สวัสดีค่ะ กระทู้นี้ขอระบายความในใจในฐานะลูก อึดอัดใจมานานจนอยากจะเป็นหนึ่งคนที่หายสาปสาญไปจากโลกใบนี้ให้รู้แล้วรู้รอด เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า เมื่อก่อนพ่อยกกระเป๋าเงินให้แม่ดูแลทั้งหมด รวมถึงบัตรต่างๆ ที่พ่อมี เพราะหวังว่ามีจะเอาไปบริหารจัดการได้ แต่ไปๆ มาๆ แม่มีแต่เอาบัตรพ่อไปกู้เงิน เงินเดือนมีเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอใช้ จนวันหนึ่งมีหมายศาลมาถึงบ้าน ความแตกว่าแม่ติดหนี้บัตรหลายใบ พ่อโมโหมากจึงหนีออกจากบ้าน (พ่อแต่งเข้าบ้านแม่)  แต่ไม่สำเร็จเพราะยายเกิดโดนรถชนเข้าซะก่อนแม่เลยไปง้อพ่อกลับมา จนกระทั่งพ่อยอมกลับมาและพ่อขอไม่ให้แม่ใช้กระเป๋าเดียวกันแล้ว ให้แยกเงินกัน คราวนี้พ่อเอาบัตร เอาเงินเดือนมาถือเอง สามารถเก็บเงินได้หลายหมื่น ออกรถมาขับ ชีวิตครอบครัวดีขึ้นมาก (ถ้ายังเอาไว้กับแม่อยู่คงไม่มีโอกาสได้ลืมตาอ้าปาก) เรื่องนี้ลูกอย่างดิฉันรับรู้และเก็บกอดความแคงใจที่มีต่อแม่มาโดยตลอด จนกระทั่งเรากลับมาอยู่บ้าน โดยความตั้งใจคือ มาดูแลยายกับย่าที่ป่วยติดเตียง ยอมลาออกจากงานประจำ กลับบ้านนอก ภาระค่าใช้จ่ายต่างๆ เรารับผิดชอบตัวเอง ออกให้ครอบครัวบ้าง ช่วยค่าน้ำไฟ ค่ากับข้าว และดูแลคนป่วยจนไม่มีเวลาส่วนตัว เราทำขนาดนี้ แต่แม่กลับไม่เคยคิดว่าดี ไม่เคยมองว่าดีเลย ทั้งพ่อและเราถูกแม่กล่าวหาว่าเกาะแกกิน ทั้งๆ ที่เรากับพ่อใช้เงินตัวเอง แต่แกกลับเอาแต่พูดว่า ถ้าไม่มีแกทุกคนในบ้านตายกันหมด โอ้โฮ้ อยากจะหนีออกจากบ้าน ไม่ดูแล้วยาย ยายพาพ่อหนีไปด้วย แกทำร้ายจิตใจแบบนี้ตลอด คิดแต่ว่าตัวเองหาเงินคนเดียว ไม่เคยมองคนอื่นว่าก็ช่วยเหมือนกัน คนเป็นลูกได้ฟังทัศนคติแบบนี้ประจำก็น้อยใจ อยากหนีไปให้ไกล แต่คำว่ากตัญญูมันค้ำคอ เราจะแก้นิสัยนี้ของแม่อย่างไรดี บางทีก็คิดนะว่า แกเครียด กดดัน หรือกำลังน้อยใจที่เมื่อก่อนเคยถือเงินพ่อ แต่ตอนนี้แกไม่ได้ถือแล้ว เลยคิดว่าคนอื่นเห็นแก่ตัว แล้วแกก็จะชอบพูดเสมอว่า ถ้าไม่มีแก ดิฉันคงไม่ได้เรียน หึหึ ที่จริง ก็มีแต่เงินพ่อทั้งนั้นที่ส่งเราเรียน เพราะตอนนั้นแม่ยึดเงินเดือนพ่อไปถือ เวลาจะกู้ก็เอาชื่อพ่อ อีกอย่างเรากู้ กยศ ตอนเรียนก็ทำพาทไทม์หาเลี้ยงตัวเอง แม่ไม่เคยเข้าใจอะไรเลย

และอีกเรื่องที่ดิฉันแคบแค้นใจมากคือ ตอนที่ย่าป่วยฉันไปดูแล แม่ก็บ่นด่าว่าไปดูแต่ย่า พอยายป่วยเราทุ่มเทแรงกายใจดูแลยาย แม่กลับไม่เห็นใจ ทั้งๆที่ ความรู้สึกเรา ย่าคือคนสำคัญ เลี้ยงเรามามากกว่ายาย ยายไม่เคยให้ความรักเราเลยด้วยซ้ำ โน้นไปรักไปหลงลูกหลานคนอื่น แต่พอป่วยเป็นเราที่ต้องกล้ำกลืนมาดู ทำไมแม่มองแต่มุมของตัวเอง

อยากเปิดใจกับแม่มาก แต่กลัวแกรับคำพูดของเราไม่ได้ บางทีก็อยากจะด่า แต่คนเป็นลูกทำได้แค่แอบนอนร้องไห้ จนจะเป็นโรคประสาท เป็นซึมเศร้าตายอยู่แล้ว