เราเป็นคน ตจว.ที่เพิ่งจบใหม่แล้วมาหางานทำกับเพื่อนที่สนิทตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน เราพยายามหางานแทบตาย ผ่านไปหลายเดือน ก็ทำงานอย่างอื่นรอพวกพาร์ทไทม์ บางทีก็เหนื่อย เราเลยคุยเล่นๆกับเพื่อนว่า
: อยากได้งานประจำที่มั่นคงแล้วเนาะ คิดเหมือนกูป้ะ
เพื่อนตอบกลับมาว่า
: หรอ แต่สำหรับกูกูยังไม่อยากได้เลยวะ กูยังสนุกอยู่
: อ๋อ (เราก็อึ้งไปพักหนึ่ง) กูว่าถ้าได้งานแล้วก็จะอ่านหนังสือ เตรียมสอบ...ไปด้วย ลองสอบดูเรื่อยๆ
: กูก็อยากสอบนะ สอบเล่นๆ ให้แต่แม่ไม่บ่น
: แล้วถ้าอยู่ๆสอบได้ละ
: สอบได้ก็ไม่เอา เพราะกูยังสนุกอยู่ไง

เราเริ่มนอนคิดคำพูดเพื่อนบ่อยๆว่า นี่เรายังไม่โตพอที่จะจริงจังกับชีวิตหรอ เราก็ไม่ใช่คนรวยอะไรกันทั้งสองคน ต้องอายุเท่าไหร่ถึงจะดิ้นรนสักที แล้วกว่าจะประสบความสำเร็จ ไหนจะครอบครัวอีก เคยพยายามพูดด้วยแล้ว พยายามเรียกสติแต่ก็ทำตัวเหมือนเด็กน้อย อยากย้ายออกแต่ก็จำใจต้องอยู่ไปก่อน เพราะหารกันจ่ายถูกกว่า แล้วอีกอย่างก็ยังไม่ได้มีงานประจำ

คิดๆไปถึงเราจะสนิทกันช่วงเรียนมากขนาดไหน แต่เอาเข้าจริงเราก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอด ไม่ได้เช่าห้องอยู่ด้วยกันช่วงเรียน ก็เลยอาจจะยังไม่รู้จริงๆว่าแต่ละคนเป็นคนแบบไหน บางทีการที่เราแยกกันไปคนละทางหลังเรียนจบมันก็อาจจะดีกว่า แล้วค่อยมาเจอกันใหม่ก็ได้