ตอนหมั้นพอแม่เขามาหมั้นเรา เพราะเขาติดคุก
หมั้นด้วยทอง 1บาท / เงิน 1 แสน มันเป็นเงินขายยาของเขา
เขาติดคุก เรารอเขาด้วยความซื่อสัตย์
ทำหน้าที่เมียที่ดีเลย 11เดือนเราอยู่แต่บ้าน
ไม่ไปไหน ดูพ่อแม่น้องตายายเขา แวะไปหาไม่หยุด
พอจะเข้าเดือนที่12 เราไม่มีเวลาเขียนจดหมาย
มา3เดือนละ มีละแต่เราเหนื่อยเพราะเราก็ไม่ได้จดหมายเค้า
เหมือนกัน ไม่รู่จะเขียนอะไรไปเพราะก็เยี่ยมทางไลน์เดือนละ
2ครั้ง ไปเยี่ยมที่เรือนจำอีก 1ครั้ง แล้วกว่าจดหมายจะไปถึง
เราคงไปหาที่เรือนจำละเล่าทุกอย่างแล้ว 
พอมาวันที่ 4กรกฏา เราเยี่ยมทางไลน์ที่บ้าน เขาใช้อารมใส่เรา เขาบอกว่า
ทำไมไม่เขียนจดหมายมา ถ้ามันยากนักก็ไม่ต้องเขียน
จะได้ไม่รอ แล้วถ้ามันยากมากก็ไม่ต้องรอละ ไปไหนก็ไป
ส่วนตรงนี้พ่อเขาอยู่กับเราแกแวะมาเยี่ยมที่บ้านพอดี
แกได้ยินทุกอย่างละแกก็เห็นเราร้องไห้ คือแบบเราทำหน้าที่ของเรา
ดีทุกอย่าง ไม่เคยจะมองคนอื่นเลยเขาติดคุก4ปี6เดือน
แล้วเรารอเค้าแบบโครตซื่อสัตย์อะมา 11เดือน 
แล้วมาได้ยินคำแบบนี้คือใจเราออกเลย เรารู้สึกว่าเราไม่อยากจะอยู่ตรงนี้
แต่พ่อแม่ของเขาดี ดีมาก แต่เราอยากถอนหมั้น แต่ก็เกรงใจพ่อแม่เขา
เราเสียทั้งตัวทั้งใจทั้งเวลา เรารู้สึกไม่โอเคอีกแล้ว

เรารู้นะว่าเค้าต้องการจดหมายและกำลังใจ 
แล้วเราที่ทำงานงกๆๆ มันไม่ต้องการอะไรเลยหรอ 
หลายคนบอก แค่คำนี้ให้อภัยกันไม่ได้หรอ 
คนอื่นมันคงได้ แต่สำหรับเรามันฝั่งใจมาก 
และตอนนี้เราอยากถอนหมั้น แต่เราก็ยังอยากดูแลเขาอยู่