สวัสดีค่ะเรา พอดีเรามีปัญหากับที่บ้านโดยเฉพาะเรื่องการเงิน ฐานะทางบ้านเราค่อนข้างยากจนเลยค่ะ เราเริ่มหาเงินเรียนเองแบบไม่เคยขอพ่อกับแม่ไม่ว่าจะค่าอะไรก็แล้วแต่ค่ากิน ค่ารถ ค่าเทอม หรือค่าจิปาถะไร้สาระก็คือเงินเราเองค่ะ ช่วงอายุ16-17 เราทำงานร้านอาหารเสาร์อาทิตย์ ได้วันละ300 เราก็ใช้เงินที่ทำงานมาเรียนค่ะด้วย600บาทต่ออาทิตย์โดยที่ไม่ได้ขอที่บ้านเลยค่ะ ส่วนค่าเทอมที่เราจ่าย เราเก็บจากค่าทิปที่ลูกค้าให้โดยแยกไว้เป็นค่าเทอมโดยเฉพาะเลยค่ะ พอมาช่วงอายุ18เรารู้สึกว่าเราไม่พอใช้บวกกับค่าเทอมที่สูงขึ้นเราเลยลาออกจากร้านอาหารมาทำงานพาร์ทไทม์ร้านสะดวกซื้อค่ะ เราทำหลังเลิกเรียนทุกวัน เสาร์อาทิตย์ก็ทำโดยเราเลิกเรียนประมาณ4โมงเย็น และช่วง5-6โมงก็ไปทำงานเลิก5ทุ่ม-เที่ยงคืนทุกวันเลยค่ะ บางวันอาจจะลากยาวไปถึงตี1-2 และเราก็ตื่นมาเรียนเช้าอีกเป็นเวลาแบบนี้มา4-5ปี เหมือนเดิมเลยค่ะค่าใช้จ่ายทุกอย่างเราออกเองหมด โชคดีที่ที่ผ่านมาเรียนออนไลน์ค่าใช้จ่ายเลยไม่เยอะเพราะเรียนที่บ้าน แต่พอมาตอนนี้เราเรียนมหาลัยปี4แล้ว เราเลยออกจากงานเพราะปี4คือเรียนค่อนข้างหนัก เราเลยขอพ่อกับแม่ช่วยส่งเราเรียนแค่ปีนี้ปีเดียว แต่พอผ่านมาแค่เทอมแรกที่บ้านเราไม่พร้อมซัพพอร์ตเราเลยค่ะแอบมีบ่นบ้าง เรารู้สึกแอบน้อยใจมากที่เค้าไม่เคยคิดจะเก็บเงินสำรองให้เราบ้างเลยหรอในขณะที่เราไม่ได้ขอเงินเค้ามาหลายปีมากหรือเพราะว่าเห็นว่าเราหาเงินเองได้ในเวลานั้นเลยไม่คิดยื่นมือเข้ามาช่วย เวลาเราเห็นเพื่อนที่พ่อแม่พร้อมซัพพอร์ตเราแอบอิจฉานะคะอาจจะดูเหมือนว่าเรานิสัยไม่ดีเลย แต่เราไม่เคยได้รับอะไรแบบนี้จากครอบครัวเลยค่ะแม้แต่โทรศัพท์ โน๊ตบุ๊ค ของที่จำเป็นที่ต้องใช้ในการเรียน เสื้อผ้าชุดนักศึกษาเราก็ซื้อเองมาโดยตลอด เวลาเพื่อนชวนไปกินอะไรไปเที่ยวที่ไหนเราไม่เคยได้ไปเลยค่ะ เพราะกังวลว่าเงินจะไม่พอใช้ เราอยากหางานทำแต่ด้วยความที่หอที่เราอยู่ค่อนข้างเปลี่ยวมากและหางานทำแถวนั้นยากต้องเข้าไปในเมืองแล้วเราไม่มีรถ นอกจากต้องนั่งรถเมล์กับแท็กซี่ แต่รถเมล์4ทุ่มก็หมดแล้วส่วนแท็กซี่เราไม่ค่อยกล้าเสี่ยงนั่งตอนกลางคืนเพราะเคยโดนคุกคามด้วยคำพูดตอนนั่งมาคนเดียวเลยกลัวค่ะ เราเลยไม่มีงานทำช่วงตอนเรียนตอนนี้เลย เรารู้สึกน้อยใจครอบครัวมากรู้สึกเหมือนที่บ้านไม่พร้อมที่จะมีเราตั้งแต่แรกหรือเปล่า เราไม่เคยไปเที่ยวกับครอบครัวเลยค่ะเพราะที่บ้านไม่มีรถใหญ่ถ้าเราจะไปเที่ยวคือต้องอาศัยไปกับครอบครัวเพื่อน หรือเพื่อนที่มีรถ เรารู้สึกไม่อยากเรียนแล้วเลยค่ะเพราะรู้สึกอึดอัดกับชีวิต รู้สึกเป็นภาระของครอบครัว ทุกวันนี้เวลาเรานอนเราไม่เคยนึกถึงเรื่องอื่นเลยค่ะเรานึกแค่ว่าเงินจะพอใช้มั้ยเดือนนี้ไหนจะค่าห้องค่ากิน โชคดีที่เราอยู่กับเพื่อนหลายคนเลยหารค่าห้องได้เยอะ ส่วนไปเรียนขาไปเรานั่งรถเมล์ค่ะส่วนขากลับเดินกลับ เราอยากมีโมเม้นไปเที่ยวหรือซื้อเสื้อผ้าที่อยากได้บ้างแต่ทำไม่ได้เลยค่ะ ที่เรามาตั้งกระทู้เราแค่อยากระบายเฉยๆค่ะเราไม่อยากพูดเรื่องนี้กับคนรอบข้าง เราเข้าใจนะคะว่าบางคนที่อ่านกระทู้เราอาจจะมองว่าเราเห็นแก่ตัวเราเข้าใจค่ะเพราะเราเองก็คิดแบบนั้น แต่เราเองไม่ได้ขอเงินพ่อกับแม่เลยมาตลอด4-5ปี แต่ตอนนี้เราแค่ขอความช่วยเหลือให้อีกแค่ปีเดียวแต่พ่อกับแม่เราทำให้ไม่ได้เราเลยน้อยใจเอามากๆเลยค่ะ ตอนนี้เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าไหมไม่อยากไปหาหมอค่ะเพราะก็ยังกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายอยู่ดี แต่ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบนะคะเราไม่ได้ต้องการอะไรเลยค่ะแค่อยากมาระบาย ว่าชีวิตวัยรุ่นที่หลายๆคนมีความสุขมีความสดใสกันมันเป็นยังไงกันนะ เราเองมีแต่ความวังวลอยู่ตลอดเวลาเลยค่ะ อีกอย่างคณะและมหาลัยที่เราเรียนเราก็ไม่ได้ชอบเลยค่ะแค่หาคณะที่ค่าเทอมน้อยที่สุดแต่ยังไงเราก็จะผ่านมันไปให้ได้ค่ะ🙂