สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เราแค่มาระบายความรู้สึกเราตอนนี้เฉยๆ เราเหนื่อยมาก เราเรียนอยู่ชั้นม.ปลายแต่งานคือเยอะมากเลยค่ะกำหนดส่งไล่เรี่ยกัน บางงานก็วันเดียวกันเวลาทำเราก้แทบไม่ทัน เราเรียนในตัวเมืองนั่งรถไปรร.อย่างต่ำ 1 ชม.ซึ่งเราต้องนั่งไปกลับทุกวันบางทีก็แทบไม่ได้อยู่บ้านต้องออกไปทำงาน กิจกรรมที่รร.ซึ่งนั่งรถคือเหนื่อยมาก เราเรียนก็เหนื่อย งานที่บ้านก็ต้องช่วยคือไม่รู้จะพูดยังไงแต่บางครั้งเหมือนที่บ้านเขาแบบอยากให้เราช่วยงานเราเข้าใจ แต่เราก็เหนื่อยมากจริงๆบางทีเราต้องตื่นตี 2 ในวันหยุดเพื่อมาเคลียงานเราเผื่อจะได้มีเวลาช่วยงานที่บ้าน 
.
ในบางครั้งเราไม่ออกมาช่วยงานเขาก็พูดว่าเรา ด่าเรามั่ง บ่นเราบ่นทุกอย่างที่เกี่ยวกับเราในคำพูดเหล่านั้นมันก็บั่นทอนจิตใจเรามากแต่เราพูดอะไรไม่ได้นอกจากก้มหน้าฟัง ถ้าเราทำดีเขาก็ชมเราดีกับเราแต่สิ่งนึงเราไม่ชอบคือ ได้ลูกมาช่วยนี่ดีมากเลยเนอะ ถ้าไม่ได้ลูกมาช่วยนะ ดีนะที่ลูกมาช่วย เราฟังแล้วรู้สึกเหนื่อยมาก 
 .
เราเครียด เหนื่อยมาก ร้องไห้แทบทุกวันบางครั้งมันก็ร้องออกมาโดยไม่มีสาเหตุ บางครั้งก็ร้องไม่หยุด ตอนนี้เราไม่อยากออกไม่เจอคนในบ้านเลยเราไม่อยากยุ่งกับใคร ไม่อยากคุย อยากอยู่คนเดียว ไม่ได้อยากได้ยินเสียงคนที่บ้าน อยากให้เขาเข้าใจเรามากกว่านี้คำพูดที่พวกเขาพูดมันไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้น บางทีเขาพูดอะไรไม่รักษาจิตใจเราเลยว่าเรารู้สึกไง .
.
มันเหนื่อย มันแย่มากที่จะต้องเอาใจคนรอบข้าง แคร์ความรู้สึกคนรอบข้างมากกว่าตัวเอง