เราปีนี้อายุ 25 ปีแล้ว จบป.ตรี มีงานทำ เราเป็นลูกคนเดียว แม่เราอายุ 52 ปี
พ่อเราเสียตั้งแต่เราอายุ 7 ขวบ แม่เป็นคนค่อนข้างอารมร้อนเวลาโกรธหรือทำโทษเราจะหยิบของที่ใกล้ตัวตีเราด้วยอารมที่ร้อนตีจนกว่าแกจะเบาลง
อย่างเช่นไม้ท่อนหนาๆ หรือเข็มขัดเป็นต้น หลังจากพ่อเสียเวลาโมโหหรือตีเราจะชอบพูดว่า คนอยากมีลูกก็ เ_ือกตายไปก่อนคนไม่อยากมีกต้องอยู่
และขุดเรื่องราวเก่าๆที่เราเคยทำผิด แม่ไม่เคยชื่มชมหรือปลอบหรือให้กำลังใจเราในสิ่งต่างๆที่เราเจอ แม้แต่บอกรักออกจากปากไม่เคยได้ยินมานานมากแล้ว
เราไม่เคยเถียงแม่ได้แต่เงียบตลอดมา จนเราท้องตอนอายุ 16 ปี เราทำผิดเรายอมรับผิด หลังจากนั้นก็กลับตัวมุ่งมั่นเรียนให้จบ โดยเริ่มเรียนปวส.ในระหว่างเรียนก็มีงานพิเศษทำบ้าง จนจบป.ตรีเราเลือกขอทำงานต่อที่บริษัทที่เราฝึกงานเลย ตลอดเวลาที่ทำงานเราให้เงินแม่เดือนละ 10,000 โดยแม่ก็แบ่งกับคืนมาให้เดือนละ 3,000 จนกระทั่งช่วงโควิทแม่ตกงานเราต้องให้แม่เต็มจำนวนโดยไม่ได้กับคืนทำให้เราไม่พอใช้ แต่เราก็มีแฟนเราคอยช่วยให้เงินเราใช้เรากิน
รับส่งไปทำงานตลอด (แม่ไม่ชอบแฟนคนนี้ของเรา) จนถึงตอนนี้เราพยายามหาเงินทุกทางเพื่อให้แม่และหาเงินเสริมจากทางอื่นมาเป็นค่ากินค่าใช้
แต่แม่ไม่เคยคิดถามเราแม้สักครั้งว่า หนูมีเงินใช้ไหม หนูกินข้าวบ้างไหม แม้แต่คำว่าเหนื่อยงานยังพูดไม่ได้เพราะจะโดนสวนกับมาทันทีว่าอายุแค่นี้เองมาบ่นเหนื่อยๆ ชีวิตกุเลี้ยงมีมายันโตเหนื่อยกว่าเยอะ เวลาไม่สบายก็พูดไม่ได้เพราะจะโดนด่าซ้ำกับมา มันทำให้ตลอดมาตั้งแต่เด็กเรามีอะไรจะไม่เคยบอกกับแม่เลยเพราะกลัว ตอนนี้มีอะไรทุกข์ใจหรือเสียใจหรือเหนื่อยแฟนเราจะรับฟังและคอยให้กำลังใจเราตลอด คอยดูแลเอาใจใส่เราและลูกเรา เค้ารักลูกเรา
สิ่งนี้คือขอดีของเค้าที่แม่ไม่เคยเห็นและยอมรับ แม่ชอบตั้งความหวังให้เราหาเงินหางานที่ได้เงินเดือนสองสามหมื่น อยากให้เราทำงานต่างประเทศ เพื่อที่จะเก็บเงินส่งลูกเราเรียนต่างประเทศได้ในอนาคต แต่เราแค่อยากใช้ชีวิตมีความสุขกับครอบครัวถึงไม่ร่ำรวยแต่แค่ไม่มีหนี้มีสินอยู่ดีกินดี เราอยากมีครอบครัวของเราเอง แต่ไม่เคยคิดจะทิ้งแม่เราอยากดูแลแม่ไปตลอดแต่เราไม่รู้จะเริ่มยังไงให้แม่เริ่มเปิดใจบ้าง เราคบกับแฟนมา 5 ปีแล้ว ตอนแรกแม่ห้ามเด็ดขาดแต่พอเราเรียนจบทำงานแม่ก็เฉยๆและทำเป็นไม่รับรู้แไม่สนใจ แต่ก็ไม่ได้ยินดีที่จะคบกัน
เราจะเริ่มพูดยังไงให้แม่ค่อยปล่อยเรา และเข้าใจเราและปล่อยเราบ้าง เราอยากอยู่ในที่ที่สบายใจบ้าง เพราะทุกวันนี้แทบไม่อยากกลับบ้านเลย
ตอนนี้เราอายุ 25 เริ่มอยากมีครอบครัว แต่กลัวแม่ไม่พอใจ ทำไงดี ?
