เหตุที่ตั้งหัวข้อกระทู้เช่นนี้ เพราะผมศึกษาทางทฤษฎีและปฏิบัติสมาธิมาน้อยมาก   จึงขอทราบความคิดเห็นจากท่านผู้มีประสบการณ์ในธรรมะและสมาธิ เพื่อเป็นธรรมทานแก่ผมและท่านผู้อ่านทั่วไป
     เล่า คร่าว ๆ คือ ผมนั่งสมาธิแบบดูลมหายใจเข้า -ออกที่ปลายจมูกมานาน 5 ปีได้ มีความก้าวหน้าล่าสุดถึงขั้นลมหายใจหยุดนิ่งได้ราว 3 เดือนที่ผ่านมา เพราะเป็นคนชอบศึกษาแบบช้า ๆ ไม่รีบร้อน จึงต้องการเวลาสังเกตอารมณ์สมาธิของตนเองอย่างชัดเจน ชนิดที่ไม่ต้องการถูกกิเลสมันแกงตัวเรา ระหว่างนั่งสมาธิมีสติกำกับตลอดเวลาและ หลังจากออกจากสมาธิจะฝึกวิปัสสนา โดยการดูจิตเกิดดับเป็นประจำวันทุกวัน
    2 - 3 วัน ที่ผ่านมานี้ ผมนั่งสมาธิระหว่างที่ดูลมที่ปลายจมูก แม้ลมจะดับไปแล้ว แต่สติยังกำหนดอยู่ที่ปลายจมูกได้ ไม่เคยบังคับอารมณ์สมาธิแต่อย่างใด ปล่อยเป็นอิสระตลอดเวลา หลังจากนั่งผ่านไปราว ครึ่ง ชม. เกิดอาการกายกระตุกไปข้างหน้า แล้วเห็นสภาพอากาศดำสนิทเหมือนตาเนื้อมองเห็น จากนั้น เกือบจะไม่รู้สึกว่ามีกาย มีความรู้สึกชัดเจนว่า ยังมีจิตหลงเหลืออยู่เพียงลำพัง มันเงียบสงบ  เวิ้งว้าง ว่างเปล่า ที่สำคัญสติของผมหาไม่เจอหรือไม่รู้สึกถึงเวทนา สัญญา และสังขาร ที่มันเคยเกิดขึ้นขณะที่ผมกำลังอยู่ในอารมณ์สมาธิก่อนหน้านั้น 
     1.  ขอคำชี้แนะ ครับ ว่า ผมปฏิบัติสมาธิมาถูกทางไหม ควรปรับปรุง แก้ไข เช่นไร 
     2.  ผมโดนกิเลสหรือวิปัสสนูกิเลส มันหลอกเอารึเปล่า  หรือเป็นอารมณ์สมาธิของพรหมลูกฟัก ที่ผมไม่ควรหลงเข้าไป
      3.  ผมควรจะฝึกสมาธิต่อไปได้ ใช่ไหม หรืออย่างไร
       
       ท่านจะให้คำตอบทั้ง 3 ข้อแบบรวม ๆ กัน ในหนึ่งย่อหน้าก็ได้ แล้วแต่ท่านผู้ตอบจะสะดวก ขอบพระคุณมาก ครับ