คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 1
เอาจริงนะ เคยผ่านจุดนี้มาแล้ว และเคยทะเลาะกับแฟนมาแล้ว...พื้นเดิมเราเป็นคนติดเพื่อนติดสังคม ติดคน ชอบกิจกรรมกลางเเจ้งและแอดเวนเจอร์มากๆ เวลาพักส่วนใหญ่เราหมดไปกับกิจกรรมกลางแจ้ง ชอบทำงานที่ขยับร่างกายเยอะๆ ไม่ชอบอยู่นิ่งๆ //แฟนเราไม่ชอบออกกำลังกายเลย ชวนก็ไม่เคยไป ไปนั่งรอเราก็ไม่ชอบอีก กลายเป็นว่า เค้าอยากทำชอบอะไร เราไม่ชอบเราก็ต้องทำ แต่เราชอบอะไรเค้าไม่เคยมาทำกับเราเลย
พอเริ่มป่วยแรกๆยังทำกิจกรรมได้ ทำงานได้ เรารักษากินยา แต่แฟนเราไม่ค่อยเข้าใจเวลาที่ไปปรึกษา เรียกได้ว่าถ้าอ้าปากก็โดนบ่น พอเราไปปรึกษาเพื่อนผู้ชายคนอื่น(คนนี้ค.คิดเค้าเป็นผู้ใหญ่ เพราะเป็นเด็กซิ่ว) ก็กลายเป็นการทะเลาะหึงหวง แฟนไปบอกพี่คนนี้ว่า ห้ามคุยกับเราอีก ถ้าคุยจะเลิกกับเรา พี่เค้ากลัวเรามีปัญหาเยอะกว่าเดิมเลยไม่คุยด้วย...ความเครียดเริ่มสูงขึ้น ไม่พูดก็ได้ ก็กลายเป็นเก็บตัว แยกตัวจากสังคม แต่ยังทำงานได้ เรียกได้ว่าชีวิตมีเเค่ทำงานเรียน กับทำงานฟรีแลนซ์ตึงไปทุกทาง นอนไม่หลับเเล้วเหนื่อยง่าย เหนื่อยตลอดเวลา อยากหยุดพัก อยากหลับไม่หลับก็ได้แต่ขอพักสายตา พักสมอง
จนมาหนักช่วงทำทีสิต ดันทำทีสิตคู่กับแฟน ตอนนั้นปัญหารุ้มเร้าหนัก ไม่ใช่เเค่เข้าสังคมแล้ว แต่เริ่มทำงานไม่ได้ ร้องไห้ นอนไม่หลับหนักขึ้น
แฟนพยายามหากิจกรรมให้ทำ รู้ว่าเราชอบออกกำลังกาย ไปหาเครื่องเล่นwiiมาให้เราเล่น....มันไม่ไหวอ่ะ แค่ลืมตาลุกมานั่ง หัวใจเต้นแรงมาก มือสั่น แล้วหายใจเหมือนปอดจะฉีก มันเหมือนแสบในอก เลยพยายามนอนให้หลับหรือนอนพัก เคลื่อนไหวเร็วแล้ววิ๊งเหมือนจะวูบ...ปวดหัวปวดตา ปวดกล้ามเนื้อไปหมด...เหนื่อยจนอยากจะตายๆไปซะ ...
แรกๆลุกมาเล่นได้ แต่ทำได้ไม่กี่ชม.ก็ไม่ไหว รู้สึกเหมือนถูกสูบพลังชีวิต เค้ามีความคาดหวัง อยากให้เราหายถ้าทำได้ตามที่เค้าต้องการ พอเราทำไม่ได้ เค้าก็โกรธหาว่าเราท้อ เรางอแง เราขี้เกียจ...ทำไมเราไม่พยายาม...จากที่ดิ่งอยู่แล้วก็ดิ่งหนักไปอีก ทะเลาะกันบ่อย...เหนื่อยหนักกันทั้ง2ฝ่าย ...เราตอนนั้นรู้สึกเลยว่าชาตร์ไฟไม่เข้า ชาตร์เท่าไหร่ก็ไม่เต็ม พอเริ่มทำกิจกรรม ร่างกายก็เริ่มประท้วงว่าแบตต่ำแล้วๆ จะชัตดาวน์แล้วตลอดเวลา ทุกอย่างแย่ไปหมด
กว่าจะจบทีสิต...เรียกได้ว่ากระอัก จบปุ๊บ แอดมิตวอร์ดจิตเวชเลย เราเคยขอพยาบาลโทรหาแฟน อยากให้แฟนมาหา เค้าไม่มาค่ะ รำคาญ!!
