จะมาเล่าอุทาหรณ์กินยาฆ่าตัวตายนะคะ คือเราเป็นโรคซึมเศร้าเเล้วมีความคิดอยากฆ่าตัวตาย (ขอไม่เล่าสาเหตุนะคะ)
เรากินยาพาราประมาณ70เม็ด
(กินทีละเม็ด)สักพักเราเริ่มเวียนหัว อาเจียนเเละหมดสติไป(รู้ตัวอีกทีตอนอยู่โรงบาล) หมอได้ล้างท้อง โดยการใช้สายล้างท้องเเทงเข้าจมูกเจ็บมาก เเละทำการล้างท้องเรา จากนั้นให้เราไปนอนเตียงรวม เราอ้วกทั้งคืน อ้วกจนไม่ไหว อ้วกเเบบคนจะตาย เวียนหัวมาก หมอได้ตรวจค่าตับของเราอยู่ที่200กว่า ซึ่งเราไม่รู้นะคะว่าปกติมันอยู่ที่เท่าไหร่ หมอให้เราอดข้าว2วันเเละมีสายยางล้างท้องสอดที่จมูกอยู่ ทรมานมาก ทรมงานจริงๆ หายใจไม่ะดวก เหมือนใจจะขาด
เรานอนโรงบาล8วัน เพื่อดูอาการเเละค่าตับเรื่อยๆ หมอจะเข้ามาถามทุกวันมีอาการอย่างไรบ้าง ปวดท้องมั้ย หมอเจาะเลือดวันละหลายๆรอบ ลุกไปเข้าห้องน้ำไม่ได้ หมอมาพูดกับเราว่า ลองมองไปรอบๆ สิคนที่เขาป่วยหนักไม่อยากตาย เขามาให้หมอรักษา เขาอยากหาย เขาอยากใช้ชีวิต เเต่เธออยากตายเเล้วได้มาให้หมอล้างท้องรักษา ถ้าเธออยากตายหมอจะช่วยเธอทำไม (เป็นสิ่งที่ทำให้เราคิดได้ตั้งเเต่วันนั้นว่า ชีวิตเรามีครบสมบูรณ์ทุกอย่าง ทำไมถึงอยากตาย ) หลังจากที่เราออกจากโรงบาลวันนั้น ความคิดการฆ่าตัวตายของเราก็น้อยลง คือเราเหนื่อยมากกว่า เหนื่อยที่พยยามจะทำร้ายตัวเอง เพราะเราทำมาตลอดเลย
เราก็เริ่มตั้งใจกินยาประจำ(ยารักษาซึมเศร้า) กินให้ตรงเวลา ทบทวนตัวเองเยอะๆ เปลี่ยนความคิดใหม่(เเต่ยากมากนะคะเเต่ต้องใช้เวลาด้วย)
จนเราดีขึ้น เพราะมีครอบครัวคอยซัพพอร์ต มีเเฟนที่ดีคอยให้กำลังใจ เเละอีกคำพูดหนึ่งทีอยากจะให้ทุกคนที่ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าที่ผ่านกดเข้ามาอ่าน อย่ารีบอยากจากโลกนี้ไปเลยนะคะ ถึงไม่ได้อยู่เพื่อใคร เเต่อยากให้อยู่เพื่อตัวเอง อยู่ใช้ชีวิตที่ยังไม่เคยได้ใช้ก่อนนะคะ มีความสุขกับตัวเองให้ได้ เป็นกำลังใจให้นะคะ
บางคนอาจมองว่าคนที่ป่วยเเบบนี้คนที่ฆ่าตัวตายเเบบนี้ เป็นคนที่คิดสั้น เป็นคนที่นึกถึงเเต่ตัวเอง ไม่นะคะไม่ได้คิดสั้น เเต่เป็นการที่เขาคอดดีเเล้วว่าเขาจะฆ่าตัวตาย
(ถ้าไม่ชอบกระทู้นี้ไม่ต้องตอบนะคะ)
อุทาหรณ์กินยาฆ่าตัวตาย
เรากินยาพาราประมาณ70เม็ด
(กินทีละเม็ด)สักพักเราเริ่มเวียนหัว อาเจียนเเละหมดสติไป(รู้ตัวอีกทีตอนอยู่โรงบาล) หมอได้ล้างท้อง โดยการใช้สายล้างท้องเเทงเข้าจมูกเจ็บมาก เเละทำการล้างท้องเรา จากนั้นให้เราไปนอนเตียงรวม เราอ้วกทั้งคืน อ้วกจนไม่ไหว อ้วกเเบบคนจะตาย เวียนหัวมาก หมอได้ตรวจค่าตับของเราอยู่ที่200กว่า ซึ่งเราไม่รู้นะคะว่าปกติมันอยู่ที่เท่าไหร่ หมอให้เราอดข้าว2วันเเละมีสายยางล้างท้องสอดที่จมูกอยู่ ทรมานมาก ทรมงานจริงๆ หายใจไม่ะดวก เหมือนใจจะขาด
เรานอนโรงบาล8วัน เพื่อดูอาการเเละค่าตับเรื่อยๆ หมอจะเข้ามาถามทุกวันมีอาการอย่างไรบ้าง ปวดท้องมั้ย หมอเจาะเลือดวันละหลายๆรอบ ลุกไปเข้าห้องน้ำไม่ได้ หมอมาพูดกับเราว่า ลองมองไปรอบๆ สิคนที่เขาป่วยหนักไม่อยากตาย เขามาให้หมอรักษา เขาอยากหาย เขาอยากใช้ชีวิต เเต่เธออยากตายเเล้วได้มาให้หมอล้างท้องรักษา ถ้าเธออยากตายหมอจะช่วยเธอทำไม (เป็นสิ่งที่ทำให้เราคิดได้ตั้งเเต่วันนั้นว่า ชีวิตเรามีครบสมบูรณ์ทุกอย่าง ทำไมถึงอยากตาย ) หลังจากที่เราออกจากโรงบาลวันนั้น ความคิดการฆ่าตัวตายของเราก็น้อยลง คือเราเหนื่อยมากกว่า เหนื่อยที่พยยามจะทำร้ายตัวเอง เพราะเราทำมาตลอดเลย
เราก็เริ่มตั้งใจกินยาประจำ(ยารักษาซึมเศร้า) กินให้ตรงเวลา ทบทวนตัวเองเยอะๆ เปลี่ยนความคิดใหม่(เเต่ยากมากนะคะเเต่ต้องใช้เวลาด้วย)
จนเราดีขึ้น เพราะมีครอบครัวคอยซัพพอร์ต มีเเฟนที่ดีคอยให้กำลังใจ เเละอีกคำพูดหนึ่งทีอยากจะให้ทุกคนที่ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าที่ผ่านกดเข้ามาอ่าน อย่ารีบอยากจากโลกนี้ไปเลยนะคะ ถึงไม่ได้อยู่เพื่อใคร เเต่อยากให้อยู่เพื่อตัวเอง อยู่ใช้ชีวิตที่ยังไม่เคยได้ใช้ก่อนนะคะ มีความสุขกับตัวเองให้ได้ เป็นกำลังใจให้นะคะ
บางคนอาจมองว่าคนที่ป่วยเเบบนี้คนที่ฆ่าตัวตายเเบบนี้ เป็นคนที่คิดสั้น เป็นคนที่นึกถึงเเต่ตัวเอง ไม่นะคะไม่ได้คิดสั้น เเต่เป็นการที่เขาคอดดีเเล้วว่าเขาจะฆ่าตัวตาย
(ถ้าไม่ชอบกระทู้นี้ไม่ต้องตอบนะคะ)