อยากถามการปรับความรู้สึกว่าต้องทำยังไงเมื่อต้องแบกรับหนี้สินที่ครอบครัวสร้างขึ้น เราทำงานตั้งเเต่เรียนปี 1 เป็นเเม่ค้าขายของ เราก็เรียนด้วย ทำงานด้วยเรียกว่าไม่เคยได้หยุด จนเราพอขายของได้มีกำไรก็เเบ่งให้ทางครอบครัวเเละเก็บจนเราเรียนจบตรี ทางครอบครัวให้เราเรียนต่อโทเเละชอบไปบอกคนอื่นๆว่า เป็นหนี้เพราะส่งเราเรียนอันที่จริงเราไม่ต่อโทก็ได้เเต่โดนบังคับ เเละเมื่อเราไปทำงานประจำได้ไม่กี่เดือนต้องลาออกเพราะแม่ทำงานคนเดียวไม่ได้ (ขายของที่เราทำอยู่)เราต้องลาออกเเละชอบโดนถามตลอดว่าไม่ทำงานหรอเป็นคำถามที่เบื่อมาก หนี้สินบ้านเรามีเยอะมากเราทุ่มเงินเก็บทั้งหมดเพื่อปลดหนี้ส่วนนั้นเพราะเป็นคดีสามารถติดคุก ยึดทรัพย์ ได้มูลค่าก็ซื้อคอนโด1ห้องนอนได้สบายๆ เเต่ก็ยังไม่หมดหนี้มันเพิ่มขึ้นตลอดเเละเราก็พยายามติดต่อฝากวางขายเพื่อให้มีช่องทางมากขึ้นพยายามดิ้นสุดตัวไม่เจอเพื่อน ไม่มีสังคม ไม่เที่ยว  เพราะไม่มีให้เที่ยวทุ่มหมดเเล้ว เเละเราก็โดนบ่นเรื่องเดิมๆว่าเป็นหนี้เพราะเรา เเม่ไปขายของด้วยกันเเต่นั่งดูหนังทั้งวัน พ่ออยู่เฉยๆไม่ทำไรเลยบางทีก็เอาของที่เราทำไว้ไปทิ้งอ้างว่าไม่รู้นึกว่าเสีย เรารู้สึกเหนื่อย ไม่มีชีวิตเป็นของตัวเอง เห็นเพื่อนไปเทียว กินข้าวบุฟเฟ่ก็แอบอิจฉา ที่สำคัญครอบครัวมักใส่อารมณ์กับเราบ่น ด่า เเต่พออยู่ต่อคนเยอะพูดดีมาก ความคิดตอนนี้เหมือนอยู่ไปวันๆไม่มีเป้าหมาย ไม่มีความคิดเกี่ยวกับอนาคต อยู่ก็ได้ไม่อยู่ก็ได้ มันมีเรื่องราวอีกมากเเต่ไม่รู้จะอธิบายยังไง