สุดท้ายเราเลิกกันเพราะเค้ามองว่า เราไม่สู้ชีวิต เสแสร้งแกล้งทำ พอเรียนจบมาสักพักเรายังหางานไม่ได้ ทำไม่ไหว เค้าไม่โอเค เค้าพูดว่ายังไม่หาย ไม่ทำงาน ไม่ต้องติดต่อมา เลิกทำตัวไร้ค่าแล้วค่อยมาคุยกัน
หน้าชามาก ณ จุดนั้น
เลิกกันไป3ปี เค้าติดต่อเรากลับมา เกริ่นว่าเพื่อนที่ทำงานเครียดเเม่เป็นซึมเศร้า นั่งฟังแล้วรู้สึกว่าอาการเหมือนเราเลย...แสดงว่าเธอป่วยจริงๆใช่ไหม
เรา.....ใครจะแกล้งวะถามจริง บังคับไม่ให้คนชอบออกกำลังกายหยุดออกมันได้เหรอ
เค้ามาขอคืนดี...เราบอกเค้าว่าเรายังไม่หาย เค้าบอกว่าได้ไม่หายก็ได้ แต่เราไม่ได้ เราไม่เอาคนแบบที่ทิ้งเราตอนเจ็บป่วยแล้ว
....เล่าสู่กันฟังเฉยๆนะ
+++ ถ้าไม่ไหว แนะนำถอยออกมาค่ะ อยู่กับtoxicนานๆก็ป่วยได้เหมือนกัน
พอเริ่มป่วยแรกๆยังทำกิจกรรมได้ ทำงานได้ เรารักษากินยา แต่แฟนเราไม่ค่อยเข้าใจเวลาที่ไปปรึกษา เรียกได้ว่าถ้าอ้าปากก็โดนบ่น พอเราไปปรึกษาเพื่อนผู้ชายคนอื่น(คนนี้ค.คิดเค้าเป็นผู้ใหญ่ เพราะเป็นเด็กซิ่ว) ก็กลายเป็นการทะเลาะหึงหวง แฟนไปบอกพี่คนนี้ว่า ห้ามคุยกับเราอีก ถ้าคุยจะเลิกกับเรา พี่เค้ากลัวเรามีปัญหาเยอะกว่าเดิมเลยไม่คุยด้วย...ความเครียดเริ่มสูงขึ้น ไม่พูดก็ได้ ก็กลายเป็นเก็บตัว แยกตัวจากสังคม แต่ยังทำงานได้ เรียกได้ว่าชีวิตมีเเค่ทำงานเรียน กับทำงานฟรีแลนซ์ตึงไปทุกทาง นอนไม่หลับเเล้วเหนื่อยง่าย เหนื่อยตลอดเวลา อยากหยุดพัก อยากหลับไม่หลับก็ได้แต่ขอพักสายตา พักสมอง
จนมาหนักช่วงทำทีสิต ดันทำทีสิตคู่กับแฟน ตอนนั้นปัญหารุ้มเร้าหนัก ไม่ใช่เเค่เข้าสังคมแล้ว แต่เริ่มทำงานไม่ได้ ร้องไห้ นอนไม่หลับหนักขึ้น
แฟนพยายามหากิจกรรมให้ทำ รู้ว่าเราชอบออกกำลังกาย ไปหาเครื่องเล่นwiiมาให้เราเล่น....มันไม่ไหวอ่ะ แค่ลืมตาลุกมานั่ง หัวใจเต้นแรงมาก มือสั่น แล้วหายใจเหมือนปอดจะฉีก มันเหมือนแสบในอก เลยพยายามนอนให้หลับหรือนอนพัก เคลื่อนไหวเร็วแล้ววิ๊งเหมือนจะวูบ...ปวดหัวปวดตา ปวดกล้ามเนื้อไปหมด...เหนื่อยจนอยากจะตายๆไปซะ ...
