สวัสดีครับ ผมเป็นวัยรุ่นอายุ20 ผมมีเพื่อนไม่กี่คนครับ เพื่อนร่วมอุดมการณ์2คน เพื่อนสนิท1 เพื่อนทำงาน1 ผมอยากมีเพื่อนไว้พากันไปสู่เป้าหมาย และอยู่ข้างกันแบบไม่ต้องใช้เงิน ผมชอบทักไปคุยกับพวกเขาก่อนเรื่องเป้าหมาย คอยถามไถ่ตลอด3วันทีนึงแบบไม่ยาวมาก

 ผมรู้สึกว่าไม่มีใครกระตือรือร้นเลย เพื่อนร่วมอุดมการณ์ผมชวนคุยเรื่องเป้าหมายการฝึกผมก็รู้สึกเหมือนว่าสีซอให้ควายฟังอยู่อ่ะคคับ ผมก็เริ่มคิดมากไม่อยากคบพวกนี้แล้ว พวกนี้ไม่น่าจริงจังกับชีวิตเท่าไหร่ แต่ว่าเพื่อนสนิทคบมา10ปีแล้วครับ

 ใจนึงผมก็อยากเลิกคบไปเลย เขาไม่ใช่คนเก่งแต่เป็นคนดี ผมอยู่ข้างเขาตลอดทำผิดผมก็อยู่ข้างเขา เป็นอะไรผมก็ช่วยตลอด ถ้าเขาเจ็บป่วย ผมสามารถลางานไปหาเขาได้ทันที โดนหัวหน้าด่าผมก็ไปปกป้องเขาแบบไม่กลัวอะไร จบมาผมก็กระตือรือร้นหางานดีๆให้ เพราะเขาไม่เก่งอะไร แต่ยามผมลำบากเขาเหมือนจะชิวๆเลยครับ ตอนเขาลำบากเขาอยากให้ผมช่วยเป็นคนแรก แต่ตอนผมเจ็บปางตาย หรือปะทะหัวหน้าเขาก็เหมือนไม่อยู่ข้างเราเพราะกลัวโดน 
รื่องราวมันดูไร้สาระ แต่ว่าผมอยากเปลี่ยนทัศนคติครับ ผมไม่อยากเลิกคบใครเพราะความคิดนี้อีกแล้ว ผมควรทำอย่างไรดีครับ ผมคิดว่ามันเป็นที่ผมเองครับ แต่ไม่รู้ว่ามันคือความคิดแบบไหน ขอบคุณสำหรับคำแนะนำทุกท่านครับ ถ้าพิมพ์ไม่รู้เรื่องผมก็ขอประทานโทษด้วยนะครับ