ยิ่งโตยิ่งรู้สึกเคว้งเหมือนตัวคนเดียวเลย ที่พึ่งพาและเป้าหมายที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตคือพ่อได้จากไปเมื่อต้นปีที่ผ่านมา ทุกครั้งที่ลืมตาตื่นขึ้นมารู้สึกเศร้าที่ลืมตาขึ้นมาในโลกที่มีเเค่ตัวเราคนเดียว มองเห็นคนรอบตัวเค้าก็มีครอบครัวให้กลับไปหา มีบ้านให้กลับ ในส่วนตัวเราเองพอได้มองดู บ้านก็ไม่มีให้กลับเช่าบ้านมาตลอด ไม่มีครอบครัวให้หันกลับไปมองเลยเพราะเเม่ก็ไม่มีอะ ญาติๆพ่อก็เคยพูดในวันงานศพพ่อญาติเราพูดว่าหมดพ่อไปไม่ต้องติดต่อมาแล้วนะ คือไม่รู้ว่าเค้ากลัวเราจะไปพึ่งพิ่งเค้าหรือว่าอะไร แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะทำเเบบนั้นอยู่เเล้วแต่ลึกๆก็เสียใจกับคำพูดเค้านะ เวลาเศร้าดาวน์ก็ไม่รู้จะพึ่งหรือปรึกษาใครเลย เพื่อนที่สนิทจริงๆก็ไม่มีเพราะย้ายห้องเช่าย้ายที่เรียนบ่อยๆ พอจบ ม.6 ก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกันกับเพื่อนๆเพราะต้องทำงานจนเพื่อนเเต่ละคนก็หายๆไปเรื่อยๆจนไม่มีใครให้ติดต่ออีกเลย ทุกวันนี้ทำงานเลิกสองทุ่มครึ่งเเต่นอนตี 2 ตี 5 ต้องตื่น 8โมง ทำงาน 11 โมง ทุกวันมีหลายครั้งตื่นสาย เพราะมีอาการนอนไม่หลับในตอนกลางคืน ฟุ้งซ่านมากความคิดในหัวต่อสู้กันเพราะอยากตาย เคยปรึกษาคนในที่ทำงานในสิ่งที่เป็นแต่สุดท้ายก็เอาปมเอาอาการที่เป็นไปนินทา เคยแบบได้ยินคนในที่ทำงานพูดว่าเหม็นซึมเศร้าหว่ะแล้วก็ขำกัน 😟อื้มมันหน้าขำนักหรอ หลังจากนั้นก็ไม่เคยเล่าปัญหาให้ใครฟังเลย เเม้เเต่เเฟนก็ไม่กล้าเล่า เพราะแฟนเราเคยพูดว่าเค้าเครียดยิ่งกว่าเธออีกแค่ทำงานเครียเรื่องที่บ้านเค้าก็มากพอแล้วเธอไม่ต้องเอาปัญหาเธอมาทำให้เค้าปวดหัวได้ป่ะ ตอนเเรกทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยเเต่สุดท้ายก็ต้องดร็อปมา 3 ปีแล้ว เพราะเเค่เงินนั่งรถไปทำงานกับค่าอาหารเเทบจะไม่พอค่าห้องเลย ยึ่งพอเห็นเพื่อนโพสต์รับปริญญา แต่งงาน เรายินดีกับเค้านะ แต่พอตัดกลับมามองตัวเองก็ยิ่งยิ่งเศร้า แต่ตัดมาดูตัวเองทุกวันนี้ยังเป็นลูกจ้างเสิร์ฟเงินเดือน 9,000 กว่า อยู่เลย ใจก็อยากย้ายงานเพราะเพื่อนร่วมงานที่ทำงานด้วย เเต่เงินเก็บก็ไม่มีกลัวไม่มีเงินจ่ายค่าห้องค่ากินระหว่างรอหางาน นอกเหนือจากนั้นก็รู้สึกว่าตัวเองไม่เก่งอะไรเลยพอมาทำงานที่ที่ทำอยู่ปัจจุบันเพราะโดนว่าบ่อยมาก กลัวเจอสังคมเบบนี้อีก มีใครเป็นเเบบเราหรือเคยผ่านช่วงเวลาเเบบนี้บ้างมั้ย ผ่านไปได้ยังไงกันหรอ