สวัสดีค่ะตามกระทู้เราเลย เราคบเพื่อนอยู่กลุ่มนึงกลุ่มเราจะมีประมาณ4คนนะคะ เราเป็นคนที่ชอบทำให้คนรอบข้างมีแต่เสียงหัวเราะไม่อยากให้เศร้า จนเราแบบกลายเป็นคนสร้างตำนานเก่ง แต่ความฮาตรงนั้นเขากลับมาล้อเป็นปมด้อยของเรา งงไหมค่ะว่าทำไมเราถึงพิมพ์แบบนี้ ทุกครั้งที่เราพูดผิดเราก็ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ทุกคนมีสิ่งที่ผิดพลาดกันได้ใช่ไหมค่ะ เราคนนึงแหละค่ะที่มีปมด้อย ตอนนี้เรากำลังเรียนอยู่วิทยาลัยแห่งนึง ขอไม่เอ่ยชื่อนะคะ ตอนเที่ยงเรากระโดดยางแล้วเรากระโดดไม่ได้เขาก็แบบเร้งเราจนเราแบบไม่มีสมาธิคือเล่นยางล่าสุดของเราก็ตอนปฐมหลายปีมาแล้ว แล้วเรารู้สึกว่าเหมือนเป็นตัวตลกให้เขาหัวเราะกัน ทุกคนอาจเห็นว่าเรายิ้มด้วยแสดงสีหน้ามีความสุขอาจไม่คดอะไร แต่ป่าวเลยข้างในเรามันไม่ได้มีความสุข ทำไมกันค่ะความชอบของแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน ตอนเด็กๆอาจชอบโดดยางตอนเด็กเรากระโดดได้แต่พอโตขึ้นเราโดดไม่ได้ ทุกคนปรบมือชอบใจแต่อย่าลืมคิดถึงใจเขาใจเรา วันนี้เราไม่เอนจอยกับการไปร.รเลย บางคนอาจคิดว่าเราลืมเรื่องกระโดดยางไปแล้วแต่ป่าวเลย ทำไมกันค่ะ ทำไมเวลามีใครทำอะไรผิดต้องเป็นเราตลอดเลยหรือจะบอกว่าก็เพราะเราเป็นหัวหน้าห้องค่ะ ใช่ค่ะเราเป็นหัวหน้าห้องแต่บางทีไม่ต้องทำทุกอย่างก็ได้ไหมค่ะ บางทีการที่คุณล้อคนอื่นมากๆอาจทำให้เขาไม่กล้าทำอะไรเลย เหมือนกับเรา เรากลัวไปทุกอย่างเลยแหละแม้แต่การออกความคิดเห็นเพราะเรากลัวคนอย่างพวกคุณล้อยังไงหละ