ความอยากมีอยากเป็นตัวตนอย่างใดอย่างหนึ่ง หรือว่าความพอใจติดใจในรูปฌาน 4.  
คืออยากเกิดอยากเป็นเช่นที่เป็นอยู่ตลอดไป
---
ภิกษุ ท. !  ที่สุดในเบื้องต้นของภวตัณหา ย่อมไม่ปรากฏ ;  ก่อนแต่นี้  ภวตัณหามิได้มี ;  
แต่ว่า  ภวตัณหาเพิ่งมีต่อภายหลัง.  

ภิกษุ ท. !  คำกล่าวอย่างนี้แหละเป็นคำที่ใคร ๆ๑ ควรกล่าว 
และควรกล่าวด้วยว่า “ภวตัณหา  ย่อมปรากฏ  เพราะมีสิ่งนี้สิ่งนี้เป็นปัจจัย”(ปฏิจจสมุปบาท)  ดังนี้. 

ภิกษุ ท. !  เรากล่าวว่า ถึงแม้ภวตัณหานั้น ก็เป็นธรรมชาติมีอาหาร  หาใช่เป็นธรรมชาติที่ไม่มีอาหารไม่.  
ก็อะไรเล่า  เป็นอาหารของภวตัณหา ?  คำตอบพึงมีว่า “อวิชชา เป็นอาหารของภวตัณหา” ดังนี้. 
-สูตรที่ ๒ ยมกวรรค ทสก.อํ. ๒๔/๑๒๔/๖๒,