อยากเล่าเหตุการณ์ที่เราคิดว่ามันสุดจริงๆ วันที่ลูกผ่าตัดคือหัวใจมันดิ่งมากๆ เหมือนใจจะขาด ก่อนเข้าผ่าตัดจะต้องดอาหาร งดน้ำ งดนมสงสารลูกมาก คือหมอก็นัดว่าจะได้เข้าผ่าช่วงสายของวันถัดไป แต่คือให้ลูกงดอาหารทุกอย่างหลัง2ทุ่ม เราก็โอเคเพราะเพราะสายๆน่าจะได้ผ่า ก็ฟังหมอไปก่อน พอเช้าวันถัดมา หมอบอกได้คิวผ่าเป็นช่วงบ่ายคือนี่จะร้อง แล้วต้อให้น้องงดทุกอย่างแม้แต่น้ำจนกว่าจะได้ผ่าตัดเสร็จ แล้วคือความเด็ก1ขวบ6เดือน ไม่ได้กินแม้แต่นมแม่ แม้แต่น้ำแก้วนึงอ่ะ สงสารลูกจะร้อง แล้วก็รอรอแล้วรออีก ลูกร้องไห้หิวร้องแล้วร้องอีก แล้วพอถึงเวลาพาเข้าไป ในห้องรอคิวเข้าผ่าก็คือน้ำตาใกล้จะไหลล่ะ แต่ยัง ก็ยังต้องรอยุ รอหมอเคลียห้องผ่า พอถึงคิวนี่แหละบีบใจมาก เหมือเดินเอาลูกเข้าไปส่งให้ความเจ็บปวดอ่ะ จังหวะกอดลูกตอนดมยาสลบแล้วลูกก็นิ่งไปอ่ะ คือมันจะสลายมากเลยนะ แล้วหลังจากนั้นคือเดินหันหลังออกมาเผื่อพยายามข่มใจตัวเองว่าอย่าร้องนะต้องเข้มแข็งเพื่อรอลูกกลับออกมาอย่างปลอดภัย ก็คือไม่ไหวจริงๆ เดินออกมาน้ำตาไหล สะอื้นในใจแบบเพราะใครกันว่ะ ลูกถึงต้องมาเจ็บแบบนี้ แล้วคือช่วงที่รอมันเหมือนใจแผ่วๆใจมันดิ่งมาก แล้วคนที่อยู่ข้างๆอ่ะ คือเขาก็โอเคซัพพอร์ตนู้นนี่ แต่มันคนละความรู้สึกกันอ่ะ มันเหมือนเหลือแค่เรากับลูกที่ต้องผ่านกันไปให้ได้แค่2คนอ่ะ คือวันที่ลูกผ่ามันต้องเป็นพ่อมั้ยที่ต้องมานั่งข้างๆแม่ รอลูกกลับออกมาพร้อมกัน แต่มันไม่ใช่ มันกลับเป็นคนที่เราเคยรักเขามากๆ  กลับเป็นคนที่เราทิ้งเขามาเผื่อมามีครอบครัวตรงนี้ เขายุข้างๆเราแทนหลังผ่าก็โอเคขึ้น ลูกก็เหมือนจะมีอาการเหมือนไม่ค่อยเจ็บกลับบ้านในวันต่อถัดมา และนี้อาจจะเป็นอีกเหตุผลนึงที่เราเลือกเดินออกมาจากพ่อของเค้า