สวัสดีค่ะขอเเทนตัวว่าสุแล้วกันนะคะ คือตามคำถามเลยค่ะว่าสุควรทำยังไงให้ได้ไปใช้ชีวิตเป็นของตัวเองอย่างที่คนปรกติควรจะมี ชีวิตของสุตั้งเเต่เกิดมาก็มียายเป็นคนคอยเลี้ยงดูมาตั้งเเต่เล็กจนโต
สุเรียนจบแค่ม.6 นี่ผ่านมา 3 ปีแล้วที่จบมา ชีวิตในวัยเรียนก็เหมือนเด็กปรกติ แต่ต่างหน่อยที่สุหาเงินเอง พอเริ่มเรียนมัธยม ตามจริงควรจะเป็นสุยื่นกู้ขอเรียนต่อมหาลัย เเต่ทุกอย่างที่สุเริ่มวางไว้ก็พังลงเมื่อ คนที่สุเรียกว่าเเม่ผู้ให้กำเนิดได้บอกมาว่า เรียนไปทำไมเรียนไปให้ได้อะไรขึ้นมา เเต่สุยังไม่ถอดใจนะคะสุให้เหตุผลไปว่าสุขอกู้ทุนเรียนทำงานไปด้วยไม่รบกวนครอบครัวใหม่ของเเม่หรอก เเรกๆเหมือนจะดีค่ะเเม่บอกได้กู้เรียนก็กู้เเต่พอวันที่จะให้คุณยายไปเซนต์ค้ำขอกู้ แม่บอกกับยายว่าไม่ต้องจบม.6เดี๋ยวส่งเองไม่มีปัญหา สุดีใจมากที่เเม่จะส่งเรียนเพราะที่ผ่านมาเเม่ไม่เคยมาสนใจสุเลย เเต่ทุกอย่างก็ไม่เป็นไปตามนั้น  พอสุจบมา
แม่ก็กลับคำว่าไม่มีตังส่งหรอกอยากเรียนก็ไปหาเอง สุเสียใจมากที่เเม่ทำเเบบนั้น เเต่สุก็สู้ สุขอไปทำงานต่างจังหวัดเพื่อหาเงินเป็นทุนไว้เรียน เเต่เหตุผลที่ครอบครัวให้มาคือ เข้าใจตอนเเรกว่าพอดีช่วงโควิดห่วงอันตราย เเต่นี่ผ่านมาสามปีแล้ว จนตอนนี้สุก็ยังไม่ได้ใช้ชีวิตในเเบบที่จะเป็นทั้งชีวิตวัยรุ่นและชีวิตวัยเรียนที่สุวาดไว้ แม้เเต่ไปทำงานในเขตใกล้ๆในจังหวัดที่อยู่   เเถมตอนนี้สุก็ยังต้องมาเลี้ยงหลานที่น้าเอามาไว้กับยาย เสมือนเป็นหน้าที่ทั้งหาเงิน ทั้งทำทุกอย่างเลี้ยงยาย ตา เหมือนฝ่าฝนมาแล้วเจอพายุทราย นั่นยังไม่เจ็บเท่าคำถามของแม่ว่าเมื่อไหร่จะไปเรียนต่อ  เมื่อไหร่จะมีงานทำ ทั้งที่ทำอยู่ทุกวันนี้ก็เหมือนทำเเทนลูกไปของยายที่ไม่กลับมาเลี้ยงยายสักคนสุจึงต้องอยู่เพราะคำว่กตัญญูเเต่ยายสุไม่ได้เเก่จนไปไหนไม่ได้ อายุ 60 สุพยายามขอไปทำงานที่ในตัวเองไปเช้นเย็นกลับคำตอบที่ได้คือปฏิเสธและเหตุผลคือใครจะช่วยงานบ้านยาย สุควรทำยังไงดีคะ