เเม่เราเป็นคนที่ชอบบ่นด่าเราทุกอย่างไม่ว่าจะเรื่องเล็กๆน้อยๆจนมันทำให้เราไม่กล้าที่จะเเสดงควาคิดเห็นอะไรเลยเพราะกลัวว่าทุกคนจะว่าจะมองเราไม่ดีเรากลัวสายตาคนอื่นว่าจะมองเราไม่ดีเเต่นั่นมันเกิดขากการที่เเม่เราบ่นด่าเราทุกวันไม่ว่าจะทำดีเเค่ไหนมันจะมีข้อบกพร่องเล็กๆในทุกๆวันมันจะเป็นจุดที่ทำให้เขาบ่นเราขึ้นมาเเละเอาเรื่องเก่าเเก่ต่างๆมาพูดรวมกันในวันเดียว บ่นเช้าเย็นบางครั้งทำไม่ดีหรือกล้าที่จะโต้เเย้งไปในบางอันที่เราคิดว่าทันไม่ใช่เขาก็จะด่ากลับมาบางทีบอกว่าเราเถียงเเละถ้าหนักจริงๆจะเดินมาตีมาตบมาถีบเราบ้าง คือที่เราเจอมันเกินว่าสั่งสอนไปมาก เหมือนเราเป็นที่รอฃรับอารมณ์ พอตัวเองอารมณ์ไม่ดีก็จะมาบ่น มาสั่งให้ทำตามใจตัวเองเเล้วมาขีดเส้นกำหนดชีวิตเราเช่นตัเงเเต่ตื่นนอนมา ทำอันนี้ก่อนนะทำอันนั้นทีหลัง พอเราเเหกกฎไม่ทำตามบางทีถ้าดีขึ้นมาหน่อยก็จะบ่น,ด่า ถ้าหนักมากๆเเบบอารมณ์ไม่ดีจะบ่นเเละทุบตีเราบางทีเก็บไม่หักไม้ยาวๆมาเก็บไว้เเล้วถามว่าเราเป็นเด็กอายุ16เเล้วเรารุ้ว่าเรายังเด็กอยุ่ความคิดเราก็มีเเบบว่าเราอยากจะซักผ้าตอนกลางวัน-เย็น เเม่ก็จะมาลบความคิดเราให้ทำตอนเช้า คือบางทีพอเราคิดไว้ว่าจะทำอะไรเมื่อไรเเม่จะมาบังคับให้ทำตามเขาเสมอเเต่พอเราทำตามเขาเเต่ทำได้ไม่ดีเขาจะมาด่าเราว่าไม่มีสมองหรอ ทำไมถึงคิดเองไม่เป็น เเต่ทำไมตอนเราตัดสินใจจะทำอะไรเขาชอบมาบังคับอ่ะ? บางทีไปรร.เราต้องเดินไปเเบบมีรอยเเผลเต็มตัวเต็มเเขนมันก็อายนะ ตอนนั้นตีเราเลือดซิบเลยบางทีเราไม่ทำตามมาตบหัวมาชี้หน้าด่าต่อหน้าคนในครอบครัว เราโดนบ่นทุกวัน บางวันเรากลับมาจากรร.มันก็เหนื่อยนะไม่ได้เหนื่อยกายหรอกมันเหนื่อยใจมากๆ กลับบ้านมาร้องไห้กับโต๊ะหนังสือเเล้วต้องมาเจอคำบำคำสั่งว่า ไม่ทำงานบ้านบ้างล่ะไม่ทำหน้าที่ของตัวเองบ้างล่ะ เราก็รู้ว่าพวกเขาก็เหนื่อยเเต่การที่พอบ่นเเล้วเราก็หมดไฟในการทำ เพราะรู้ว่าถึงทำไปก็โดนบ่นเรื่องอื่นอยุ่ดีมันเลยทำให้เราไม่อยากทำ พอไม่ทำก็โดนตีบางทีเอาเรื่องของเราไปเล่าให้คนเป็นญาติฟังเราโคตรอาย อายมากพอพูดเเบบส่วนตัวว่าเราอาย เขากลับบอกว่าอายทำไมในเมื่อเป็นเเบบนั้น คือมันใช่หรอ?