คือตอนนี้หนูยังเรียนหนังสืออยู่นะคะ อยู่ปวช.1 ขอท้าวความก่อนว่าตั้งแต่เล็กจนโตหนูอยู่กับยายมาตลอดเพราะพ่อกับแม่แยกทางกันค่ะ แม่หนีไปใช้ชีวิตอยู่ในเมืองตั้งแต่หนูอยู่อนุบาล มีบางครั้งมารับหนูไปเที่ยวไปอยู่ด้วยแค่คืนสองคืนก็พามาส่งบ้าน แม่เพิ่งจะกลับมาอยู่กับหนูตอนหนูอยู่ปอสามเพราะท้องน้อง หนูมีเงินในบัญชีอยู่หลายหมื่นค่ะ แม่มายืมไปใช้หลายครั้งจนตอนนี้เหลือแค่สามหมื่น ครั้งล่าสุดคือหนึ่งหมื่นยังไม่ได้คืน ตอนนี้น้าเป็นคนส่งหนูเรียนค่ะ ไม่ใช่แม่ หนูเคยถามแม่ว่าส่งหนูเรียนไหวไหมแม่บอกไม่ส่ง ตอนนี้หนูก็เริ่มจะเกรงใจน้าแล้วเลยพยายามอดออมเก็บเงินไว้เข้ามหาลัย แต่แม่ก็มายืมอีกห้าพัน หนูบอกไปว่าให้ได้แค่พันเดียว หนูจะเก็บเงินไว้เรียนหนังสือแล้วหนูอยากเรียนสูงๆ มีเงินเยอะๆในอนาคตแม่จะได้ไม่ลำบากเหมือนยายตอนนี้ จากนั้นแม่ก็ไม่พอใจค่ะ ต่อว่าหนูจนหนูร้องไห้ ยายที่เห็นแบบนั้นก็ถามว่าหนูเป็นอะไรหนูเลยเล่าให้ยายฟังไป ทีนี้ยายก็โมโหเลยไปว่าแม่จากนั้นก็บานปลายเลยค่ะ ยายกับแม่ทะเลาะกันจนถึงขั้นตัดขาด แม่ออกจากบ้านไประงับสติอารมณ์และส่งข้อความมาบอกว่า "พอใจแล้วใช่ไหมกับการฟ้องยายแล้วให้ยายมาด่าแม่ คิดว่าแม่อยากได้ตังค์(ชื่อหนู)นักหรอ" จากนั้นยายกับแม่ก็ไม่คุยกันเลย และแม่ก็ไม่คุยกับหนูด้วยค่ะ คุยแต่กับน้อง ใจนึงหนูคิดว่าหนูอยู่ได้หนูมียาย แต่มันอึดอัดใจมากๆที่หนู แม่ ยาย น้อง อยู่บ้านเดียวกันแต่ไม่คุยกันเหมือนเมื่อก่อน หนูคุยแต่กับยาย แม่ก็คุยแต่กับน้อง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะหนูใช่ไหมคะ แค่เงินไม่กี่พันทำให้แม่ลูกตัดขาดกันได้จริงๆหรอ หนูควรทำยังไงต่อไปดีคะ