สวัสดีคะ เราอายุ 22 ปี ชีวิตเราตั้งเเต่วัยเด็ก คือเราเรียน อนุบาล ประถม มาเเบบปกติเลย พอขึ้นมัธยม ช่วง ม.1 เราก็ได้เรียนที่ๆดีพอสมควร โรงเรียนรัฐ ทุกอย่างโอเคคะ มีความสุขดี เเต่พอ ม.2 เราก็เริ่มไม่อยากไปเรียน เพราะ เพื่อนในห้อง
ชอบล้อเลียนเราต่างๆนาๆ เราเป็นคนขี้อาย บุคลิกคือ เลิ้กลั้กๆ ไม่กล้าเเสดงออก ทำให้เราตัดสินใจออกจากโรงเรียนตอน ม.2 เราอยู่บ้านเฉยๆ มาตลอดเพราะ อายุเเค่14 อายุยังไม่ถึงงานก็ทำไม่ได้
ตอนนั้นเราคิดเเค่ สบาย ไม่ได้ไปเรียน ตื่นตอนไหนก็ได้      พอเราอายุได้ 18 ก็เริ่มหางานโรงงานทำโดยใช้วุฒิ ป.6 ไปสมัครหลายโรงงาน เเต่ก็ทำ ไม่นานก็ออก  จนถึงอายุ 19 ก็ยังทำโรงงาน เเต่ก็ออกมาอยู่บ้านเฉยๆสักพักเพราะเหมือนยังหาทาของตัวเองไม่เจอ   พออายุ 20  เราตัดสินใจไปทำงาน ต่างประเทศ ซึ่งเป็นงานตรง   เรารู้สึก ว่ามันเป็นงานง่าย เเต่ก็ไม่ใช่ เรื่องง่ายที่จะได้เงินเขามาเช่นกัน ต้องเจอ ลค. ที่ไม่ดีบ้างในบางที เราท้อทุกครั้งที่เจอ ลค ไม่ดี ร้องให้กลับห้อง ก็บ่อย  เเต่นี่เราเลือกมันเอง มันเป็นสิ่งที่เราต้องยอมรับมัน ปัจจุบันเรา กลับมาเมืองไทย เพราะเราท้อง จากการทำงาน เเบบนี้  เเละเรากำลังจะกลับไปใหม่ เราออกจากวังวนนี้ไม่ได้ เพราะเราคิดว่า เราจบมาน้อย คงทำอาชีพอย่างอื่นยาก  ตอนนี้เรารู้สึกเครียด ทุกครั้งที่ทำงานก็รู้สึก ว่า ทำไมต้องมานอนกับคนแปลกหน้าที่เรารู้จักได้เเค่ไม่กี่ชั่วโมง  ทำไมเราต้องเป็นเเบบนี้  ทุกครั้งที่เราเห็นเพื่อนๆได้รับปริญญา หรือกำลังเรียนมหาลัยอยู่ เรารู้สึก อยากจะย้อนเวลากลับไปเรียนให้จบ อยากรีเซ็ตชีวิตตัวเองใหม่ ตลอดเวลา  ขอกำลังใจจากพี่ๆเพื่อนๆทีคะ เราอยากมีกำลังใจเเละมีเเรงสู้ต่อไปจังเลย😌 หรือใครมีเรื่องราวๆคล้ายๆเรามาเเลกเปลี่ยนความคิดกันได้นะคะ💗