ผมช่วยเหลืองานที่บ้านเกือบทุกอย่างประมาณ 80 เปอเซนต์ เป็นงานที่ต้องตื่นเช้าเเละใช้เเรงงานเหนื่อย บางทีตอนบ่ายต้องไปทำอีก บางทีคนในบ้านก็ชอบบ่นว่าเงินไม่เหงือเพราะส่งเรียน ทรัพย์สินหายเพราะลูกเรียน ตอนเราไปเรียนคนในครอบครัวบอกว่าต้องทำงานหนักเพื่อส่งผมเรียน ทุหวันจะมีเเต่คำพูดในเเง่ลบ บ่นเรื่องหนี้สิน มีการอิจฉาคนที่สภาพการเงินดีเเละบอกว่าที่เขามีเพราะพ่อเเม่เขาสร้างไว้ให้ไม่เหมือนเราที่ไม่มีใครสร้างไว้ให้ ที่บ้านก็เคยโดนยืมเงินเเละไม่ได้คืนโดนโกงสารพัด เเละผมเองตอนนี้ตกงานพยายามไปสอบหาที่สอบผมรู้สึกว่าเหนื่อยกายมากเเละเหนื่อยใจเพราะการอ่านหนังสือไปสอบต้องใช้สมาธิเเละพื้นที่ส่วนตัวเเต่ผมไม่มีเลยทั้งที่เราอธิบายไปหมดเเล้วว่าในการสอบต้องทำยังไงบ้าง เเละเรื่องอื่นก็คือผมจะโดนทวงขอเงินเป็นหมื่นๆ เพื่อขอไปหมุนบ้าง เงินที่คนอื่นให้เป็นของขวัญผมพวกเขากลับขอผมผิดไหมที่ควรรู้สึกเเย่ ผมให้ไปตัดความรำคาญ จนตอนนี้ผมตังเก็บก็ไม่มีงานก็ไม่ได้ไปทำ ช่วยทำที่บ้านก็ได้บ้างไม่ได้บ้าง เเละพีคสุดคือที่ผ่านมาคนในบ้านจะไปสร้างปัญหาอีกรอบซึ่งผมก็เข้าใจว่ามันเกิดมาจากความโกรธที่โดนกระทำให้เสียความรู้สึกผมได้ยื่นมือไปเเก้ปัญหากลายเป็นคนในบ้านที่ว่าผมเห็นเเก่ตัวเองทำไรไม่คิดสนใจเเต่เรื่องตัวเองมีอะไรก็ไปลงกับคนในบ้านคนนี้ตลอด เเละด่าว่าผมขึ้นเสียง ปกติผมเป็นคนไม่ชอบความขัดเเย้งผมจะเดินหนีไม่เคยเถียงครั้งนี้ครั้งเเรกครับ เเละคนในครอบครัวผมสองคนนี้ มีเเต่เรื่องลบ ว่าคนนั้นคนนี้ไม่ดีบ้าง นินทาคนอื่น มีเเต่การเปรียบเทียบ บอกว่าลูกคนอื่นทำงานเสริมก่อนทำงานหลักบ้าง ด่าคนเเก่ๆบ้างว่าไม่ส้รางอะไรให้ลูกหลาน กลายเป็นผมจิตตกอ่านหนังสือไม่ร็เรื่องเลย ผมเฟลมากหลังจากที่ผมพยายามเรียนให้จบทำตัวดีๆ ไม่เที่ยวกลางคืน ช่วยงานทุกอย่าง ตั้งเเต่สากกระเบือยันเรือรบ ออกไปเที่ยวไหนก็ฝากซื้อของตังก็ไม่ได้คืน ไปสัมภาษไหนด็บอกผมอย่าหวังสูง ผมมีความรู้สึกว่าถ้าทำได้เงินที่ส่งให้ผมเรียนผมอยากคืนให้หมดทุกบาทจะได้ไม่ต้องอะไรอีก ทีพวกเขาทำพลาดเเล้วสร้างหนี้ ติดพนันมาบ้างตอนนี้เลิกไปเเล้ว เเต่ผมก็ไม่เคยเอามาพูด ผมควรออกจากบ้านหลังนี้ดีไหมครับ ทุกวันที่อยู่ผมกังวลมากว่าเขาจะพูดไรไม่ดี มีอีกหลายๆเรื่อง บางทีผมหากับข้าวล้างจาน ทำกับข้าว กรอกน้ำช่วยเท่าที่ทำได้ ทำหมดครับผมก็ยังเป้นคนเห็นเเก่ตัวเเละเลวอยู่ดีปล.ผมเด็กจบใหม่ครับ