ผมเป็นโรคเบาหวานตั้งแต่ 3 ขวบ เป็นทางกรรมพันธุ์แล้วตอนนี้ผมก็อายุ 14 แล้ว ตั้งแต่เด็กจนโต ผมถูกเลี้ยงดูด้วยการตีตลอดเวลาทำอะไรผิดรึทำในสิ่งที่เขาไม่ชอบ สาเหตุที่ผมตั้งกระทู้นี้เพราะมีวันนึงผมมีนัดตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล แล้วผลออกมาว่าน้ำตาลสะสมสูง หมอจึงเรียกตรวจเลือดหลายรอบ ทำให้กลับบ้านช้า พอเสร็จจากการตรวจทุกอย่างแล้ว กลับบ้านมาผมก็โดนบ่นยับเลย ผมเข้าใจนะที่เขาบนเพราะไม่อยากให้ผมนอนโรงพยาบาล มันลำบากคนรอบข้าง แต่ที่ผมไม่เข้าใจคือ ทำไมเขาต้องเอาผมไปเปรียบเทียบกับคนอื่น เขาส่งคลิปเด็กที่หอบเงินไปซื้อทองให้แม่มาให้ผมดู คือผมก็ไม่เข้าใจว่าเขาส่งมาให้ผมดูทำไม เขาอยากให้ผมเป็นแบบนั้นหรอ หรือเขาอยากให้ดูเป็นตัวอย่าง หลังจากที่พบหมอ หมอก็บอกว่า ผมอยู่ในช่วงกำลังโตจึงกินเยอะเป็นพิเศษ แต่พอกินเยอะ น้ำตาลผมก็ขึ้น พ่อเลยอยากให้ผมกินน้อย ผมก็พยายามกินน้อยอยู่นะครับ จากปกติ 2-3 ทัพพี เหลือแค่ 1-2 ทัพพี แต่มันก็ยังขึ้นอยู่ ผมเลยกินเหลือแต่ 1 ทัพพี/มื้อ วันนี้ผมก็ไป รร. ผมกินแค่ก๋วยเตี๋ยว 20 บาทแล้วก็ไม่ได้กินอะไรเลยตกเย็นมาผมก็เลยกินขนมกับเพื่อน ผมกินแค่ชิ้นเล็กชิ้นเดียว พ่อผมเห็นเขาด่าผมยับเลย ด่าตลอดทางจนกลับบ้าน ผมก็เครียดนะ เครียดมากเลยแหละ คือผมแค่กินชิ้นเล็กๆชิ้นเดียว ทำไมต้องด่าผมขนาดนั้น ด่าจนคนที่อยู่ข้างถนนมอง แล้วเขาก็ตั้งกฎอีกว่า ถ้าน้ำตาลผมขึ้นเกิน 150 เขาจะยึดโทรศัพท์ผม เวลานอนเขาก็ไม่ให้ผมปิดประตู คือผมรู้สึกไม่มีความเป็นส่วนตัวเลย ค่าแผ่นวัดเลือดผมก็หาเงินมาจ่ายเอง แต่เขาก็ยังพูดอีกว่าผมไม่ช่วยแบ่งเบาภาระของเขาเลย งานบ้านผมก็ทำแทบทุกอย่าง นี่ผมยังไม่ถือว่าช่วยอีกหรอครบ ผมก็เหนื่อยนะ ท้อด้วย ผมเคยคิดจะจบชีวิตเหมือนกัน แต่ไม่กล้า คือผมพยายามลดการกินของตัวเองลงแล้วนะครับ แต่มันต้องใช้เวลา ไม่ใช่ว่าจะให้เลิกปุ๊ปปั๊บ มันก็ไม่ได้ ผมเหนื่อยมากครับ ไม่อยากอยู่ในครอบครัวแบบนี้แล้วว มีวิธีไหนมั๊ยครับที่เขาจะเข้าใจในสิ่งที่ผมกำลังทำ ผมพูดบอกกับเขาตรงไปแล้ว เขาไม่เคยฟังผมเลย เขาเอาแต่ใจตัวเองเป็นหลักในการตัดสิน ผมทำได้แค่ทนใช่มั๊ยครับ