สำหรับผมเองก่อนหน้านี้มีเรื่องที่กระทบกระเทือนจิตใจที่รุนแรงมากสำหรับผมครับ หลังจากเหตุการณ์นั้นก็ผ่านมาได้เกือบ 1 ปีแล้ว ตอนนี้สภาพจิตใจดีขึ้นกว่าตอนแรกๆบ้าง แต่ก็ยังไม่เหมือนเดิมครับ ความรู้สึกและมุมมองที่มีแต่โลกใบนี้เปลี่ยนไป มองทุกอย่างเพียงกลางๆ ไม่ได้รู้สึกร่วมกับมันเหมือนเมื่อก่อน ไม่ว่าจะเป็นความสุขหรือความทุกข์ ไม่ได้มีความอยากมีหรืออยากได้อะไรเป็นพิเศษ คิดแค่วันนี้ ตอนนี้ว่าต้องทำอะไร ต้องกินอะไรแค่นั้นครับ แต่สำหรับเป้าหมายในอนาคตไม่มีครับ ไม่ใช่เป็นอารมณ์ขี้เกียจ เหนื่อย หรือท้อนะครับ แต่มันเป็นความรู้สึกเฉยๆ เหมือนไม่ยินดียินร้ายกับสิ่งต่างๆที่เจอ ที่เห็น หรือที่ได้ยิน ทุกวันนี้เลยกลายเป็นว่าผมใช้ชีวิตไปเพียงเพื่อให้ผ่านไปแต่ละวัน ถึงเวลาทำงานก็ทำ แต่ไม่มีแพชชั่นว่าต้องทำงานหนักเพื่อให้ได้เงินเยอะๆเพื่อจะซื้อนู้นซื้อนี่เหมือนเมื่อก่อน ถึงเวลากินก็กินแต่ไม่ได้สรรหาว่ามื้อนี้อยากไปกินอะไรเป็นพิเศษ คือมีอะไรก็กินครับ ไม่ได้มีความสุขกับการกินเหมือนเมื่อก่อน  ผมเลยไม่รู้ว่าแก่นแท้ของการมีชีวิตหลังจากนี้เพื่อจุดมุ่งหมายใด ทุกวันนี้ผมบริจาคเลือดทุก 3 เดือน และบริจาคเงินให้มูลนิธิต่างๆ ทั้งเกี่ยวกับโรคมะเร็ง และผู้ป่วยยากไร้ เท่าที่จะมีกำลังและโอกาสครับ ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกของผมตอนนี้ปลายทางมันจะจบเมื่อไหร่ เมื่อไหร่ที่ผมจะสามารถกลับมาใช้ชีวิตแบบเดิมได้ หรือว่ามันไม่มีวันนั้น แล้วถ้าเป็นเช่นนั้นผมควรคิดและมองโลกนี้ในมุมมองแบบไหนครับ

มีเพื่อนๆคนไหนเคยเป็นหรือเคยรู้สึกแบบที่ผมกำลังเจออยู่บ้างครับ แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันได้นะครับ

ข้อมูลส่วนตัว
อายุ 31 ปี
โสด (ไม่คิดจะมีครอบครัวครับ)