พอเราพูดอะไรไม่ถูกใจก็จะบอกว่าเรียนสูงเเต่ดูทำตัว พอตัวเองทำผิดบ้างเราเลยพูดประชดออกไปว่าเนี่ยทำเเล้วไม่เห็นโทษตัวเองบ้างเลย เขาบอกว่าไม่ต้องมาสอนไม่ต้องมามันเเย่กว่า เอ้า!!!คือเราท้อมากบางทอยู่เพราะอบากให่เขาสบายเเต่นี่เขาคือเหตุผลที่ทำให้เราอย่กหายไปเลยด้วยซ้ำ เราไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอะไรเพราะพี่เราไม่ประสบความสำเร็จในการเรียนจนต้องมาทำงานรับจ้างส่วนเราเป็นคนสุดท้องคนที่2เลยต้องเเบกควาหวังอันหนักอึ้งเเบบนี้ไว้ไม่กล้าบอกความต้องการจริงๆเลยสักครั้ง จนบางทีมาคาดหวังกับเรามาก มันก็เครียดก็เหนื่อย จนบางทีคิดว่าเขาอยากมีลูกเพื่อตอบสนองความต้องการของตัวเองที่อยากสบายหรือป่าว  เรารู้ว่าความรักน่ะมีเเน่นอนเเต่การที่มากดดันเเบบนี้มันเหนื่อยนะ มันมีหลายอย่างทีพูดไปไม่หมดเพราะบางทีมันนานเเล้ว เขาชอบเอาความฝันของตัวเองมายัดเยียดให้ลูกเช่น ลูกยายคนนั้นเป็นตำรวจ,ทหารนะ พูดเเบบนี้กับเราจนเรารู้สึกว่าเเล้วเราต้อฃทำยังไง พูดยัดเยียดกับเรามาตั้งเเต่เด็กๆเพราะเห็นว่าเราค่อนข้างที่จะเรียนพอได้เลยเอาความฝันของตัวเองเริ่มพูดเริ่มบอกว่าอาชีพราชการดีนะ อย่าเป็นเลยพวกอาชีพไม่มีเงินเดือนเช่น ดารา นักร้องเป็นต้นเเต่เขาหารุ้ไม่ว่าความต้องการที่เเท้จริงคือการไม่ใช่ราชการเเต่คือเงินที่จะมาช่วยเลีเยงชีวิต เราอยากหลุดพ้นจากตรงนี้สักที พอเกรดออกมาไม่ดีบางทีจะว่าเราไม่อ่านหนังสือ เเต่เราเต็มที่เเล้วเราไม่ได้ขยันมาก พอทำเเบ้วเจอคำพูดเเบบนี้มันเกินไปบางทีเราก็คิดในหัวด่าเขาไป เเล้วมันบาปเรารูเเต่ในโลกความเป็นจริงที่ต้องเจอมันทนเเบกรับไม่ไหวจริงๆ เมื่อไม่นานมานี้มีข่าวเรื่องการกราดยิงของเด็ก14เราดูข่าวกับพ่อเเม่อยุ่เขาก็เอาเเต่โทษเกมว่ามันเล่นเกมนะถึงได้เป็นเเบบนี้พอเราพูดไปว่าพ่อเเม่มันคาดหวังเกินไปไง เขากลับเเทบจะไม่สนใจที่เราจะสื่อว่าการกระทำของเเม่เด็กเหมือนกับเเม่เรา เขาไม่สนเลยกลับบอกว่าอย่าไปทำเเบบนี้นะ เราคือเเบบไม่ไหวนะเเบบนี้ มีหลายอย่างที่อย่างจะระบายจริงๆเ้ต่เราจำไม่ได้  ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ เราเหนื่อยมากจริงๆกับเรื่องที่เราต้องประสบพบเจอมาตั้งเเต่เด็กๆขอบคุณที่รับฟังอีกครั้งนะคะ