แรกๆลุกมาเล่นได้ แต่ทำได้ไม่กี่ชม.ก็ไม่ไหว รู้สึกเหมือนถูกสูบพลังชีวิต เค้ามีความคาดหวัง อยากให้เราหายถ้าทำได้ตามที่เค้าต้องการ พอเราทำไม่ได้ เค้าก็โกรธหาว่าเราท้อ เรางอแง เราขี้เกียจ...ทำไมเราไม่พยายาม...จากที่ดิ่งอยู่แล้วก็ดิ่งหนักไปอีก ทะเลาะกันบ่อย...เหนื่อยหนักกันทั้ง2ฝ่าย ...เราตอนนั้นรู้สึกเลยว่าชาตร์ไฟไม่เข้า ชาตร์เท่าไหร่ก็ไม่เต็ม พอเริ่มทำกิจกรรม ร่างกายก็เริ่มประท้วงว่าแบตต่ำแล้วๆ จะชัตดาวน์แล้วตลอดเวลา ทุกอย่างแย่ไปหมด
กว่าจะจบทีสิต...เรียกได้ว่ากระอัก จบปุ๊บ แอดมิตวอร์ดจิตเวชเลย เราเคยขอพยาบาลโทรหาแฟน อยากให้แฟนมาหา เค้าไม่มาค่ะ รำคาญ!!
สุดท้ายเราเลิกกันเพราะเค้ามองว่า เราไม่สู้ชีวิต เสแสร้งแกล้งทำ พอเรียนจบมาสักพักเรายังหางานไม่ได้ ทำไม่ไหว เค้าไม่โอเค เค้าพูดว่ายังไม่หาย ไม่ทำงาน ไม่ต้องติดต่อมา เลิกทำตัวไร้ค่าแล้วค่อยมาคุยกัน
หน้าชามาก ณ จุดนั้น
เลิกกันไป3ปี เค้าติดต่อเรากลับมา เกริ่นว่าเพื่อนที่ทำงานเครียดเเม่เป็นซึมเศร้า นั่งฟังแล้วรู้สึกว่าอาการเหมือนเราเลย...แสดงว่าเธอป่วยจริงๆใช่ไหม
เรา.....ใครจะแกล้งวะถามจริง บังคับไม่ให้คนชอบออกกำลังกายหยุดออกมันได้เหรอ
เค้ามาขอคืนดี...เราบอกเค้าว่าเรายังไม่หาย เค้าบอกว่าได้ไม่หายก็ได้ แต่เราไม่ได้ เราไม่เอาคนแบบที่ทิ้งเราตอนเจ็บป่วยแล้ว
....เล่าสู่กันฟังเฉยๆนะ
+++ ถ้าไม่ไหว แนะนำถอยออกมาค่ะ อยู่กับtoxicนานๆก็ป่วยได้เหมือนกัน
แสดงความคิดเห็น
เหนื่อยเพราะแฟนเป็นซึมเศร้า
ต้องเล่าก่อนนะคะว่าเรากับสามีอยู่กินกันมาประมาณ 7 ปี แล้วค่ะ เมื่อช่วงเดือนพฤษภาหรือก่อนหน้านั้นนิดหน่อยสามีเราป่วยเป็นซึมเศร้าและเข้ารับการรักษาจากคุณหมอค่ะ
หนึ่งในอาการที่เป็นและเราขอคำแนะนำจากคุณหมอมาโดยตลอดคือ อาการง่วงนอนทั้งวันทั้งคืน ทั้งๆที่ถึงเวลานอนเค้าก็นอนได้แต่ตอนเช้าตื่นขึ้นมาเค้าจะยังมีอาการไม่สดชื่นอยากนอนต่อไปเรื่อยๆแต่พอนอนจริงๆก็นอนไม่หลับ
แรกๆเราก็จะให้นอนแบบจำกัดเวลาประมาณหนึ่งชม. แล้วให้ลุกขึ้นมาทำอย่างอื่น แต่เค้าไม่อยากหรือหลายครั้งก็ไม่ยอมลุกเลยค่ะ จนหลายครั้งไม่ออกไปทำงาน