พ่อเราเสียตั้งแต่เราอายุ 7 ขวบ แม่เป็นคนค่อนข้างอารมร้อนเวลาโกรธหรือทำโทษเราจะหยิบของที่ใกล้ตัวตีเราด้วยอารมที่ร้อนตีจนกว่าแกจะเบาลง
อย่างเช่นไม้ท่อนหนาๆ หรือเข็มขัดเป็นต้น หลังจากพ่อเสียเวลาโมโหหรือตีเราจะชอบพูดว่า คนอยากมีลูกก็ เ_ือกตายไปก่อนคนไม่อยากมีกต้องอยู่
และขุดเรื่องราวเก่าๆที่เราเคยทำผิด แม่ไม่เคยชื่มชมหรือปลอบหรือให้กำลังใจเราในสิ่งต่างๆที่เราเจอ แม้แต่บอกรักออกจากปากไม่เคยได้ยินมานานมากแล้ว
เราไม่เคยเถียงแม่ได้แต่เงียบตลอดมา จนเราท้องตอนอายุ 16 ปี เราทำผิดเรายอมรับผิด หลังจากนั้นก็กลับตัวมุ่งมั่นเรียนให้จบ โดยเริ่มเรียนปวส.ในระหว่างเรียนก็มีงานพิเศษทำบ้าง จนจบป.ตรีเราเลือกขอทำงานต่อที่บริษัทที่เราฝึกงานเลย ตลอดเวลาที่ทำงานเราให้เงินแม่เดือนละ 10,000 โดยแม่ก็แบ่งกับคืนมาให้เดือนละ 3,000 จนกระทั่งช่วงโควิทแม่ตกงานเราต้องให้แม่เต็มจำนวนโดยไม่ได้กับคืนทำให้เราไม่พอใช้ แต่เราก็มีแฟนเราคอยช่วยให้เงินเราใช้เรากิน
รับส่งไปทำงานตลอด (แม่ไม่ชอบแฟนคนนี้ของเรา) จนถึงตอนนี้เราพยายามหาเงินทุกทางเพื่อให้แม่และหาเงินเสริมจากทางอื่นมาเป็นค่ากินค่าใช้
แต่แม่ไม่เคยคิดถามเราแม้สักครั้งว่า หนูมีเงินใช้ไหม หนูกินข้าวบ้างไหม แม้แต่คำว่าเหนื่อยงานยังพูดไม่ได้เพราะจะโดนสวนกับมาทันทีว่าอายุแค่นี้เองมาบ่นเหนื่อยๆ ชีวิตกุเลี้ยงมีมายันโตเหนื่อยกว่าเยอะ เวลาไม่สบายก็พูดไม่ได้เพราะจะโดนด่าซ้ำกับมา มันทำให้ตลอดมาตั้งแต่เด็กเรามีอะไรจะไม่เคยบอกกับแม่เลยเพราะกลัว ตอนนี้มีอะไรทุกข์ใจหรือเสียใจหรือเหนื่อยแฟนเราจะรับฟังและคอยให้กำลังใจเราตลอด คอยดูแลเอาใจใส่เราและลูกเรา เค้ารักลูกเรา
สิ่งนี้คือขอดีของเค้าที่แม่ไม่เคยเห็นและยอมรับ แม่ชอบตั้งความหวังให้เราหาเงินหางานที่ได้เงินเดือนสองสามหมื่น อยากให้เราทำงานต่างประเทศ เพื่อที่จะเก็บเงินส่งลูกเราเรียนต่างประเทศได้ในอนาคต แต่เราแค่อยากใช้ชีวิตมีความสุขกับครอบครัวถึงไม่ร่ำรวยแต่แค่ไม่มีหนี้มีสินอยู่ดีกินดี เราอยากมีครอบครัวของเราเอง แต่ไม่เคยคิดจะทิ้งแม่เราอยากดูแลแม่ไปตลอดแต่เราไม่รู้จะเริ่มยังไงให้แม่เริ่มเปิดใจบ้าง เราคบกับแฟนมา 5 ปีแล้ว ตอนแรกแม่ห้ามเด็ดขาดแต่พอเราเรียนจบทำงานแม่ก็เฉยๆและทำเป็นไม่รับรู้แไม่สนใจ แต่ก็ไม่ได้ยินดีที่จะคบกัน
เราจะเริ่มพูดยังไงให้แม่ค่อยปล่อยเรา และเข้าใจเราและปล่อยเราบ้าง เราอยากอยู่ในที่ที่สบายใจบ้าง เพราะทุกวันนี้แทบไม่อยากกลับบ้านเลย