เรารู้สึกว่าเราจะเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำค่ะ เราขี้กังวลมาก มากจนบางทีเกินเหตุไปหน่อย แล้วมันสร้างความเดือดร้อนให้เราเอง ยกตัวอย่างเช่น เวลาออกไปข้างนอกเราจะต้องหมุนลูกบิดประตูซ้ำไปซ้ำมา ยืนอยู่หน้าประตูนานเป็นนาทีๆ คอยบิดคอยจ้องอยู่อย่างนั้นว่าเราล็อกหรือยัง บางทีก็ตัดใจเดินออกมาเลย แต่ก็ต้องกลับมากังวลอีกว่าเราล็อกประตูแน่แล้วหรือเปล่า ทั้งๆที่ลึกๆในใจเราก็รู้อยู่แล้วว่าเราล็อกแล้ว แต่ก็ห้ามความคิดตัวเองไม่ได้ค่ะ ทุกวันนี้เราแก้ปัญหาโดยการถ่ายรูปไว้ แล้วค่อยเปิดดูเพื่อย้ำตัวเองว่าเราปิดเราล็อกแล้วนะ แต่สุดท้ายก็ช่วยอะไรไม่ค่อยได้ค่ะ เพราะสุดท้ายแล้วเราก็ต้องเสียเวลายืนอยู่หน้าประตูเพื่อเช็คแล้วเช็คอีกอยุ่ดี เรื่องประตูห้องนี่หนักสุดเลยค่ะ นอกนั้นก็เป็นพวก สวิชไฟ ปลั๊กไฟ จะโอนเงินจ่ายเงินแต่ละทีต้องมานั่งดูแล้วดูอีกว่าเรากดเลขถูกหรือเปล่า กังวลเรื่องตัวเลข เรื่องสี ไม่ใช้เลขตัวนี้สีนี้เพราะเป็นลางไม่ดี ทั้งๆที่ไม่เกี่ยวอะไรเลย แต่เราก็ห้ามความคิดไม่ได้ค่ะ
ลหนักสุดตอนนี้คือเริ่มวิตกกังวลเกี่ยวกับสุขภาพร่างกายตัวเองค่ะ พอรู้สึกเป็นอะไรนิดหน่อยก็กลัวว่าจะเป็นโรคร้ายแรงจนเก็บเอามาคิดมาก จนเครียดเลยค่ะ พยายามปลอบใจตัวเองแต่ก็ยังคิดมากอยู่ดีค่ะ รู้สึกแย่มากเลย เรารู้สึกว่าเราใช้ชีวิตลำบาก บางทีก็รู้สึกเหนื่อยกับความคิดตัวเองจนอยากร้องไห้เลยค่ะ เพราะเราห้ามความคิดตัวเองไม่ได้ มันเลยทำให้ร่างกายเราก็ต้องทำตามความคิดเรา อย่างที่เรายกตัวอย่างเรื่องประตู บางทีเราก็อยากเดินออกไปเลยโดยที่ไม่ต้องกังวลอะไร ไม่ต้องมายืนจ้องกลอนประตู แต่สุดท้ายก็อดไม่ได้อยู่ดีค่ะ เราเป็นแบบนี้มานานแล้วค่ะ ตั้งแต่มอต้นจนตอนนี้อยู่มหาวิทยาลัยปีสี่แล้ว ตอนแรกเราคิดว่าเราจะอยู่กับอาการแบบนี้ได้ค่ะ แต่ตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจแล้ว