คุณหมอแนะนำให้ออกกำลังกายเราก็ซื้อจักรยานออกกำลังกายมาไว้ที่บ้านเพราะจะไปใช้ฟิตเนสสาธารณะก็ไม่สะดวกเพราะเราสองคนตาบอดทั้งคู่ค่ะ แรกๆเค้าก็ปั่นทุกวัน ทำได้อยู่สามสี่วันก็เลิก อ้างว่าตื่นสายเลยไม่ได้ปั่นอีกเลย เราทะเลาะกันด้วยเรื่องนี้เค้าก็กลับมาปั่นใหม่อีกครั้งได้อีกวันสองวันก็เลิกแบบไม่มีเหตุผล กิจกรรมหลักที่ชอบทำคือนอนซึ่งอย่างที่บอกคือคุณหมอแนะนำให้หากิจกรรมที่ร่างกายได้เคลื่อนไหวหรือออกกำลังกาย เราพยายามชวนมาช่วยทำงานบ้านก็ให้เหตุผลว่าไม่ถนัดไม่อยากทำ ต่อมาการนอนเริ่มยืดยาวออกไปเรื่อยๆ ต่อเวลาไม่ยอมลุกจากเตียงเลย นอนตัดพ้อตัวเองว่าเป็นภาระนั่นนี่ อันนี้เข้าใจว่าส่วนหนึ่งของโรคคนไข้มักด้อยค่าตัวเอง ตรงนี้เรารับฟังนะคะและพยายามบอกเขาเสมอว่าเขามีค่ากับเราแค่ไหน บางวันก็ดูเหมือนจะเข้าใจฮึดสู้ลุกขึ้นมาทำกิจกรรม ออกกำลังกาย ตัวเขาเองบอกเสมอว่ายิ่งนอนยิ่งเพลีย พอได้ใช้พลังงานทำนั่นทำนี่แล้วรู้สึกดีขึ้น เราได้แต่บอกว่าต้องพยายามทำให้ได้ทุกวันเพราะหลายคนที่ดีขึ้นหรือหายจากโรคนี้ไม่ได้พึ่งแต่ยาเพียงอย่างเดียว
ทำได้บ้างไม่ได้บ้างเราก็ค่อยๆประคับประคองมาเรื่อยๆ จนพักหลังๆบอกให้ทำอะไรก็ไม่ทำค่ะ ได้แต่นอนบ่นว่าต่อสู้กับมันไม่ไหว ทำไม่ได้ ในทุกๆเรื่อง คือประมาณว่ามีเพื่อนฝูงกระตุ้นทีก็ฮึดที แต่พอวันไหนไม่มีเพื่อนมาบ้านหรือสิ่งที่แนะนำให้ทำเก่าไปแล้วก็ไม่อยากทำแล้ว
เราทะเลาะกันบ่อยขึ้นๆ โดยเฉพาะวันที่ไม่ได้ออกไปทำงานด้วยกันทั้งคู่ เรากลายเป็นคนไม่อยากอยู่บ้านไปเลยเพราะทนเห็นสภาพสามีที่สมัครใจนอนจมอยู่บนเตียงต่อไปไม่ไหว ลำพังถ้าเจ็บไข้ได้ป่วยกินยานอนแล้วดีขึ้นเราไม่ว่าแต่นี่กินยาแล้วนอนจมอยู่บนเตียงหรือไม่ก็นั่งจมอยู่บนเก้าอี้ไม่พูด ไม่ทำอะไร เปิดคอมไว้ก็ไม่เล่นเหมือนอย่างเคย หลายครั้งอารมณ์ฉุนเฉียวทั้งกับเราและกับเพื่อนจนกลุ่มเพื่อนใกล้ชิดอึดอัด พยายามหาวิธีแก้ปัญหาหลากหลาย คำแนะนำมากมายทั้งจากเพื่อนๆ จากหมอ แต่สามีเราไม่เคยเอามาใช้เลย เวลานี้เราเหนื่อยมาก เหนื่อยทั้งกาย เพราะงานบ้านก็ต้องทำ งานข้างนอกก็ต้องช่วย เหนื่อยใจเพราะทะเลาะกันแทบทุกวัน
เราควรทำไงดีคะ
ปล. เรากลัวตัวเองป่วยเป็นซึมเศร้าด้วยอีกคนค่ะ