเล้วมีครอบครัวที่ซัพพอตเต็มที่เเล้วมันน้อยใจยังไงไม่รู้ค่ะ
เราโคตรหวังให้ตัวเองโตมาเป็นคนที่มีความสุข เเต่นี่อายุ 18เเล้วยังทำไม่ได้ เราท้อที่จะพยายามต่อเเล้ว ทุกๆคนว่าเราควรจะปล่อยวางสักทีไหมคะ เลิกพยายาม เเล้วหลับไปนานๆไม่ต้องเศร้าอีก ใจจริงเราอยากอยู่ต่อ เเต่เหนื่อยเหลือเกิน ฝากคนในนี้ช่วยรั้งเราทีได้ไหมคะ
ใครมีวิธีไม่ฆ่าตัวตายเเละมีชีวิตอยู่ต่อบ้างคะ
ใครมีปัญหาเเบบเราบ้างไหมคะ เรียนอยู่ปี1 ต้องดูเเลค่าใช้จ่ายตัวเองมาโดยตลอด ทำงานตั้งเเต่อายุ16 งานเเรกก็โคตรจะหนักเลย เคยวิ่งหนีคนงานที่จะมาข่มขืนเรา เเต่ก็ดวงดีนะคะ รอดมาได้ทุกครั้ง ภาพที่เราต้องวิ่งเเบบสุดชีวิตในตอนเด็กยังติดตาเราอยู่เลย ตอนประถมก็โดนเพื่อนเเกล้งบ่อย เคยโดนบังคับให้เอามือไปถูกไฟที่รั่วอยู่ โดนตัดเสื้อผ้า เคยก้มกราบเพื่อนเพื่อขอไม่ให้เเกล้งเรา จำได้ไม่เคยลืมเลย เเต่เราบอกใครไม่ได้ เพราะเราไม่มีพ่อเเม่เหมือนคนอื่น เราเลือกที่จะไม่บอกใครเลย ตอนเด็กๆคนที่ทำให้เราเกิดมา ชอบทิ้งเราไว้ที่บ้านคนเดียว บางวันก็ไม่มีข้าวกิน เคยกินรสดีเปล่าๆก็เคยทำค่ะ น้ำก็อกก็เคยกิน เก็บเศษเหรียญตามพื้นไปโรงเรียนตอนประถม เรามีควมทรงจำที่ดีที่สุดกับพ่อ เเค่ตอนเค้าซื้อของเล่นกับเเทบเลตให้เราเเค่นั้นเองค่ะ ตอนเด็กๆ พอโตมาเค้าก็ไม่สนใจเราเหมือนเดิม ดีหน่อยที่ตอนโตเราไม่ลำบากมากเหมือนตอนเด็กๆเเล้ว เเต่ที่เหมือนเดิมคือไม่มีใครในครอบครัวซับพอตเราเลย ต้องหาเงินเรียนเองมาตลอด จนตอนนี้ เราอยู่มหาลัย ปี1ละ เรารู้สึกท้อกับการหาเงินมากๆเลย
ทำพาททามจนเราไม่ไหวเเล้ว ตลอดชีวิตเราเราดูเเลตัวเอง พยายามให้ตัวเองเป็นคนที่ไม่รู้สึกขาด หาเงินให้ตัวเองใช้ได้ดีมาตลอด โทรศัพท์ โน๊ตบุ๊ค
เสื้อผ้า อาหาร เรืองต่างๆ เเต่มาวันนี้มันเหมือนมีบางเรื่องที่เด็กเเบบเรามีความสามารถไม่พอ ที่จะหาให้ตัวเองได้อีก มันท้อมากๆเลยค่ะ เรามีเเค่ตัวเราเราก็ไม่รู้ว่าจะหันไปทางไหน เราเชื่อว่าตัวเองเป็นคนที่ทัศนคติดีมากๆคนนึง เเต่เวลามองไปที่เพื่อนเเล้วมีครอบครัวที่ซัพพอตเต็มที่เเล้วมันน้อยใจยังไงไม่รู้ค่ะ
เราโคตรหวังให้ตัวเองโตมาเป็นคนที่มีความสุข เเต่นี่อายุ 18เเล้วยังทำไม่ได้ เราท้อที่จะพยายามต่อเเล้ว ทุกๆคนว่าเราควรจะปล่อยวางสักทีไหมคะ เลิกพยายาม เเล้วหลับไปนานๆไม่ต้องเศร้าอีก ใจจริงเราอยากอยู่ต่อ เเต่เหนื่อยเหลือเกิน ฝากคนในนี้ช่วยรั้งเราทีได้ไหมคะ